เดินหลาด หารองเท้าเดินป่า ไม่พบเลยชาด
ปล้ำตัว.....
คนเอินแหลงผมอ่านฟังผ่านๆ
แต่น้าฉ็อง คนที่ไม่ชอบใส่เกือกอยู่กับป่าและเดินป่าตัวจริง
อืม น่าคิด น่าคิด
ร่ายยาวเรื่องเกือกกันทีหลาวหวา.....
ผมเดินป่าใหม่ ๆ ใส่ผ้าใบครับ ของตังน้ำที่ใช้ใส่เล่นกร้อ ก็...ดี ถ้า.... ฝนไม่ตก ทากไม่ชุม ไม่ต้องลุยน้ำ ไม่เดินลงควน
ฮ่า สงสัยล่ะสิ ว่าเดินลงควนเกี่ยวไหรกับเกือกผ้าใบ คือ เกือก มันหุ้มตรีน ไม่ได้ยึดตรีน เมื่อลงควน เกือกหยุด ตรีนไม่หยุด
เพราะน้ำหนักเรากดไปข้างหน้า เราไม่ใช่นักบัลเลย์ ปลายตรีนเรารับน้ำหนักไม่ได้ วันแรกยังพอทน เพราะมันเจ็บอย่างเดียว
พอวันที่สอง ความเจ็บจากวันแรก พานิ้วเราระบม แล้วต้องมาเจ็บซ้ำเพราะเดินลงควนอีก ถ้าทางเดินลื่น เราต้องกดปลายตรีนเพิ่ม
ถ้าต้องเดินกันเกินสองวัน แล้วจะรู้ ว่า นรกมีจริง ยิ่งถ้าเล็บตรีนไม่ได้ตัดด้วยล่ะก็ เหอ เหอ ......
นักเดินป่าสมัครเล่น ซื้อเกือกทิมเบอร์แลนด์ คู่ละสามพันแปดมาใส่ เดินขึ้นเขากะเหมีย...(ผมไม่ไปด้วย เขาเล่าว่า..) อ้อ เขามีถุงกันทากด้วยนะเออ...
ปรากฏว่า วันที่สอง หมอเอาทิมฯใส่เป้ แล้วเดินกะเกือกหัวสาน เป็นที่ฮาของลูกหาบ แล้วหมอก็โดนทากข้างเขียว กัดที่หลังหูเลือดโซมตัวด้วย
