คนดีๆเค้าก็มีครับน้า แต่พวกเอี้ยๆนี่มันมีเรื่องให้เราได้ยินเยอะ
มีทุกที่ครับ ผมพิมพ์สั้นๆ เลยออกมาแบบภาพรวมๆ
ทีนี้ผมลองมองจากชีวิตทั่วไปจากคนใต้นะครับ เท่าที่ผมสังเกตุเห็น
ไม่ว่าบ้านไหนที่แต่งลูกเขยหรือสะใภ้เข้าบ้านนะครับถ้าพ่อตาแม่ยาย แม่ผัวพ่อผัว
พอมีฐานะหน่อยหรือมีที่มีทาง เขาจะยกสมบัติเหล่านี้ให้ลูกเขยหรือลูกสะใภ้กัน
อาจมีสองก็อก ตอนแต่งกันก็อกหนึ่ง หลังจากอยู่กันมาระยะยาวอีกก็อกหนึ่งถ้าเห็นว่าเป็นคนดีช่วยกันทำมาหากิน
เพราะพ่อแม่แก่แล้วก็เอาติดตัวไปไหนไม่ได้
ส่วนไอ้เรื่องการรุมทึ้งรุมจิกลูกเขยหรือลูกสะใภ้เนี่ย ไม่ค่อยเห็นภาพนี้นะ ก็อาจมีบ้างเหมือนกัน
อย่างแย่ๆ คนที่ยากจนจริงๆ ไม่มีอะไร แต่มีที่นา ที่สวน เขาก็จะยกที่ให้
อย่างผมแม่ยายก็ที่สวนให้ พ่อแม่ผมก็ยกที่นาให้ ถึงแม้ผมและเมียไม่ได้ลงไปทำก็เถอะ
ขายมั๊ยครับที่สวน
มีอยู่ผืนหนึ่งริมถนน ริมห้วย สวยมาก เป็นที่ๆผม ช่วยไปดึงออกมาจากปากช้างที่กำลังจะงาบได้
คือที่ของแม่ยาย ยกให้พี่เมียคนโต แต่นิสสัยไม่ดี เอาไปจำนองธนาคารจนกำลังจะโดนยึด
ผมช่วยไปไถ่มาให้ ก็เลยกลายเป็นของผม โดยผมจ่ายให้ธนาคารก้อนหนึ่ง + ด้วยการยกที่อีกแปลงหนึ่งให้พี่เมียไป
(ตอนหลังแมร่งพี่เมียแอบขายที่แปลงนี้ไป ไม่บอกสักคำ เอาเงินไปผลาญหมดอีกแล้ว)
คือพี่เมียมาอ้อนว่าถ้าที่ๆจำนองนี้หลุดไปแกก็ไม่เหลือสมับติอะไรให้ลูกเลย ผมเห็นใจเลยยกที่อีกแปลงให้ไปไงหวังจะให้พี่เก็บไว้ให้ลูก
แต่ไม่ ขายแดกหมด
ที่แปลงนี้มันสวยและมีคนมาให้ราคาแพงมากเพราะสามารถทำรีสอร์ทได้ เห็นแกบอกว่า เอกชัยเคยมาดูขอซื้อยี่สิบล้าน
แกอยากขายจนตัวสั่น แต่ตอนนั้นขายไม่ได้เพราะแกเอาไปจำนองอยู่ไง
ทีนี้พอที่ตกเป็นของผม แกก็กวนไม่หยุด อยากมาตัดแบ่งขอเอาฟรีๆมั่ง
เที่ยวบอกขายโดยที่ตนเองไม่มีสิทธิมั่งเพราะตกเป็นของผมแล้ว
ล่าสุดเห็นไปบอกขายอใครไม่รู้บอกว่าเขาจะให้แปดล้าน ทำนองว่าจะเอาเงินมาไถ่คืนจากผม
แล้วเหลืออีกก้อนใส่กระเป๋าตัวเองอีก แต่ผมและเมียไม่เล่นด้วย เพราะแน่ๆอยู่แล้ว คืนไปก็รักษาไม่รอด ขายแน่ๆ
