น้าฉ็องเอ้ย หวันเที่ยงเข้าเมืองมั้งม้าย มารับตรูไปแหลงกับครูนางหิดต่ะ
เจ้าบ้าน...
เลี้ยงดูปูเสื่อน้องสี่ผม อย่าให้ขาดพร่องบกตกนะเฟร๊ย...
เจ้าเรินแล่นหนีเข้าป่ายางแล้ว หุ หุ
อย่าคิดมาก ทำใจให้ชินเข้าใว้
เหมือนที่พี่สามเจอเคสจงเกชิมิ
เออ ตูสั่งมาสามพัน กินสองคนผัวเมีย ตั้งแต่บ่ายยันค่ำ ... หลาบเลยตรู
รอน้องแค่สี่ชั่วโมงก็รอไม่ได้.... แต่เอ๊ะ ผมโทรถามที่ทิวทัศน์เขาว่าสามร้อยหว๋านิ พี่สามแลเลข 0 ผิดป่าว
ชาดนิสัย รอน้องแค่สี่ชั่วโมงแค่นี้รอไม่ได้
... โชคดีร่ำรวย
นัดกันแล้วเรียบร้อย มันว่าพี่ไปรอได้เลย
ตรูไปถึงก็จัดซะ สั่งเผื่อเลย น้องตรูมาไม่ต้องรอ แตกเลือดได้ทันที
สิบกว่าอย่าง กุ้งโล 700 สั่งมาลอง โลแรกตัวเอียดเกิน ไม่ผ่าน สั่งคัดตัวเติบๆอีกโล
ผ่านไปชั่วโมง โทรตามบอกรอเดี๋ยว
ผ่านไปอีก ชม. บอกรออีกนิด
ถึงชม.ที่ 3 โทรไปอีก ว่ามากินเฉยๆ ตูจ่ายเองเลี้ยงเอง (กลัวมันไม่รู้ )
จากตี 2 ครึ่ง ถึงตี 6 หว๋า .... อย่างที่บอก หลาบ
ออ... ตรูจ่ายไป สามพันแปด กุ้งโลเฉียดพัน ห่อมานอนเน่าอยู่โรงแรมโลหว๋า กับข้าวหิ้วกันคน 2 ถุงเติบกับเมีย ...หลาบ
