เพื่อนคอปืน...ด้ามขวาน

วันหนึ่ง โดมิโน่ตัวแรกก็ล้มครืน.....

ไอ้บอลขาดการติดต่อ บ้านปิดเงียบ แนนอน อีอ้อมก็หายไปด้วย

ตอนนี้ ร้านไอติม ดิซาเบิ้ล. แน่นอน ร้านรองเท้าในเมืองก็ด้วย

ร้านเปิดไม่ได้มาห้าวันติด ๆ กัน หล่อนนั่งมองจากหน้าต่างร้าน เห็นเด็กมาหันหัวรถหน้าร้านแล้วก็ร้องให้

.......

ป้าย "ปิดปรับปรุง" คือทางออกเดียวที่หล่อนนึกออก

"พี่ตำรวจ" ก็ทำอะไรไม่ได้มากไปกว่าพูดเรื่องที่แล้วมา

แม่ยายก็พลอยเครียด....แล้วก็ลามมาถึงครูแมว.......แน่นอน ไม่ว่างูกัดตรงไหน พิษมันก็เข้าสู่หัวใจทั้งนั้น

สุดท้าย ก่อนจะดิซาเบิ้ลไปทั้งเจ็ดแปดแสน ผมก็ต้องตัดสินใจ

และเรื่องดราม่าทั้งหมดนี่ รวมทั้งแรงกายแรงใจทั้งหมดที่ผมทุ่มเทไป

ก็ไม่ได้เป็นบทเรียนอะไรให้ใครกระโหลกบางลงกว่าเดิมเลย

เมื่อคืน ผมไปถึงงาน เห็นไอ้บอลยืนผัดไอติมแทนที่ผมอยู่

จะชั่วคราวหรือถาวร ผมไม่ถามห่าเหวอะไรทั้งสิ้น

ผมเก็บของหันหลังกลับบ้านทันที

วันนี้ทั้งวัน แม่ยายโทร.มาหกสายแล้ว แต่ผมไม่รับ

ว่าอี้โทรหาเมือนกันว่าหายไปไหนหลายวันแล้วนิ

	ผู้เขียน	หัวข้อ: เพื่อนคอปืน...ด้ามขวาน (อ่าน 25857339 ครั้ง)
0 สมาชิก และ 103 บุคคลทั่วไป กำลังดูหัวข้อนี้