นึกแม่เฒ่า....
วันนี้ ไปแวะที่บ้านแม่ย่า เห็นแม่ย่าเอาเข็มขัดนากมานั่งขัด....จำได้ว่าเป็นเข็มขัดแม่เฒ่าที่แม่รับมรดกมา
แม่เฒ่าเสียไปเมื่อปี๒๕๔๒ ช่วงต้นปี ด้วยโรคชรา หลังจากเจ็บออด ๆ แอด ๆ ด้วยลมอัมพฤกอยู่หลายปี
ผมติดภารกิจอยู่ที่ยะลา รีบบึ่งรถเครื่องจากยะลามาที่บ้านทันทีที่รู้ข่าว มาทันหามแม่เฒ่าใส่หนวยไม้
แม่เฒ่า เป็นตัวอย่างของคนที่สอนคนอื่น สอนลูกหลานด้วยการกระทำ...ไม่ใช่ด้วยคำพูด
แกมักจะเรียกพวกเรา ซึ่งก็มักจะเป็นพี่สาวผม ไปนั่งดูเวลาแกจะทำอะไรสักอย่าง....
...และโดยไม่มีปี่มีขลุ่ย วันหลังแกก็ใช้ให้ทำ...และไม่มีการแนะนำ ให้เรางมเอาเอง ซึ่งถ้าตอนแกทำไม่ตั้งใจดูก็ซวยไป
