ชาด เรียบร้อยจริงจริ๊ง คนคน
ชาด เล่านิทานตั้งแต่เริ่มแตกปากจาบเลย หว๋างอีเข้ามาเรินนี้
ปลย. แบบ 11 25 เมตร ผมมองวงดำแทบไม่เห็น ต้องอาศัยรมศูนย์ด้วยเขม่าตะเกียง เข็มนี่ 3 เมตรก็มองไม่เห็นแล้ว(ทดลองก่อนตอบ) ยิ่งศูนย์นั่งแท่นเหลือตาข้างเดียว หุหุหุ...
ภรรยาของผมทำงานเป็นครูอยู่ จ. ยะลา ทุกวันนี้ ผมไม่เคยนอนใจได้เลย เพราะเหตุการณ์จริงกับข่าวสารมันคนละเรื่องกัน
ด้วยความเคารพท่านที่ทำงานในพื้นที่นะครับ เคยมีตำรวจท่านหนึ่งในพื้นที่พูดว่า "นายหัวบอกให้ระวังตัวเองก่อน" ผมล่ะซึ้งเลย
เพราะเข้าใจสภาพ ครูที่พวกเขาคุ้มครองอยู่ เป็นเป้าหมายก็จริง แต่พวกเขาเป็นเป้าหมายกว่า........
นอกจากนี้ ยังมีรายการที่กดดันความรู้สึกอีกหลายรูปแบบ เช่น ครูในโรงเรียนเดียวกันก็ไว้ใจไม่ได้ น้ำอกน้ำใจก็ไม่มีอย่างที่ควร ภัยภายนอกน่ากลัวอยู่แล้ว ควรจะกอดคอกันรักกัน แต่นี่ไม่เลย วิทยากรสอนศาสนาทำตัวไม่น่าไว้ใจ เป็นต้น
พึ่งตัวเองได้ใหม ก็พอได้อยู่ แต่ถามนิดว่า "คนที่จะถูกฆ่า กับคนที่จะฆ่า ใครมันตื่นตัวตึงเครียดมากกว่ากัน"
ภรรยาผมร้องให้เพราะความกดดันมานับครั้งไม่ถ้วน ผมทำงานอยู่ทางนี้ เลี้ยงลูกด้วย ช่วยได้แค่โทรศัพท์ไปปลอบใจ วันศุกร์ก็ขับรถไปรับกลับ เพราะไม่ไว้ใจให้เดินทางกลับเอง ถ้าท่านได้ผ่านไปทางนั้นสักครั้ง ท่านจะรู้ว่า เหมือนขับรถอยู่ในประเทศเพื่อนบ้าน จอดรถก็ไม่เหมาะ เพราะจะถูกมองด้วยสายตาแปลก ๆ ผมเองเคยถูกชาวบ้านล้อมรถไม่ให้ไปต่อมาแล้วครั้งหนึ่ง กว่าจะเคลียร์ได้ เพราะมีใครก็ไม่รู้ ขับเฉี่ยวเด็กแล้วหนีออกไป ผมขับเข้ามา โดนเลย ทีแรกชะลอรถเพราะชาวบ้านกลุ้มอยู่ครึ่งถนน พอหยุดรถเขาก็กรูเข้าล้อมเลย ตะโกนชี้ไม้ชี้มือ ทำท่าทำทางฟังไม่ได้ศัพท์ ถ้าท่านโดนอย่างผม ท่านจะรู้ ว่า เหงื่อแตกในรถที่เปิดแอร์ มันเป็นยังไง.... แล้วท่านก็จะซึ้ง ว่า ต่อให่ท่านมีปืนลูกดกซัก 2 กระบอก มันก็ช่วยอะไรไม่ได้เลย...
เล่าสู่กันฟังครับ ..อย่าไปคิดมาก เรื่องมันผ่านมา 4-5 เดือนแล้ว เดี๋ยวนี้ผมขับอ้อมทางนั้นไปแล้ว
ขออนุญาตรายงานตัวครับ
ผมเห็นกระทู้ "เพื่อนคอปืน ด้ามขวาน" มานานมากแล้ว แต่ไม่กล้าเข้ามา ด้วยว่า ไม่รู้จักใครเลย...
วันก่อน ได้รับเชิญจากครูเบิ้ลครั้งหนึ่งแล้ว ยังไม่กล้าเข้ามา เพราะดูหลายท่าน เป็นผู้หลักผู้ใหญ่กันทั้งนั้น
วันนี้ ท่าน อาร์.พี.จี. เชิญอีกเที่ยว ก็เลยลองเข้ามาดู
สวัสดีทุกท่านครับ
ด้วยความเคารพ
