วันหนึ่ง โดมิโน่ตัวแรกก็ล้มครืน.....
ไอ้บอลขาดการติดต่อ บ้านปิดเงียบ แนนอน อีอ้อมก็หายไปด้วย
ตอนนี้ ร้านไอติม ดิซาเบิ้ล. แน่นอน ร้านรองเท้าในเมืองก็ด้วย
ร้านเปิดไม่ได้มาห้าวันติด ๆ กัน หล่อนนั่งมองจากหน้าต่างร้าน เห็นเด็กมาหันหัวรถหน้าร้านแล้วก็ร้องให้
.......
ป้าย "ปิดปรับปรุง" คือทางออกเดียวที่หล่อนนึกออก
"พี่ตำรวจ" ก็ทำอะไรไม่ได้มากไปกว่าพูดเรื่องที่แล้วมา
แม่ยายก็พลอยเครียด....แล้วก็ลามมาถึงครูแมว.......แน่นอน ไม่ว่างูกัดตรงไหน พิษมันก็เข้าสู่หัวใจทั้งนั้น
สุดท้าย ก่อนจะดิซาเบิ้ลไปทั้งเจ็ดแปดแสน ผมก็ต้องตัดสินใจ
และเรื่องดราม่าทั้งหมดนี่ รวมทั้งแรงกายแรงใจทั้งหมดที่ผมทุ่มเทไป
ก็ไม่ได้เป็นบทเรียนอะไรให้ใครกระโหลกบางลงกว่าเดิมเลย
เมื่อคืน ผมไปถึงงาน เห็นไอ้บอลยืนผัดไอติมแทนที่ผมอยู่
จะชั่วคราวหรือถาวร ผมไม่ถามห่าเหวอะไรทั้งสิ้น
ผมเก็บของหันหลังกลับบ้านทันที
วันนี้ทั้งวัน แม่ยายโทร.มาหกสายแล้ว แต่ผมไม่รับ
