หากเป็นตัวเม่นล่ะ...
......
ผมเคยแต่งนิทานดัดแปลไว้เรื่องหนึ่ง นานแล้ว ความว่า.-
....ในป่าใหญ่ริมทะเลสาบ ตอนใกล้จะถึงหน้าหนาว มีเม่นฝูงหนึ่ง อาศัยอยู่ในโพรงถ้ำ...
เมื่อฤดูหนาวมาเยือน การออกไปหาอาหารทำไม่ได้ เม่นก็ต้องขดตัวอยู่แต่ในถ้ำ
หากแต่..เม่นมีขนแหลม แต่ละตัวก็มีขนแหลมของตัวเอง
การเข้ามาเบียดชิด เพื่อหาไออุ่นซึ่งกันและกัน ทำให้หนามตัวเองทิ่มแทงเพื่อน และหนามของเพื่อนทิ่มแทงตัวเอง
เม่นจึงถอยห่างออกจากกัน ...
แต่เมื่อถอยห่างกัน ความหนาวเหน็บของอากาศ ก็ทำให้เม่นแต่ละตัว เผลอเข้ามาชิดกันอีกครั้ง
และก็โดนขนเมนของอีกตัว แทง ได้รับความเจ็บปวด
จึงต้องถอยห่างไปอีกครั้ง
....และอีกครั้ง
.....และอีกครั้ง
....และอีกหลายครั้ง.....
ในที่สุด เม่นผู้มีปัญญาตัวหนึ่ง ก็หาข้อยุติปัญหานี้ โดยการกำหนดระยะห่างขึ้นมา
..ระยะที่ ไม่ทำให้ขน ทิ่มแทงกัน
..ระยะที่ ไออุ่นของกันและกัน ยังโชยมาถึงกันได้
..ระยะที่เหมาะสมนี้....เหล่าเม่นพากันเรียกว่า "มารยาท"
......
