ปีนี้ได้มีโอกาสไปโดดร่มที่พิดโลก วันเด็กปีนี้เหนือท้องฟ้าสภาพอากาศไม่ค่อยจะดีเท่าไรมีเมฆมาก
ซึ่งตอนแรกคิดจะขึ้นได้ซัก 10000 ฟุต แต่พอเห็นสนามแล้วเหมือนจะร้องเพราะกลัวไม่ได้โดด
โดดจากเครื่องบินสมัยสงครามโลกคือเจ้าคือตัวนี้ BT-67
ยอมรับเลยเก่าแต่เก๋าจริงๆ
พอเครื่องเทคออฟขึ้นไปแล้วก็พยามยามทบทวนว่าออกจากเครื่องไปแล้วจะทำไร
เนื่องจากวันนี้มีนักโดดมากก็เลยตั้งปล่อยสองรอบคือว่าขึ้นไปพร้มกันหมดทั้ง 30 คน
แต่จะปล่อยออกมาสองรอบ ผมอยู่รอบที่สอง โดยมีพี่บอลซึ่งเป็นครูอยู่โรงเรียนสงครามพิเศษคอยจับลากลงมาจากเครื่อง
เพราะผมเองยังใหม่อยู่ท่าทางบนอากาศยังไม่เก่งกลัวมีปัญหา
เครื่องก็ทำความสูงไปเรื่อยตอนแรกขึ้นไปที่ 8000 ฟุต แล้วก็ต้องลดลงมากอีกเนื่องจากมองสนามไม่เห็น
สุดท้ายก็ได้ที่ 7000 ฟุต ผมเองครูสั่งไว้ให้เปิดร่มที่ 5000 ฟุต โดยจะมีเครื่องเปิดร่มอัตโนมัติขึ้น(AD)ไปด้วย
เครื่องเปิดร่มอัตโนมัตินี้จะใช้เปิดร่มช่วยตั้งความสูงไว้ที 3500 ฟุต
พอออกมาจากเครื่องก็เหมือนเดิมตีลังกาลงมาเนื่องจากท่าไม่ดีแต่มาแก้ได้ทีหลัง
พอท่าดีพี่เขาเลยปล่อยที่นี้ก็หมุนต่ออีกพยามยามจะแก้แต่แก้ไม่ออกเลยเปิดร่มที่ 4000 ฟุต
พอเปิดร่มหลักออกถึงเงยดูร่มที่นี้ล่ะต้องตกใจเพราะร่มช่วยดันกางออกมาด้วยเนื่องจากเครื่องเปิดร่มทำงานเป็นลักษณะร่มแฝด
เงยดูเครื่องวัดความสูง เห็นที่ 3000 ฟุต เอาว่ะลองแก้ดูก่อนไงก็ค่อยคัทร่มหลักทิ้ง
พยายามจะดึงร่มช่วยมาเก็บไว้ที่กลางขาออกแรงดึงเต็มพลังแต่ดึงไม่รอดเนื่องจากร่มกางเต็มใบแล้ว
ในใจคิดว่านี้ถ้าดึงมาแล้วร่มทั้งสองมันเกิดพันกันได้เกิดใหม่แน่ๆ
ซักพักมีวิทยุเข้ามาจากครูที่ยังลงไม่ถึงพื้นทีบอกว่า ไอ้ร่มแฝดอ่ะคัทเลย ที่นี้ล่ะจับหมอนคัทอะเวย์ได้จับดึงเต็มที่เลย
สุดท้ายร่มหลักคัทออกไปอย่างอิสระไม่ได้ยุ่งเกีี่ยวกับร่มช่วย ดีใจเหมือนได้เกิดใหม่
พยายามจะเดินร่มไปให้ถึงสนามดูเครื่องวัด อ้าวเฮ้ยความสูงใกล้หมดแล้ว ครูวิทยุขึ้นมาบอกหาสนามสำรองเลย
ก็เดินร่มหาสนามสำรองลงพื้นปลอดภัย
เกือบได้ไปเกิดใหม่แบบที่เชียงใหม่ซ่ะแล้ว
อาจจะเล่าไม่ค่อยต่อเนื่องเท่าไรแต่ถ้าสงสัยตรงไหนยังไงถามต่อได้ครับ
