ขอเล่าเรื่องยาว ๆ เหมือนท่านPandanus ด้วยคนนะครับ 
อยากยาวดีนัก
การฝึกของหน่วยรบพิเศษกรีนเบเร่ต์นั้นเป็นที่ขึ้นชื่อลือชาในเรื่องความโหด เพราะเป็นที่รู้ๆ กันว่าครูฝึกแต่ละนายนั้นล้วนแล้วแต่เป็นประเภท
ซาดิสต์ที่ชมชอบความเจ็บปวดของผู้อื่น โดยเฉพาะอย่างยิ่งจ่าไมค์จอมโหด
มีอยู่วันหนึ่งจ่าไมค์เกิดเดินพรวดพราดเข้าไปในเรือนนอนตั้งแต่ตีสี่แล้วเอ็ดตะโรเสียงลั่น เฮ้ย ลุก ! ลุกขึ้นมาให้หมดทุกคนแล้วแก้ผ้าออกไป
ยืนเข้าแถวหน้าตึก แก้ให้หมด เข้าใจ๋
พวกทหารใหม่ที่ถูกคัดมาประจำหน่วยต่างตาลีตาเหลือกวิ่งกุมของสำคัญออกไปตั้งแถวเป็นสี่แถวด้วยกัน โดยมีคุณจ่าไมค์จอมโหดเดินส่าย
อาดๆ มือก็กวัดแกว่งไม้กระบองข่มขวัญตรวจดูไปทีละแถว เริ่มจากแถวหน้า คุณจ่าหวดไม้กระบองเข้าที่กลางอกของทหารใหม่คนหนึ่งที่มีรอยสัก
พญาอินทรีกลางปีกเสียงดังพลั่ก พลางตะคอกถามว่า
เป็นไง เจ็บหรือเปล่า?
ไม่เจ็บครับพ้ม !
ทำไมถึงไม่เจ็บ? ครูฝึกจอมโหดถาม
เพราะผมคือทหารหน่วยรบพิเศษ ครับพ้ม !
จ่าไมค์เดินตรวจต่อไปยังแถวที่สองและฟาดป้าบเข้าที่ก้นงามงอนของพลทหารอีกนาย เป็นไง ! เจ็บมั้ย?
ไม่เจ็บครับพ้ม !
ทำไมถึงไม่เจ็บ? จ่าไมค์ถามต่อ
เพราะผมคือทหารหน่วยรบพิเศษ ครับพ้ม !
จ่าไมค์เดินตรวจไล่ไปถึงแถวที่สามและพบทหารใหม่อีกคนหนึ่งยืนกระบองชี้เด่ไปข้างหน้าจนคุณจ่าต้องเดินอ้อมถึงจะหลบพ้น ฉับพลันนั้นเอง
ครูฝึกจอมเหี้ยมก็สะบัดไม้กระบองควับลงบนดุ้นกระบองท่อนเนื้อแล้วร้องถามด้วยประโยคเดิม
เป็นไง ! เจ็บมั้ยเรา?
ไม่เจ็บครับพ้ม !
ทำไมถึงไม่เจ็บ? ครูจ่าซักต่อไปตามฟอร์ม
เพราะมันเป็นของไอ้คนที่ยืนอยู่ข้างหลังครับพ้ม !
