รถก่ารถเรา ตางค์กะตางค์เรา เรื่องพรือเวลาอิเซ้อต้องให้เพื่อนทำถ้าว
รถคันนึงครึ่งล้าน หนังสือวิจารย์รถ โดยคอลัมนิสกระหรี่ขายตัว วิจารย์ลงหนังสือเล่มละแปดสิบบาท
จะไปเอานิยมนิยายอะไรกับมัน
โห...
วันนี้ตัวอะไรโดดเข้าปากนิ....
อ๋อ หมาน่ะครับ
ผมเคยชอบอ่านบทวิจารย์ บททดสอบรถอยู่พักหนึ่ง แล้วก็เริ่มเซ็ง
เพราะไม่ว่ารถอะไรออกใหม่ แม่มดีเลิศประเสริฐวานทั้งเพ จนผมหลงซื้อตามมาคันนึง
ไอ้ส่วนที่ดีมันก็ดีอยู่หรอก แต่พอเจออะหลั่่ยจุกจิกเข้า ชักไม่ค่อยดีแฮะ พอไปเทียบกับยี่ห้ออื่น บ๊ะ...หนักไปอีก
ผมน่าจะเคยเล่าให้ฟังเรื่องมอเตอร์ฉีดน้ำกระจกหน้าราคาเกือบสามพัน ทั้งที่ของเพื่อนร้อยเก้าเก้า
หรือพูลเลย์ไดชาร์จแบบพิเศษ ตู้แอร์ใต้แดชบอร์ดที่ค่ารื้อมากกว่าค่าล้าง ฯลฯ
ไม่ว่ารถอะไรเปิดตัวใหม่หนังสือทุกเล่มมันก็ลอกเอาคำพรรณาในโบรชัวร์รถมาลงกันหมดไม่มีคิดเอง หาข้อมูลเอง เอาสิ่งที่บริษัทรถไม่พูดมาพูด
ผมเห็นที่พอเข้าท่าบ้างก็หนังสือ นักเลงรถ กะ ยานยนต์ คอลัมน์เทสท์รถที่ทำการบ้านดี หาข้อมูลดี วิแคะ แกะเกา เอาข้อมูลที่เจาะเองมาเขียน
ถ่ายรูปหลายแง่มุม ถอดชิ้นส่วนที่ถอดได้ถ่ายรูปมาให้เห็นหลายแง่มุม
นอกนั้นซื้อไปเช็ด....ได้ ข้อมูลจากบริษัทรถน่ะไม่ต้องเขาจ้องยัดหัวเราอยู่แล้ว หนังสือรถเมืองไทยมันถึงหวังพึ่งอะไรไม่ได้ไงแทนที่จะยืนอยู่ข้างผู้บริโภค
ก็กลับเป็นกระบอกเสียงบริษัทเสียนี่
