หลายปีมานี้ สิ่งแรกที่คนจะทำ คือ ขายเสื้อผ้า เข้ากทมฯ ขนมาขาย ทุกวันนี้ คงนับหมื่นเจ้าในภูเก็ต มันขายใครฟ่ะ
เคยคุยกะพี่ที่แกเคยขนผ้าวิ่งมาขายตามงานปีใหม่ งานประจำจังหวัด แกบอกสมัยก่อนขนมาเต็มกะบะ สมัยนั้นร้านค้าไม่ค่อยมี งานปีใหม่ยังไม่เริ่ม ตั้งแผงล่วงหน้า2-3วันขายเกลี้ยง
งานนึงต้องวิ่งขึ้น-ลงหลายรอบ ฟันกำไรเป็นแสนๆ นั้น10-20ปีก่อน คนแย่งซื้อยังกะแจก
แต่มันหมดยุคไปนานแล้ว 10ปีย้อนหลังนี้ มันล้นตลาด ใครๆก็ขายผ้า คิดไรไม่ออกก็ขายเสื้อผ้า
ก็เขาบอกขายผ้ามันเอาหน้ารอดนี่ครับ ทำอย่างอื่นกลัวไม่รอดไง
คิดถึงสมัยเด็กๆ สมัยนั้นเสื้อผ้าสำเร็จรูป หาซื้อยากครับ อยากมีชุดใหม่ต้องเข้าร้านตัดเสื้อผ้ากันครับ
จึงทำให้คนเรามีเสื้อผ้าไม่มากชุดและต้องใส่ซ้ำๆกันจนเปื่อยจนขาดนั่นแหละ
แต่สมัยนี้นั้นเสื้อผ้าสำเร็จรูป มีให้ซื้อหาทุกที่ครับ จนปัจจุบันนี้ ธุระกิจอย่างหนึ่งที่หายไปคือ ร้านตัดเสื้อผ้าครับ
ญาติๆ ผมหลายคนก็ต้องพับฐานกับอาชีพนี้ครับ ข้างบ้านก็มีไปทำร้านที่หัวหิน พอเจอกระแสเสื้อผ้าสำเร็จรูป เข้าไป
ก็หมดตัวสู้ค่าใช้จ่ายไม่ไหวต้องปิดร้านเลย
คนหันไปเล่นเสื้อผ้าสำเร็จรูป กันหมดครับมีทุกระดับราคา แบรนด์เนม ไม่แบรนด์เนม มีหมด ซื้อได้ตั้งแต่ราคา หลักร้อย หลักพัน และมากกว่านั้นจะเอาดีไซน์ระดับโลกแค่ไหนก็มีขาย
ตั้งแต่ร้าน แบกะดิน ยันห้างสุดไฮโซ
