ไม่เกี่ยวกับเขยหรอกครับ....นั่นทีหลัง
ปี 45 ผมบรรจุนายช่างกรมทางหลวงที่แขวงกาฬสินธุ์
อยู่ที่นั่นสามปีกว่าก่อนจะโอนมาสุราษ
ส้มตำเป็นอาหารที่ดีที่สุดเท่าที่หาได้ตามบ้านนอก...จะพ่วงลาบ น้ำตกด้วยน่ะหรอ ภ้าไม่ใช่ตัวอำเภอ ไม่ต้องหา
มีพ่วงแหนมวัว กับเนื้อแดดเดียวมื้อไหน โคตรดีใจเรย...
ร้านตามสั่งพอมีก็แถวหน้าอำเภอโน่นแหละ
ส่วนร้านข้าวแกงน่ะหรอลืมไปได้เลย
ส่วนผมเที่ยงริมถนนหมู่บ้านไหน....หาส้มตำกินได้ ก็บุญโขแล้ว...
ลืมบอกไป ว่าข้าวเหนียวลูกน้อง ฟรีทุกวัน
พี่สาวไปบรรจุครูที่กิ่งโรงเรียน ปัจจุบันคื่อโรงเรียนบ่อแก้วญาณเวทีพัฒนา ครูก็ใหม่ โรงเรียนก็ใหม่ ป่าดงกันดารเลย
ไปใหม่ ๆ ปรับตัวไม่ได้ ร้องจะกลับบ้านท่าเดียว (กลับมาแล้วด้วย ) แม่บังคับผมไปอยู่เป็นเพื่อนเกือบเดือน
เจอกินอึ่ง กินก้อยตับ หนังควายหมกทุบ ก็ที่นั่นแหละ ปลาร้านี่ ต้องมีวาสนาเล็ก ๆ ด้วย ถึงจะได้กิน
ไปใหม่ ๆ ผมกวาดไก่ชาวบ้านแถวนั้นเสียนับสิบตัว เพราะกินอย่างอื่นไม่ได้
ไอ้อย่างที่กินได้มันไม่มี ดีสุดก็ ไก่นี่แหละ ให้เขาตัวละห้าหกสิบเขาก็แทบจะเอามาป้อนถึงปาก
กินไก่อยู่สักสองอาทิตย์ คลำ ๆ บนหัว หงอนชักจะเริ่มออกมาแล้ว เลยต้องยอมกินอย่างที่เมียภารโรงทำให้กิน
อึ่งมั่ง กะปอมมั่ง ใบไม้ใบหญ้าบางชนิด อย่าว่าแต่กินเลย ผมไม่กล้าให้โดนผิวด้วยซ้ำ แต่ก็ได้กิน
ชีวิตนี้ ได้กินขี้วัวก็ที่นาคูนั่นแหละ เจอขี้เพี้ยเข้าไป ดอกแรกหงายเงิบไปเหมือนกัน
วันต่อ ๆ มา เมื่อไม่มีอะไรให้กระแดะอีกแล้ว ผมก็เลยกินเหมือนเขา อยู่เหมือนเขา แต่เมากว่าเขา คนที่นั่น กินเหล้าดุ....
เหล้าต้ม กินกับขัน จะบ้าตาย แล้วกินกันทั้งหญิงทั้งชายนะ คนแก่ ๆ ก็กิน
