พรุ่งนี้เช้า ล้อหมุน มุ่งหน้า หมู่เกาะศรีบอยา กระบี่ เป้าหมายแนวปะการังเกาะจำ สามวันสองคืน ครับ
กลับมาถึงตอนดึกสงัด.....
มันเป็นความไม่พอดีขึ้นมาอีก เมื่อเรามีคันแอ็กชั่นกลาง 5 ไกด์ 7 ฟุต ของลูมิส กับรอกไวกิ้ง 5050 ซึ่งเป็นคู่ที่ ทั่วไทยชุดเดียว
ตกด้วยเหยื่อไส้เดือนทะเล หวังแค่ปลาทั่ว ๆ ไป ไม่เกินครึ่งกิโล....
จังหวะดึงกลับ....เหยือเคลื่อนไหว....!!!
ปลากะพง ตัวเท่าลุงตุ้ม เข้าฉวยเหยื่อ...เสียงเหยื่อหวีดร้องอย่างตกใจกลัวดังลั่น
ผมกะว่า ถูกหวยเกินตัวล่ะเฟ้ย..... โดดเข้างัดเลย (ทำไมต้องโดด เดินธรรมดาก็ได้)
ปลาทะเล แรงมหาศาลเหลือเชื่อ ทั้งที่งัดสุดกำลัง แต่มันยังมุดเข้าใต้เรือ ลากปลายคันมาถูกับกราบเรือเสียงครืด ๆ
ขาเชียร์ ขายอน มาลุ้นกันรอบตัว (ขาช่วยเหรอ ไม่ต้องหา....ไม่มี)
ไม่เกินสาม สี่นาที รู้ผล โผล่ข้างตัวขาว ๆ มาให้เห็นยี่ห้อกะพงขาว เมดอินอันดามัน.... เสียงอื้อหือ อู้หู....
งัดอย่างครึ้มใจอยู่ได้ไม่ถึงนาที....... ปึด...!!!!
................
.............
ขาเชียร์เงียบกริบ
หมดกัน ความหวังจะงัดปลากะพงตัวหกเจ็ดกิโลด้วยคันตกปลาดุก สายสิบห้าปอนด์ให้ได้....
............
............
หลังจากนั้น ทะเลก็กลายเป็นป่าช้า ..... เงียบ ปลาขี้ตังก็ยังไม่จับ
หลังจากวันนั้น ฝนตก ลมแข็ง คลื่นหัวแตก .....
มีแต่พวกตัก"บอบอ" หรือแมงกะพรุนเท่านั้น ที่ออกทะเล
นอกนั้น อวนปู ลอบหมึก งมหอย ไม่มีใครออก แม้แต่เบ็ดราว หรืออวนปลาหลังเขียว ก็ไม่ออก
ไม่ได้ปลา แต่ปลาตัวที่หลุดเบ็ดผม มันตัวโตขึ้นเรื่อย ๆ ตามจำนวนคนที่เรื่องถูกถ่ายทอด
ศาลาร้าย ๆ ฟากไม้ไผ่หลังคาสังกะสี อยู่หน้าบ้าน"กลาโหม" ที่ทหารสร้างให้ทดแทนบ้านสึนามิ.... นั่งโม้กันทั้งวัน
.... จนล่าสุด ก่อนกลับ ปลาตัวนั้น ใหญ่เกือบเท่าลุงตุ้ม
