วันนี้เศร้าครับไปดูกระโดดร่มในค่ายเทพฯผมต้องเสียอาที่รักไปคนนึงครับ
คือ ร.ท.แสงศิลป์ พูลทอง สังกัด ร้อย ลว.ไกล 5 ในการซักซ้อมกระโดดร่มสาธิตให้คณะต่างประเทศ
เสียใจด้วยครับนัท เกิดจากการโดดร่มหรือครับพอจะบอกเป็นอุทาหรณ์ได้ไม๊ครับ
ถ้าเพราะอย่างอื่นไม่เหมาะสมที่จะบอกก็ไม่เป็นไรครับ
เอาเป็นกรณีศึกษาก็แล้วกันน่ะครับ
พอดีเมื่อวานเขาซ้อมกระโดดร่มกันเพื่อที่จะโชว์ให้นายทหารจากประเทศมาเลเซียที่จะมาเยี่ยมเยียนดูกันครับ
รอบที่แกโดดวันนั้นจะเป็นรอบสุดท้ายของอาแสงในวันนั้นโดยใช้อากาศยานแบบ ฮ เครื่องขึ้นประมาณบ่าย 3 โมง
ใช้ความสูงประมาณ 8000 ฟุต มีนักกระโดดร่มจำนวน 6 คน เนื่องจากเมื่อวานมีนักโดดมาน้อยจึงได้ลำล่ะ 5-6 คน
พอเครืองเริ่มเข้าหัวสนามผมก็ได้ยืนดูอยู่ แต่จัมพ์(ผู้ควบคุมการกระโดด)ยังไม่สั่งปล่อยเพราะต้องการให้เครื่องบินบินให้พ้นสนามไปหน่อย
เนื่องจากวันนั้นร่มค่อนข้างจะแรง พอจัมพ์สั่งปล่อยเขาก็โดดลงมากันปกติเข้าเล่นจับกัน ผมไม่แน่ใจว่าอาแสงแกเปิดร่มหลักที่ความสูง
เท่าไร แต่แกเปิดร่มเป็นคนรองสุดท้าย ร่มของแกพอเปิดถึงก็ได้เกิดอาการหมุนประมาณ 3-4 รอบสันนิฐานว่าน่าจะล็อคเบรคหลุดข้างนึง
อาแสงแกคงคิดว่าเอาไม่อยู่ก็ได้คัดร่มหลักทิ้งไปแล้วดึงร่มช่วยออกมา ร่มช่วยก็ออกมาจากถุงร่มปกติแต่ร่มช่วยที่ออกมามันกางไม่สมบูรณ์
มีลักษณะที่เรียกว่าร่มลู่(เดี๋ยวผมบรรยายถูกจะบอกน่ะครับว่าเป็นยังไงอาการร่มลู่นี้)ตกลงมาคนล่างนี้พอเห็นร่มมีอาการอย่างนั้นก็เริ่มที่จะ
ส่งเสียงกันแล้วว่า เฮ้ยๆ!!! ผมพอร่มตัวนั้นตกอย่างนั้นจนโดนแนวต้นไม้บังมองไม่เห็นผมก็บอกกับพี่มนตรีที่แกแต่งร่มรอขึ้นเครื่องเที่ยวสุด
ท้าย ไปครับพี่ไปกับผม ก็เอารถออกไปทันทีพี่มนตรีแกก็ไปทั้งแต่งร่มนั้นหล่ะครับ ผมขับไปด้านข้างของค่ายดูกันไปเรื่อยว่าจะหาทางเข้า
ไปให้ได้ สุดท้ายขับเข้าไปในสนามกอล์ฟมีน้องทหารตัดหญ้าอยู่ 3 คน ถามน้องเขาดูว่าเห็นนักกระโดดร่มคนเมื่อกี้ไหมที่มาลงแถวนี้อ่ะ
น้องเข้าบอกเห็นไปลงข้างค่ายแถวโน่นน้องเขาก็ชี้ไป ถามน้องเขาว่าเข้าไปทางกระโสมได้ไหม น้องเขาว่าไม่รู้ พี่มนตรีแกบอกว่างั้น
น้องนำไปที น้องทหารก็นำไปครับปีนรั้วค่ายกันออกไป ด้านที่ผมปีนไปนั้นมันเป็นป่ายางของชาวบ้าน มีทั้งรกบ้างเตียนบ้าง
วิ่งตามกันไปที่คิดว่าน่าจะประมาณนี้ วิ่งไปซักพักเห็น ฮอ เริ่มบินวนบริเวณหนึ่ง พี่มนตรีแกก็บอกว่าทางนั้นก็วิ่งกันไป ไปจนเห็นชาวบ้านแล้ว
อาที่เป็นนักโดดลำเดียวกับอาแสงยืนอยู่ก้เลยมันใจว่าตรงนั้นแน่ขณะที่ผมวิ่งไปผมก็พยามยามนึกว่ายังไงอาแสงแกก็ต้องรอดเพราะร่มลู่นี้มัน
จะลงมาเร็วแต่ลงมาช้ากว่าตอนที่ไม่กางร่มและร่มอาจจะติดกิ่งไม้บ้างทำให้ลงช้าไปอีก สุดท้ายก็เจอร่างของอาแสงนอนนิ่งอยู่ในร่องสวน
ยางเล็กมีร่มคลุมอยู่บ้างส่วนไม่ทั้งร่างโดยที่มืออาแสงข้างซ้ายยังจับห่วงดึงร่มช่วยอยู่ในมือแน่นมีหมอนคัดร่มตกอยู่ข้างๆกาย
ตอนที่ผมเดินไปถึงพร้อมกับอีกทีมนึงที่ออกหากันแต่มาคนล่ะทางกัน มีคนยังไม่ถึง 10 คนที มือไม้เริ่มสั่น ทำอะไรไม่ถูก
พอตั้งสติได้โทรไปบอกพ่อเพราะพ่อผมอดีตก็อยู่หน่วยนี้หล่ะครับเคยโดดร่มร่วมกับอาแสงแกก็มากเที่ยวอยู่ครับ
