ฮื่ออออ.. แหลงยากคาด พี่น้องเหอ....
ติถามว่า ติมาแลไหร ก็ถามไม่ได้ ขานั้น ถืออย่างแรง ใครถามผิดหู ขี้รบ..... โดยเฉพาะกับคนแก่
เขาวังลุง เส้นทาง ไดสามขั้น ไปออกคลองแนะ คลองดินแดง ฝั่ง อ.พิปูน ..... ที่เราไปกันคราวนั้น ไม่ได้ไปเที่ยว... เราไปทำงาน
แล้วอีก สาม - สี่ เที่ยวหลังจากนั้น ก็พาน้อง ๆ นักศึกษา ไปแนะนำเส้นทางประวัติศาสตร์ นัยว่า จะให้เด็กรุ่นหลัง ๆ
สืบสานเจตนา ให้เด็ก นำเด็กมา อะไรเทือกนั้น
ปรากฏว่า เหลวไม่เป็นท่า เด็กมันไปจริง แต่ไปแล้ว มันเอาหรอยมันนุ มันไม่เอานิยายไหรกับคนใหญ่ ๆ เลย ป้อนความรู้ให้ มันก็ถ่มทิ้งหมด....
ตัวผู้ กะปล้ำแต่ติเหยียบเหมีย ตัวเหมียกะอ้อร้อน่าหมกป่า... เลิก!!.... กลับกันไปให้หมด......
โปรเจ็คนี้ ระงับไป ห้า - หก ปีแล้ว การจะแลเครื่องบินนั่น มันก็ต้องแลกกับป่าแล้ง ที่ขาดน้ำแบบ ดุเดือด.... สองชั่วโมงครึ่ง กับการไต่ทางชัน ชนิดไม่มีตะพักให้นั่ง
และถึงจะมี ก็นั่งไม่ได้ ทากทั้งธรรมดา ทั้งข้างเขียว อื้อไปหมด ปานเส้นหนมจีน พวกเจ้าที่ จะพักที ต้องผูกเปล....
ที่น่าเกลียดที่สุด น่าจะเป็น งู.... รางวัลเล็ก หางเลข ก็จะเป็น กะปะ รางวัลใหญ่หน่อย ก็ งูเห่า รางวัลแจ็กพอต ก็ บองหลา..... ผมเคยเห็นแต่รางวัลหางเลข
เครื่องยนต์ยี่ห้อ Continental ใช้ในเครื่องไหรครับ
