ลงมาจากรถได้แล้ว.... เวรจริง ๆ
ปอดแหยดอาคาด....
อะไรมันวะ....
ปอดแหยด ก็หมายถึงคนขี้โรคไงลุง
วันศุกร์ ผมไม่มั่นใจว่าจะไปได้
จนตื่นมาเช้าวันเสาร์ เห็นอาการเริ่มดีเป็นปรกติ ก็เลยจัดข้าวของรีบ ๆ แล้วก็ไปเลย...
ไปถึงก็ผ่าแดดผ่าลมอยู่จนค่ำ กินข้าวแล้วก็เดินตระเวณตากน้ำค้างจนเที่ยงคืน
มานอนเปลหน้าหนำได้สักชั่วโมงก็ต้องเผ่นเข้าห้อง เพราะอากาศหนาวและยุงกวน ไม่มีอาการไข้
เช้ามา อาการยังปรกติ ก็เดินตีเหยื่อไปทั่วทุ่ง พอแดดแรงก็เดี้ยง อาการไข้กลับมาอีก
ก็เลยต้องกลับหนำมาหยบร่ม แล้วก็เหมือนเดิม คือลุกยืนกะทันหันแล้วจะวูบ
กินยาแล้วประคองตัวเองเอาไว้ ไข่แฟ๊สเห็นท่าไม่ดีก็เลยยกทัพกลับ
มาถึงพระแสง กะจะบึ่งรถกลับบ้าน แต่ไม่กล้าขับเพราะกลัวกลับไม่ถึง
ครั้นจะนอนก่อนมันก็ไม่ใช่วิสัย เพราะผิดที่ผมหลับยาก ไหนจะกาแฟไปสองมื้อแล้ว
ก็นั่งคุยกะเจ้าบ้านจนเย็น แล้วก็นั่งหลับบนเก้าอี้หน้าบ้าน ได้สักตื่นนึง
ตื่นมาตอนใกล้พลบ ขับรถไปส่งน้าซับขึ้นรถทัวร์ แล้วก็ขับกลับบ้าน
พอมาถึงบ้าน ออกจากรถเกิดหน้ามืด...เกือบร่วง ดีว่าหย่อนก้นลงในรถทัน....
ตอนขับรถไม่มีปัญหา เพราะถ้าเห็นว่าไม่ไหว ยังไงผมก็ไม่ขับ
ก็นั่งอยู่นาน แล้วค่อย ๆ ลุกออกจากรถ เข้าบ้าน มาโพสต์ข้อความข้างต้น.....
พรุ่งนี้มะรืนนี้ คงต้องพักผ่อนให้หายสนิท วันเสาร์นี้ต้องไปเกาะจำอีก
