ดีไม่เป็นเอดตายพ้นครับ
คนไม่ค่อยมีต้นทุน คิดน้อยครับจานปราช ไม่ต้องห่วงหน้า พะวงหลัง
นึกถึงเสี่ยรับซื้อยางเจ้าใหญ่ข้างบ้าน
แต่ก่อนแกก็ใช้ชีวิตปรกติ กินเหล้า เที่ยวห้องอาหาร ฟาดนักร้อง
พอกิจการใหญ่โต มีเงินหมุนหลักสิบล้านร้อยล้าน ก็ใช้ชีวิตเปลี่ยนไป
แกกินเหล้าแต่ที่บ้าน อยากเล่น อยากดูอะไรก็รับมาที่บ้าน ให้คนงานให้ชาวบ้านได้ดู ได้เล่นด้วย
เช้า ๆ วิ่งออกกำลังกาย จ้างเด็กหุ่นล่ำ ๆ สองสามคน สะพายย่ามวิ่งเป็นเพื่อน
กับหมาพิทบูลตัวเท่าลูกวัวอีกตัว แล้ววิ่งไปมาแต่ในซอยหมู่บ้านเท่านั้น
พอรวย มีต้นทุนชีวิตก็ทำตัวยากกว่าเดิม
ที่มันแย่ก็คือ แกไม่ไว้ใจใครง่าย ๆ ทีนี้ พอเครื่องคอมที่บ้านหรือที่โกดังแกเสีย
ดึก ๆ ดื่น ๆ ก็ยังให้เด็กมารับผม.... เพราะแกไม่ไว้ใจคนอื่นเลย
ดีนะที่เราต้นทุนไม่สูง เวลาไปวิ่งสวนสาธารณะเลยไม่ต้องกลัวไหร เพราะไปวิ่งกับคนแก่ๆหกเจ็ดสิบแล้วทั้งเพ คนมาเฝ้าเขาเพียบเลย เราไม่ต้องห่วงอะไร คอยแต่ระวังถ้าคนแก่ๆเป้นลมแล้วช่วยหามเขาให้ทันแล้วกันนิ
