ผมชอบใช้กิ่งมะขาม มันเหนียวดี ทนด้วย ใช้ได้นาน ไม่หัก ไม่พัง แต่มักจะหายก่อนเสมอ
เขาควายสิครับ....เจ๋งสุด
ผมเคยมีอยู่อัน...พกไปโรงเรียนทุกวัน ขากลับ ได้นกเสียบไส้พุงแตกกลับบ้านให้แม่ด่าได้ทุกวัน
ไปกรุงเทพครึ่งเดือน..กลับมาสูญไหนไม่รู้
กับอีกอัน มีดหงับตราแพะไม่มีประกับด้าม...พกซ่อนเนียนสุด ๆ คมกริบโกนขนได้....
ไปดำปลาโคนไทร..พกลงน้ำด้วย จมน้ำสูญพ้นเลย
ผมก็มี แต่บากร่อง ง่ามนู แคบทำให้ยิงยาก
บางทีหัดดรายไฟร์ยางดีดเข้าหน้าเผียกเอง
แต่ถ้ายิงแบบมีลูก ก็เอียงมุมก้มมุมเงยหลบง่ามเสียหน่อย ก็ยิงได้ ด้ามก็ใหญ่กระชับดี
แต่ทั้งหมดทั้งหลายทีมีหาเทียบได้แม้แต่ขี้เล็บของปลอกกระสุน .๓๘ ไม่
ได้มาสักปลอกข้าวไม่กินกะเอาแล้ว ถือเป็นของดีหายาก เป็นสุดยอดปราถนาของเด็กผู้ชายทุกคนในหมู่บ้านเลยทีเดียว
มีอะไรก็แลกได้ก็แลกเหอะ ยางวงกี่พวงก็ได้
พวกผม....ปลอกไรเฟิล 5.56 ครับ ....มีกันคนละหลาย ๆ ปลอก
พวกเราเป็นโรงเรียนในพื้นที่สีแดง ตอนนั้น คอมมิวนิสต์เพิ่งออกตัว (ปี 2526)
หอประชุมโรงเรียน เป็นที่อยู่ของทหารพรานทั้งกอง ว่าง ๆ ก็มาสอนหนังสือ สอนเราร้องเพลง
มีการฝึกยุทธวิธีเพื่อข่มขวัญสำทับเป็นบางโอกาส อบรม ทส.ปช. ก็อบรมกันในโรงเรียน
ช่วงปี 2524 - 2525 ยังมีการสู้รบกันอยู่เป็นประจำ คราวหนึ่ง ยิงปะทะกันที่โรงเรียนเลย
เป็นช่วงพักเที่ยง พวกเราคดข้าวห่อมากินที่โรงเรียน ปรกติพวกเราจะลงไปกินที่ริมคลอง วันนั้นครูห้ามออกไปไหน....
กินไม่ทันเสร็จก็ได้ยินเสียงปืนแตกมาจากริมป่าหลังโรงเรียน....แล้วเหตุการณ์เหมือนในหนังก็อุบัติ
พวกเราแอบอยู่ใต้โต๊ะเรียน เสียงปืนเงียบไปนานแล้วก็ยังออกมาไม่ได้
ครูเอกชัยเยี่ยวรดกางเกงด้วย (ปัจจุบันท่านเกษียณและเสียชีวิตแล้ว) ครูจำนงค์ถูกลูกปืนที่ขา เดินกะเผลกจนทุกวันนี้
....แล้วตอนนี้ ครูแมวก็ไปสอนโรงเรียนนั้น....
ครูเก่า ๆ ของผมเหลืออยู่ ๔ คน เล่าวีรกรรมของผมให้เมียเอามาขบผมได้ทุกวัน...
