คือ ทุกวันนี้ เราไม่ได้กินเหนียวแค่หัวเหนียว ไม่ได้กินซาละเปาแค่ไส้มันไงล่ะ
สำนึกความรับผิดชอบ ที่เด็กบ่าว ๆ มันไม่มี ตอนนี้ เรามีบริบูรณ์
ตอนอายุร่วม ๆ ยี่สิบ ไปทำงานที่หาดใหญ่ มีคนงานสาวเขมรสูงคนหนึ่ง จ้างมาซักผ้าที่แฟลต
ซักเสร็จตากให้เรียบร้อย รับค่าแรงเหมือนเพื่อนที่หิ้วปูนอยู่บนโรงแรมรีเจนซี่ แต่งานสบาย ดูทีวีพลางซักผ้าพลาง...
เด็กอายุ 16 - 17 หน้าตาสะสวยและขาวจั๊วตามสายพันธุ์ เกิดรักสบายขึ้นมา เลิกงานไม่ไปขึ้นรถรับส่งคนงาน...
เราก็ว่า เออ มันคงกลับรถตุ๊กตุ๊กแล้วล่ะมั๊ง จากดวงจันทร์ไปหัวรั้วซอย6 ใกล้ ๆ แค่นั้น
ที่ไหนได้ กลับไปถึงแฟลต นุ่งกระโจมอกดูทีวีอยู่ ....ชิบหายแล้วไงมึง
บอกพาซื่อเลย ...นาย นายอยู่คนเดียว ให้เราอยู่ด้วยนะ เราไม่เอาเงินหรอก....
ตอนนั้น เลือดหนุ่มมันพล่านเลย ทั้งภาพทั้งเสียงทั้งกลิ่นกาย ฮาโหรย....ฝ่ายต่ำจะชนะอยู่รอมร่อแล้ว
ดันนึกหน้าพ่อมันขึ้นมาได้ ไอ้แก่นั่นโคตรหัวหมอเลย คนงานเราก็ล้วนแล้วแต่ญาติมันทั้งนั้น
...หดครับ...หดฉับพลัน...
บังคับให้ใส่เสื้อผ้า เรียกป้าไพแม่บ้านมาด้วย เพราะแกเห็นตอนผมขึ้นมาแป๊บ ๆ ให้แกมาเป็นพยาน
พาไปส่ง จ้างป้าไพไปด้วยกัน ให้แกสองร้อย ..... ขับรถไปถึงหัวรั้วเพชรเกษมซอย6 ไม่ทันค่ำ
คนงานออกมาดูแล้วบอกว่า พ่ออีนางนั่นไปตามลูกสาวที่แฟลต พาพวกไปสี่ห้าคน เหมาตุ๊กตุ๊กไป ป่านนี้คงถึงแฟลตนายแล้ว....
เสียวท้ายทอยวาบ ถ้าตอนนั้นจิตฝ่ายต่ำชนะ พ่อมันไปถึง มีดคงยังคาฝัก คงยังไม่ทันถอดล้าง...
...อ้อ เป็นขบวนการเชียวนะมึง....
ผมบอกเรื่องนี้กับอา ซึ่งเป็นเจ้านายผมอีกที อาผมจ่ายค่าแรงกลางวิก ไล่กลับบ้านยกแผง หกคน...พ่อ แม่ พี่ชายอีกสาม
ยังจะขู่เอาตำรวจมาลากคอผมกับอาด้วยแน่ะ อาผมเลยโทร.เรียกเพื่อนที่เป็นตำรวจมา ถึงได้ยอมกลับบุรีรัมย์ไป
ที่จริง ป่านนี้ ลูกคงครัก ๆ อยู่บุรีรัมย์โน่นแล้ว
