ส่วนราชการให้จานปราชเล่าครับ
ไม่รู้ครับ กำลังจะไปเรียนรู้อยู่เนี่ย แขบจั๊ง...
การเกษตร ทุกวันนี้ ต้องพยายามข่มใจกันลำบากเชียวครับ
ยกตัวอย่างลูกค้ารับส่งของผมคนนึง เกิดมาในตระกูลพอได้ แต่เขาทำท่าลำบากกว่าคนอื่น
มีที่ทางพอควร แต่เป็นสวนยางล้วน มีตำแหน่งทางสังคมเป็นประธานองค์กรณ์ชุมชน
พี่น้องคนอื่น ๆ ล้วนสร้างบ้าน ซื้อรถป้ายแดงกันหมดแล้ว เขาก็เลยเอาบ้าง
จัดรถกระบะป้ายแดงมาคันนึง เกือบเจ็ดแสน ผ่อนเดือนละเก้าพันห้าปี....
ลูกสองเรียนประถมในเมืองทั้งคู่ เมียจบ ป.ตรี แต่มากรีดยาง
มีรายได้จากเงินเดือน หมื่นสอง รายได้จากยางแบบกระท่อนกระแท่นราวหมื่นสองหมื่นต่อเดือน
นั่นหมายถึง...ภาวะล่องจุ๊น ต่อให้กินแต่ผักหญ้าข้างเรือนก็ล่องจุ๊น....
เมียก็เลยพยายามไปสอบเข้าเป็นลูกจ้าง อบต. ตอนนี้อยู่ระหว่างดำเนินการ
พลาดตรงไหนครับ พลาดตรงรถคันนั้นแหละ.....
...ไม่มีได้ไหม ได้อยู่ แต่ทำใจลำบาก....อายเพื่อน อายพี่น้อง
ข่มความอายความอิจฉาได้ก็จบปิ๊ง แต่มันทำไม่ได้นี่สิ.....
ตรงนี้ผมก็เกือบพลาดครับ เกือบซื้อของแพงๆ ทั้งที่ตัวเองก็งั้น กิเลสมันห้ามยาก
ทุกวันนี้ก็ขับรถเก่าๆไป ให้เพื่อนขบเล่น กะเพื่อนไม่อายหรอก กะบางคนไม่รู้ ก็คงคิดว่าดูมันสิ ขับรถเก่าๆจะสิบปีละ มันคงไม่มีปัญญาซื้อใหม่
สมัยดาวน์รถ ผมต้องมั่นใจว่ามีเงินมากกว่าค่ารถที่เราจะซื้อ แม้จะซื้อผ่อน แต่ผมมีทุนหมุนมากกว่าราคารถ2เท่าแล้ว ถึงจะกล้าดาวน์ เอาชัวร์ ว่าไงก็มีผ่อน
จะซื้อบ้าน(ผ่อน)ก็มั่นใจว่ามีทุนมากกว่าราคาบ้าน2-3เท่า ผมจึงกล้าผ่อนบ้าน ดูเป็นสเต็ปที่ช้าๆนะ เนิบๆ เอาชัวร์ครับ
ผมมันมาจากไม่มีไร แถมต้องดูแลหลายปากท้อง ความเป็นอยู่ ชีวิตเค้า อนาคตเค้า(ทำไมต้องเป็นตรู..
)
ทุกก้าวจึงต้องคำนวณแล้วว่าเราเอาอยู่
