งามหน้ามั๊ยล่ะตรู....
เมียโทร.มาบอกว่า แม่ย่ากังวล เรื่องที่ผมอาจจะไม่ชอบการทำงานแบบนี้
จนอาจจะลาออกอีก....
เชื่อยังล่ะ...
ว่าคนในอยากออก...คนนอกอยากเข้า
มันก็ไม่น่าจะรู้สึกเร็วขนาดนี้นะ....
ปรกติ งานอะไรที่ผมทำ มักไม่เกินสิบปี ต้องหาเหตุเปลี่ยนแนวซะทุกที
แต่งานนี้ ใคร ๆ ก็อยากเข้ามา ใคร ๆ ก็อยากทำ อยากเข้าร่วม
อยากแต่งชุดกากี แต่งชุดขาวถวายพระพร.... มีธนาคาร มีบัตรต่าง ๆ มาขอให้สมัคร ขอให้กู้
....แต่เท่าที่ผมสัมผัสเบื้องต้น มันไม่ได้มีอะไรพิเศษเลย จริง ๆ ....
ความรู้สึก ประมาณว่า เรายืนลำพังในเวลากลางคืน... เห็นใต้พุ่มไม้แห่งหนึ่งไกลออกไป มืด และน่ากลัว....
พอเรากล้าพอที่จะเดินเข้าไป เดินไปให้ถึงใต้พุ่มไม้นั้น......
....มันไม่ได้มีอะไรเลย ไม่ได้ต่างจากที่ ๆ เราเดินมาสักนิด
เผลอ ๆ ที่ ๆ เราอยู่ก่อนหน้า จะดูน่ากลัวกว่าเมื่อมองจากใต้พุ่มไม้.....
......
..
.......
.....
สรุปว่า งานนี้ ไม่ได้มีอะไรพิเศษไปกว่างานอื่น ๆ อาจจะแปลกไป(สำหรับผมคนเดียว)ตรงที่ มีลูกน้อง....ก็เท่านั้น
เรื่องลูกน้องนี่ไม่แปลกครับ
ผมบรรจุตอนอายุ23 อีกเดือนครึ่งจะจบมหาลัย
ซี2 ไปวันแรกไปทำงานมีลูกน้องยี่สิบกว่าคนได้
มีตั้งแต่อายุ20-58 ขวบลูกจ้างชั่วคราวยันลูกจ้างประจำ
ตอนนี้นี้บางช่วงมีเกือบ50 คน
เด๋วก็ชินครับ...
