แล้วน้องอ้อมก็เงยหน้าขึ้น (ผมไปทันนะ ฉากนี้...) หน้าบวม ปากเจอ มุมปากเลือดไหลเหมือนในหนัง
แต่ที่ตา มาสคาร่ากับอายไลเนอร์ เลอะเทอะออกมากับน้ำตา หน้าที่เคยสวยงาม บัดนี้ ดูหลอน ๆ ยังไงไม่รู้
....พวกเราสงสารน้องอ้อมจับใจ แต่ไม่รู้จะช่วยยังไง ................................เพราะเมียมีกันแล้วทุกคน..
น้องอ้อมพยายามพูดฝืนสะอื้น บอกขาใหญ่สายนบพิตำ
"พี่ศักดิ์ อ้อมฝากเด็กด้วยนะพี่ ช่วยพาเด็กไปส่งบ้านที อ้อมไปส่งไม่ได้แล้ว..."ความสงสาร ผมแทบจะห้อกลับไปเอาวีโก้ที่บ้าน มาให้เธอได้ทำมาหากิน
แต่นึกได้ว่า ผิวหนังผม แพ้กระสุนซิลเวอร์ทิป จากลำกล้อง.38 ก็เลยล้มเลิกความคิด
แล้วน้องอ้อม ก็เดินโผเผจากไป ไปคิวรถสองแถว....
จนวันนี้ ยังไม่มีข่าวใด ๆ คืบหน้าที
น้องอ้อม จับสองแถวจากนบพิตำ ด้วยเงินที่ติดกระเป๋าน้อยนิดที่พอเจียดจ่ายค่ารถ เพราะเพิ่งเติมน้ำมันใส่วีโก้รับนักเรียน ที่กลายเป็นอดีตไปแล้ว....
เธอไม่รู้ว่าจะไปไหนหรอก... แล้วแต่รถสองแถวจะพาไป
ไปให้พ้นๆชะตาชีวิตเส็งเคร็งนี้
ด้วยความเหนื่อยอ่อนจากที่เจอเรื่องร้ายๆมาทั้งวันเธอผลอยหลับไป...
นานแค่ไหนไม่รู้... มารู้สึกตัวเมื่อคนขับรถมาปลุก บอกว่าสุดสายแล้ว....
เธอลงจากรถแบบงงๆ อ่านๆป้ายรอบตัวแล้ว ถึงรู้ว่า อยู่แถวตลาดเหนือ เมืองภูเก็ต....
เธอออกเดินไปตามถนนอย่างไร้จุดหมาย เพราะไม่รู้ว่าจะไปไหนดี...... ดุจดั่งนกหลงรัง....
ใจคิดถึงวีโก้สีเขียวของตัวเอง.... แต่ที่อยู่ข้างหน้า จอดริมทางดันเป็นวีโก้สีทอง...
เธออดมองตามไม่ได้ เพื่อจะได้เห็นชายหนุ่มผิวขาวร่างสันทัด กำลังคุยกับใครบางคน...ข้างรถคันนั้น...
ไม่ตั้งใจฟังก็อดฟังไม่ได้ ไม่ใช่อยากรู้เรื่องเพื่อนนะ แต่หนุ่มผิวขาวคนนั้น.....
....เธอรู้สึกว่าจะถูกชะตาเป็นพิเศษ...
เขาอาจจะไม่เหมือนกับสามีที่พลั้งเผลอได้มา... ดูท่าทางเอาการเอางานจริงจัง จนน้องอ้อมอดแอบชื่นชมในใจไม่ได้...
ตลอดเวลาที่ครองตัวเป็นหม้ายมา พยายามรักษาเนื้อรักษาตัว ไม่ให้ใครติฉินได้...
เพราะทางเดินของแม่หม้ายนั้นคับแคบเหลือเกิน...ในสังคมไทย...
ฟังเล็กน้อยพอจับใจความได้ว่า เขากำลังมอบหมายงานให้กับชายหนุ่มอ่อนวัยกว่าอีกคนในการดูแลปัดกวาด เช็ดถู บ้านเช่าที่เพิ่งซื้อมา...
น้องอ้อมอดอมยิ้มไม่ได้ งานแบบนี้รึ จะมอบให้ผู้ชายดูแล... เธอคิดว่า โอกาสในการหาเงินเลี้ยงดูลูกตัวน้อยๆนั้น มาถึงแล้ว...
กับนายจ้างหนุ่มที่เธอแอบนิยมขึ้นมาแต่แรกเห็น....
แล้วเท้าก็พาเธอก้าวเดินช้าๆ นุ่มนวล ดุจดั่งสาวน้อยแรกแย้ม ทิ้งคราบแม่หม้ายทรงเครื่อง กระดังงาลนไฟ ข้ามถนนมา
แบบที่คิดว่าบุรุษผู้เอางานเอาการต้องพึงพอใจแน่ๆ และเมื่อเธอหยุดยืนข้างวีโก้สีทอง .....
หนุ่มร่างสันทัดคนนั้น ก็ผินหน้ามามอง.... เมื่อตาสบตา เธอยิ้มน้อยๆและสะเทิ้นอาย อย่างที่ไม่เคยเกิดแบบนี้มานาน
"สวัสดีค่ะ... หนูชื่ออ้อมค่ะ...."
แม่หม้ายวัยกำดัด กระพุ่มมือไหว้ พร้อมแนะนำตัว....
ต้องได้งานใหม่แน่ๆ... เธอคิดหลังจากเงยหน้ามาสบตากับว่าที่...นายจ้างคนใหม่.....
