ย่องๆ เข้ามาแล กลัวอีถูกลูกหลง...
กลับมาได้เจอกันอีกครั้งหลังจากชีวิตได้ผ่านพ้นความตายมาอย่างฉิวเฉียด (พูดจริงๆ กินกับข้าวได้ )
ด้านบนนั้นคือโพสท์สุดท้ายของผมเมื่อ 9 ม.ค.54
หลังจากนั้นเวลาประมาณ 10 โมงกว่านิดๆ ผมถูกนำส่งห้องฉุกเฉิน ร.พ. ม.อ. (ที่รั้วติดกัน)
ด้วยอาการเจ็บแน่นบริเวณหน้าอก เจ็บราวไปถึงรักแร้ คอ และอ่อนเพลีย มีเหงือออก
จากที่ทำงานผมถึงห้องฉุกเฉิน ร.พ. ม.อ. ใช้เวลาประมาณ 10-15 นาที (เนื่องจากติดไฟแดงด้วย)
แพทย์/พยาบาล ได้สอบถามอาการ....เดี่ยวมาต่อ มาต่อครับ....
ถึงห้องฉุกเฉิน แพทย์/พยาบาลได้สอบถามอาการต่างๆ
พยาบาลได้ตรวจวัดความดัน ตรวจววัดคลื่นหัวใจ ให้ยาระงับความปวด และให้ยาอมใต้ลิ้น...ความปวดทุเลาลง
พักหนึ่งประมาณ 15 นาที แพทย์/พยาบาล แจ้งว่าผมป่วยด้วยโรคกล้ามเนื้อหัวใจขาดเลือดเฉียบพลัน
จะต้องส่งไปฉีดสีเพื่อหาเส้นเลือดหัวใจที่ตีบตัน และทำบอลลูนขยายเส้นเลือดกับแพทย์โรคหัวใจ
หรืออาจต้องทำการผ่าตัดเพื่อทำ บายพาสเส้นเลือดหัวใจ หากไม่สามารถรักษาด้วยการทำบอลลูนได้
มีพยาบาลนำเอกสารมาให้เซ็นต์ (น่าจะเป็นเอกสารยินยอมให้ทำการรักษา)
และก็มีเจ้าหน้าที่ขออนุญาตโกนขนตรงนั้น.... เดี่ยวมาต่อ
เดี๋ยวของแก นานแท้เหว้อ....
หา ฑ.มณโฑอยู่เหรอลุงสัมริด หรือตัว ฌ.กะเฌอ .....
จากนั้นผมถูกนำส่งห้องทำบอลลูน โดยความรีบเร่้งของเจ้าหน้าที่
แม้แต่ผู้โดยสารลิฟต์ เจ้าหน้าที่ก็ต้องขอก่อน " ขอก่อนนะครับคนไข้โรคหัวใจ"
ผมไม่รู้หร๊อกครับว่า การทำบอลลูนขยายเส้นเลือดหัวใจต้องทำยังไง มีอันตรายยังไงบ้าง
ผมเป็นผู้ป่วย มาถึงขั้นนี้แล้ว หมอจะทำยังไงกับผมๆ ผมไม่ปฏิเสธอยู่แล้ว
คงต้องปล่อยให้อยู่ในดุลยพินิจของหมอผู้ทำการตรวจรักษาผม
ตั้งแต่มาถึงห้องฉุกเฉินของโรงพยาบาล จนถึงขณะนี้ผมมีสติโดยตลอด
ความเ็จ็บที่หน้าอก จากตอนแรกที่มาถึงผมให้คะแนน 8 แต้ม หลังจากได้ยาขณะนี้เหลือเพียง 1-2 เท่านั้น
สมองคิดไปต่างๆ นาๆ ลูกตรูกำลังเรียนทั้งนั้น ผบ.ตรูไม่ได้ทำงานหนี้สินตรูมีพอควร
ทั้งสหกรณ์ ,ออมสิน ,ธนาวัฎ , ฉฉ. ,ผ่อนบ้านอีก .....
หากตรูต้องเป็นไหร่ไปตอนนี้ ลูกเมียตรูจะอยู่กันยังไง ....ต่างๆ นาๆที่คิดไป
น้ำใสๆ ออกมาจากตาใหลลงมาทางแก้ม ในลำคอมันจุกเสียดขึ้นมา...
ตรูไม่ได้ร้องนะเฟ๊ย...แต่น้ำตามันใหลออกมาเอง
ถึงห้องทำบอลลูน... เจอทีมแพทย์/พยาบาลชุดเขียวที่มองเห็นประมาณ 5-6 คน
ผมถูกย้ายจากเตียงลำเลียงผู้ป่วย ขึ้นเตียงห้องทำบอลลูน แขนถูกล็อค ขาถูกล็อคหว่างขาก็ถูกล็อค... สติยังมีอยู่ตลอด
ฉีดยาชาหน่อยนะครับ...หูได้ยินเสียง พร้อมกับเจ็บนิดๆ บริเวณขาหนีบด้านขวา
พักหนึ่งตาเหลือบไปเห็นจอมอนิเตอร์แขวนอยู่กับเพดานห้อง 3-4 จอติดๆ กัน
ผมนอนตาแป๊ว กล้ามองไปที่มอนิเตอร์บ้าง ไม่กล้ามองบ้าง... แพทย์/พยาบาลทำไหร่กับผมบ้าง
ผมไม่รู้ เพราะมันไม่เจ็บ ในใจคิดและกังวลไปต่างๆ นาๆ ...บางทีเผลอมองไปที่มอนิเตอร์
อ้าปากกินยาหน่อยนะครับ...หูผมได้ยินพยาบาลพูด อ้าปากรับยารับน้ำที่เข้าป้อนให้....เดี่ยวมาต่อ
