ญาติผมคนนึง น้าจำรัส
ใช้ชีวิตอยู่บนเขา เผาถ่าน หาผึ้ง ตัดหวาย ตัดยางไปตามเรื่อง
ขึ้นชื่อเรื่องไม่หอนใส่เกือกทั้งปีทั้งชาติ
แกเรียกตรีนแบบของแกว่า ตรีนขี้ข้า หรือ"ตรีนแปดเลียง"
ที่มาของตรีนแปดเลียง คือ บ้านเดิมของแก อยู่บ้านทุ่ง เก็บข้าวมาใส่ยุ้งเป็นเลียง ๆ
คนปรกติทั่วไป นวดข้าวเลียงด้วยตรีนเปล่า เพื่อเอาเม็ดข้าวออกจากฟาง จะได้เอาไปสี
เขานวดกันทีละสี่ห้าเลียงนี่ก็เก่งแล้ว สมัยผมเด็ก ๆ นวดทีละเลียงเดียว กร้าวสุดก็แค่สองเลียง
ย่าผมนวดทีละสี่ พ่อผมห้า .... คนที่นวดข้าว ใหม่ ๆ ตรีนแดงต้องทาน้ำมันกันเลย
ใครนวดข้าวมานาน ๆ นวดมาก ๆ ก็จะตรีนแบน ด้าน และหนาปึ๊กปานตรีนมนุษย์ยักษ์เขียวในหนังนั่นเลย
น้าจำรัสนวดทีละแปดเลียง นวดของเองไม่พอ รับจ้างนวดของคนอื่นด้วย
เป็นมือวางอันดับหนึ่งเรื่องนวดข้าวด้วยตรีนเลย
