ผมว่าบ้านเราหากินง่ายดายที่สุดแล้ว อยากค้าขายอยากทำอะไรก็ได้ ขอให้ขยันเถอะ
ผมเชื่อแบบนั้น เพราะที่บ้านผมพ่อกับแม่ทำแบบนั้นจริงๆ ขายข้าวแกง ขนมจีน ส้มตำ
รายได้ถึงไม่รวย แต่ก็ส่งเสียลูกๆได้สองคน คนขยัน ไม่มีวันอดตายจริงๆครับ
เทียบกับเพื่อนบ้านผม ขายก๋วยเตี๋ยว ขายสองวัน หยุดสี่วัน ฝนตกก็ไม่ขาย เล่นไพ่ไฮโล
สุดท้ายก็เจ๊ง ไปไม่รอดซักราย
ตรงนี้แหละครับ ที่ผมอยากบอกอยากขยายความว่า เมืองไทยเรานั้นถ้าขยัน ทำอะไร ทำง่ายจริงๆ
แต่คนไทยส่วนใหญ่ มองข้ามไป มีของดีอยู่ในมือแล้วแต่มองไม่เห็น....ยังไง ผมจะขยายความให้ดูครับ
อยู่เมืองนอกไม่ใช่เรื่องง่ายที่คุณนึกอยากจะทำกิจการอะไรก็ทำได้ เอาง่ายๆ แค่เรื่องร้านอาหาร ร้านก๋วยเตี๋ยวแบบบ้านเรา
คุณจะทำอะไรสักอย่าง เช่น ร้านก๋วยเตี๋ยว คุณต้องขออนุญาติ ต้องผ่านการอนุม้ติจากทางการ ตั้งแต่
อุปกรณ์การประกอบอาหารในร้าน ต้องได้มาตรฐาน สะอาด ปลอดภัยสำหรับบริโภค ครัวต้องมีสุขอนามัย ระบบล้างจาน ระบบกำจัดของเสียและไขมัน
ระบบการเก็บวัตถุดิบ โต๊ะเก้าอี้ ระบบความปลอดภัยในร้าน ประตูเข้าออก ระบบดับเพลิง
พูดง่ายๆ ไม่ใช่นายทุนมีเงินถุง เงินถัง คุณเปิดร้านไม่ได้ ใบอนุญาติจากทางการเป็นปึกๆ การเดินเรื่อง การติดต่อภาคราชการ
เมืองไทยคุณอยากเริ่มทำอะไร ทำได้เลย ต่อให้ร้านคุณไม่สะอาด ลูกค้ากินแล้วท้องร่วงเกือบตาย คุณก็ไม่โดนฟ้อง
ผู้ฟ้องเห็นร้านเพิงหมาแหงนของคุณแล้วไม่รู้จะฟ้องเอาอะไร ธุระกิจต่างๆ ทางการไม่เคยเคร่งครัดเรื่องมาตรฐาน
จะเปิดอู่ซ่อมรถ ขันน็อตเป็นหรือยัง ทางการไม่เคยควบคุมเรื่องมาตรฐานฝีมือช่าง ทุกอย่างในเมืองไทย
ให้ ผู้บริโภคเป็นผู้กำหนดมาตรฐานเอาเอง ซ่อมรถเก่งร้านคุณรอดอยู่ได้ ทำอาหารดี อร่อย ร้านอาหารคุณอยู่ได้
นี่แหละเห็นหรือยังว่า อยู่เมืองไทย ง่ายขนาดไหน ไม่ขี้เกียจเสียอย่างเดียว ไม่อดตาย
ไม่ใช่คิดแต่จะนอนแบ ถ่างขารอเงินฝรั่งอย่างเดียว
บางประเทศ ร้านค้าเล็กๆแบบSME แค่ไม่กี่ ตร.เมตร ลงทุนว่ากันเป็นล้านและเอาคอขึ้นเขียง
พร้อมโดนฟ้อง พร้อมติดคุก...
ตรงนี้ทำให้คนบ้านเขาไม่อายากออกมาทำส่วนตัว ทำงาน บ.ดีกว่า มีสวัสดิการ มีบำนาญ
และพร้อมทุ่มเทให้กับ บ.อย่างเต็มที่ เพราะฝากผีฝากไข้ไว้กับตรงนั้น
นั่นคือโครงสร้างบ้านเมืองเขา ซึ่งต่างจากเมืองไทย
ไม่ีได้บอกว่าอันไหนดีกว่าอันไหน แต่มองให้เห็นความเป็นจริง
