นั่งเสียอารมย์ ร่ำ ๆ จะปิดร้าน.... น้าแพงก็ขับรถเครื่องร้ายมาจอดหน้าร้าน สะพายกระเป๋าโน๊ตบุ๊คลีโนโว่ตัวที่ผมทำโปรแกรมให้ไปเมื่อวันก่อนมาด้วย
อันว่า น้าแพงนี้ เป็นคนหาเช้ากินค่ำ เลี้ยงลูกเลี้ยงผู้หญิง ม.๓ อยู่คนนึง
.....แกได้แม่หม้ายลูกติดมา อยู่ได้สองสามปีเมียแกก็ถูกรถชนตายโดยไม่รู้ว่าใครชน
แกเลยเลี้ยงลูกเลี้ยงมาหลายปีแล้ว ไม่หาเมียใหม่ ไม่รังเกียจรังงอนลูกเลี้ยง
เด็กนั่นก็ดีใจหาย เรียนดีแถมรักดี...ไม่น่าเชื่อว่าเด็กไม่มีพ่อแม่จะดีได้ปานนี้
น้าแพงแกถางป่าจ้าง ค่าจ้างไร่ละแปดร้อย ผมเรียกใช้บริการอยู่บ่อย ๆ
แต่คิวแกมักเต็ม เพราะแกทำช้าก็จริง แต่ละเอียดสุด ๆ วัน ๆหนึ่งได้ไร่เศษ ๆ เท่านั้น
.......
แกเลื่อนโต๊ะวางทีวี แล้วโน๊ตบุ๊คตกพื้น....ซ้ำด้วยทีวี ๑๔ นิ้วหล่นทับอีก.... เปิดดูเห็นจอแตก
แกกลัวลูกกลับมาจะเสียใจ โน๊ตบุ๊คที่ญาติ ๆ แกลงขันซื้อให้ เพราะลูกเลี้ยงอยากได้ แต่เงินแกไม่พอซื้อ
......ผมบอก พอดีเลย มีจอลูกค้ายกเลิกอยู่บานนึง....ซ่อมให้ได้เลย....
แกถามราคา ผมบอก สองพันสาม.... แกตกลงเลย แบบไม่มีสีหน้า.....
แล้วแกก็ออกไป บอก สักเดี๋ยวมาเอา
ผมก็เปลี่ยนให้ ดีที่อย่างอื่นไม่เสีย.... ครู่เดียวน้าแพงก็มา
....แกบอก เงินแกไม่พอ มีอยู่พันเจ็ด ที่เหลือไปยืมเขามา.....
........ เออแน่ะ คนจน เงินไม่พอซ่อม แต่ตกลงซ่อมเพราะแคร์ความรู้สึกลูก(เลี้ยง)
.......... คนรวย....ต่อราคาไม่พอ...ยังจะยกเลิกซ่อมแบบ ไม่แคร์ความรู้สึกช่าง ไม่แคร์ความรู้สึกลูกที่เป็นผู้ใช้เครื่อง
.....ผมว่า...หลายคนคงทายถูก ว่าผมคิดราคาค่าซ่อมจอกับน้าแพงจริง ๆ ตอนจ่ายเงินสักกี่บาท
