ขายขี้ยางที่เหลือ ๆ จากฝนทำ เห็นว่าขี้ยางไม่เยอะ เลยลงงานเกือบแปดโมง
ที่ไหนได้ ปาเข้าไป 352 กิโล แดดก็แรง พาลให้แข้งขาอ่อนแรงไปด้วย กว่าจะเสร็จ บ่ายสาม
ตะก่อน ขายพ่อค้า เก็บเสร็จกองไว้นั่น เดี๋ยวเขามาจัดการชั่ง จ่ายเงินริมสวนเลย
พอมาขายโรงรม ต้องขนมาส่ง ได้ราคา 40 บาทไม่หักน้ำ หักเข้าหุ้นสหกรณ์ 140 บาท (ร้อยละบาท)
วันนี้ พ่อค้ารับซื้อที่ 37 บาท
วันนี้เดินไปกี่กิโลเมตรครับ
ไม่น่าถึงสิบกิโล เพราะติดโหลดกะสอบขี้ยาง
สมัยตอนเตยหอมแบเบาะ แม่มันไปอยู่ยะลาใหม่ ๆ ตอนนั้นขับกระบะฟอร์ดร้าย ๆ อยู่
อยากได้วีโก้มาก ตั้งกะมันออกรุ่นแรก แต่ไม่มีเงิน รายได้ที่หามาต้องส่งผ่อนหนี้เก่า
พอดีลูกจ้างกรีดยางเขาไม่ไหว ข้อเข่าเสื่อม ก็เลยลงเองเลย มิวายคนโน้นคนนี้ห้าม
ตอนนั้นอยู่บ้านแม่ยาย หัวค่ำ พาลูกวัยสี่ห้าเดือนมาบ้านแม่ย่า(ที่ไปหลามเหนียวกันน่ะ) แล้วก็หลับไปตอนสามทุ่ม
เที่ยงคืนตื่น เอาลูกไปนอนห้องย่า แล้วลงกรีดยาง เสร็จตีสามครึ่ง
นั่งพัก ต้มน้ำกินมาม่ากับกาแฟ แล้วลงเก็บน้ำยางราว ๆ ตีสี่ครึ่ง หกครึ่งเสร็จ เจ็ดโมงเช้าส่งถึงโรงรม
แล้วกลับมารับลูกไปบ้านแม่ยาย อาบน้ำ แต่งตัว ไปทำงานมหาวิทยาลัยทันแปดโมงครึ่ง
ศุกร์เย็น บึ่งไปหาดใหญ่ ไปรับเมีย เพราะรถมานคร กว่าเมียจะมาจากยะลาถึงหาดใหญ่ รถก็หมดแล้ว
กลับถึงบ้านร่วม ๆ เที่ยงคืน ถ้าตรงกับคืนกรีดยางก็ซดกาแฟแล้วลงเลย ไม่นอน...
พอวันอาทิตย์ก็ไปส่งหาดใหญ่ ขับช้า ๆ เรื่อย ๆ 70 - 80 ใช้เวลาอยู่ด้วยกัน มีอะไรก็คุยกัน
ทำอยู่ปีกว่า ก็มีเงินเหลือพอดาวน์กระบะคันใหม่ ขายคันเก่าได้ไม่ถึงแสนก็เอามาสมทบ
สวัสดีครับ คนเหล็กแห่งปีครับ พ่อเตยหอม
