ชาดเหมือนผีจับยัดว่า ผมถึงเวลาต้องใช้ สมาร์ทโฟนกะเขามั่งแล้ว
คือวันก่อน บริษัทจัดงานเลี้ยงหลังประชุมประจำปีกันแล้วมีกินกันต่อ และมีจับรางวัลใหญ่ๆเยอะ (เขาไม่บอกก่อนว่ามีการจับรางวัลด้วย)
ปลากด ว่าประชุมเสร็จปุ๊ป ผมกลับเข้าออฟฟิสมาเทสท์งานต่อทันที ไม่กินเลี้ยง
พอเช้ามา อีกคนมาบอกว่า ผมโชคดีเขาจับได้ชื่อรางวัล บีบี เครื่องหนึ่ง แต่ผมไม่อยู่ในงาน แต่มีคนช่วยยืนยันว่าผมติดงาน
เลยมีคนเก็บไว้ให้
ชาด ใช้แต่สติวปิดโฟนมานาน คราวนี้สงสัยลำบากหัดกดหัดแชทอีก เพื่อนๆในออฟฟิสก็ยอนมานานแระว่า ซื้อบีบีได้แล้ว
ฮ่าๆๆ ตรูไม่ยอมซื้อนิ แต่ฟ้าประทานมาให้ข้าเอง ฮ่าๆๆๆๆ
ก่อนเปลี่ยนมาใช้ ซัมซวย.... ทัชโฟน
มีความสุขกับการใช้มัน...การทำงานแน่นอน..ไม่มีเกเร ไม่มีรวน...
ก่อนที่จะโอนให้พี่นายช่างไป(ไม่รู้โดนซัดทุ่มแล้วยัง 
)แล้วเปลี่ยนมาเป็นซัมซวยอย่างที่ว่า..ราคาหกพันกว่าบาท
เหตุผลหลักคือ จอใหญ่...
แต่ใช้ไม่ค่อยมีความสุขนัก..วันดีคืนดีมันค้าง รับสัญญาณไม่ได้โดยไม่บอกกล่าวซะดื้อ ๆ
หน้าจอก็ไม่ฟ้อง หากติดล๊อคหน้าปัดอยู่ ต้องปลดล๊อคก่อนจึงจะเห็นว่ารับสัญญาณไม่ได้...
ต้องปิด แล้วเปิดเครื่องใหม่
แต่ตอนนี้ก็ยังไม่คิดจะเปลี่ยน...
เพราะไม่รู้จะเปลี่ยนไปเครื่องแบบไหนดี.. แพงเกินความจำเป็น..
อีกอย่างที่ชอบตัวนี้... ทีวี ภาพและเสียงชัดมั่ก...
สสารไม่สุญหายไปจากโลกครับลุง แต่ผมไม่ได้ใช้ ให้ต่อคนอื่นไปแล้ว
เพราะเครื่องที่พี่แกใช้อยู่ร้ายร๊ํองแหร็ง...
และเห็นว่าเก็บไว้ที่ผมก็คงจะไม่มีประโยชน์
มือถือมันอาจจะเหมาะและจำเป็นกับคนทั้งโลก แต่คงจะไม่เหมาะสมกับคนอย่างผม
ครอบครัวที่แสนจะน่ารัก และแสนจะอบอุ่น เกือบจะพังไปเพราะไอ้มือถือนี่แหละ...
เพื่อนฝูงที่เคยได้ออกไปสวนเสเฮฮา ได้อย่างง่ายๆ และสะดวกสบาย ก็ทำไม่ได้เหมือนก่อน
ไอ้บ้านี้มันคงจะเกิดมาเพื่อเป็นศรัตรูกับผมครับอย่างแน่นอน
