มันเคยมีมาครั้งหนึ่งแล้ว ที่มหาลัย
ญาติผมคนหนึ่ง จบโท มาจาก มอ. สาขาวิทยาการคอมฯ แล้วมาควั่น ๆ อยู่ที่บ้าน
ไม่อยากสมัครงานที่ไหนเพราะไม่อยากไปไกลบ้าน
ฝ่ายวิจัยและพัฒนาฯ ต้องการคนมาทำระบบขั้นสูงให้ระบบการเงิน บรรจุเป็นพนักงานเริ่มต้นระดับ ๓
พวกเรานั่นก็พอมี แต่พอรู้ว่าต้องทำงานกับเจ้าป้า ก็ถอยกรูดกันเป็นแถว
อยู่เป็นช่างสบายใจกว่าเยอะ
แล้วผมก็นึกสนุก โทร.หาญาติคนนี้ บอกว่า มาสมัครต่ะ เดี๋ยวผมวิ่งเต้นให้....
...ถามว่า ทำไมพูดม้า ๆ แบบนั้น คือ ที่บ้านนั้น เขาคิดและเชื่อฝังหัว ว่า มหาลัยที่ผมทำ เต็มไปด้วยเส้นสาย
ไม่มีเส้นอย่าไปสมัครให้เปลืองรูปถ่าย
ผมคาดการณ์ไว้ก่อนแล้ว ว่า ญาติผมคนนี้ อยู่กับเจ้าป้าจอมเฮี๊ยบได้สบาย เพราะดูมันจะเคร่งศีลกว่าเจ้าป้าเสียอีก
และผมก็คาดการณ์ไว้ด้วยว่า ญาติผมลอยลำแน่นอน เพราะดูจากคนที่มาสมัครแต่ละคน อ่อนเป็นแตงไทยทั้งนั้น
......ผลก็คือ ญาติผม คะแนนสอบสูงเกินเกณฑ์ที่เขาคาดหวังไว้ลิบ ๆ ผ่านคนเดียวไม่มีสำรอง......
ทุกวันนี้ก็ยังทำอยู่ เงินเดือนทะลุสองหมื่นไปไกลแล้ว
และที่บ้านเขา ยังคงเชื่อว่า ลูกเขาได้งานเพราะผมฝากให้.... เวลาไปงานแถวนั้นทีไร ก็จะมีคนมาเลียบ ๆ เคียง ๆ ถาม ยังฝากได้อยู่เหลยม้าย
