ไม่มีใครอยู่แระ...
ไปบ้านน้าแคว๊ดหวา...
ซึ่งเป็นแนวคิดของน้าฉ็องว่าเราต้องไป...
เพื่อใช้มวลชนกดดันให้น้องนุ้ยตามเรามาให้ได้..
ไม่งั้นอาจไม่ยอมมาเที่ยวกะพวกเรา...
ซึ่งก็ได้ผล...
เข้าเขตไทรขึง ก็โขยก เขยกกัน ผ่านหลุมขวาก ต่าง ๆ นา ๆ แม้ว่าเป็นหนุนดำ...
ใครพารถเก๋งแบบโกเล็กก็กระย่องกระแย่งหน่อย...
พี่เข้มตามหลังมาห่าง ๆ คงรำคาญ..คันหน้าขับเกะกะ..
ขัดใจ เหยียบคันเร่งเต็มที่ แซงคันหน้ามาได้..
รูดหลุมพรวด ๆ กะให้รถมันพัง ๆ ไปซะ จะได้ซื้อใหม่...
มาถึงปั๊มน้ำมันก็เลี้ยวเข้าจอด...
รีบลงรถมาเปิดฝากระโปรงสำรวจความเสียหายทันที...
คอมแอร์ตรู..พังหรือยัง..
แค่แระ แค่พังแระรถตรู... ดีใจ...
แต่โกเล็กไม่สน... เข้าสำรวจสำนักงาน...
เอ๊ย โรงจอดรถชื่อ เจ้าป๋องเดียว..
โลโก้เด่นหรา...
แล้วก็เดินเลี้ยวพายกโขยงกันเข้าไปหยิบของฟรี..
ใครอยากได้อะไรก็หยิบ ๆ ติดมือกันไป...ควี ควี...
ของดี ๆ ทั้งนั้น...
แล้วก็ขอถุง.....มาใส่....
นั่งสุมหัวเสวนากันที่หน้าร้านต่อไป...
น้องนุ้ยยกม่วงเบาน้ำปลาหวานกะน้ำเย็น ๆ มาเสริฟ กินกันไปพลางระหว่างรอปิดร้าน..
ชาด ปั๊มนี้...ยังเบี้ยสี่สิบเก้าบาทก็ยิกไม่ให้เติมมัน....
และตามสัญญาที่น้าแคว๊ดให้ไว้...
หากพามาเยี่ยมบ้าน จะหยิบเหล้าเก่าแต่ไม่แก่มาให้
ยกมาให้จริง ๆ เก่าจริง ๆ กล่องราขึ้นเปื่อยแระ...
ต้องคอยประคองยกเบา ๆ ไม่งั้นยุ่ย...
ทั้งฝุ่น...ทั้งหยากไย่..
(เสียดายพาขึ้นไปเกาะด้วย...แต่โซดาเตรียมไม่ทัน...เลยไม่ได้กิน
)
นั่งโม้ ๆ มั่ว ๆ ไปเกือบชั่วโมง
ได้เวลาเดินทางไปขึ้นเรือที่ท่าบ้านกรวดกันต่อไป...
