ขาเดี้ยง พลัดเขา.....
เวรแท้ ขับรถเครื่องวิบากดัดแปลงลงเขา ล้อหน้าหราดรากจิก ลงเป็นหนุมานคลุกฝุ่นเลย
ไม้บ้องอยู่ท้ายรถร่วมร้อยกิโล ดีนะ รถเครื่องลงก่อนคน ไม่งั้นป่านนี้ได้ลิ้มรสฟอร์มาลีนแล้ว
พรรคพวกบอก ไปพักได้แล้วเมิง เสียฤกษ์แล้ว ที่เหลือเค้าทำกันเอง
ผมว่านะ คนเคยทำงานออฟฟิส ออกไปสมบุกสมบันเกินมันก็ไม่ไหว เบสิคของกล้ามเนื้อและประสาทสัมผัส มันคนละงานกัน
โปรดระวังครับเป็นอะไรไปลูกเมียจะลำบากอีก ผมบอกเมียอย่างนี้แหละ ผมเลยไม่ค่อยทำอะไรเสี่ยงๆ
ด้วยความเป็นห่วงนะเนี่ย ไม่ใช่แช่งนะ แค่ผมเคยแขนขาหักผมก็คิดมากแล้วแหละ
สองอาทิตย์แล้วครับ ที่อัดหนัก ๆ งานเองมั่ง งานเพื่อนมั่ง จนพรรคพวกเริ่มเตือน
บอกว่า ช้างแก่ บุกหนักเหมือนเด็กบ่าวไม่ได้
ผมว่า ผมไหวนะ แล้ววันนี้ที่เดี้ยง ไม่ใช่เพราะไม่รอด
แต่เพราะพลาด ไม่ทันระวัง รากจิกมันโผล่พ้นดินมาหิดเดียว ที่เหลือหญ้าคลุมอยู่
พอล้อเหยียบ ผมดันแตะเบรค ล้อดริฟ...ฟาดไปข้างอย่างแรง
ขาข้างขวาผม ยกไม่ทัน หลังตรีนไปขัดกับตอไม้ น้ำหนักรถเครื่องบวกไม้ท่อนเลยอัดขาเสียเดี้ยง
ก่อนรถเครื่องจะเหวี่ยงต่อ ลงไปขั้นล่าง ๆ อีก 4 ขั้น ไปนอนแคงอยู่
