ว่าแล้วก็ตามลุงกันไป...
เปิดกระปุกเนสกาแฟโกลด์ฉลากทอง
ตักขึ้นมาช้อนนึงเต็ม ๆ พูน ๆ เทใส่ลงในถ้วยกาแฟใบเล็ก ๆ
ตามไปด้วยน้ำตาลดิบอีกช้อนแบน ๆ
ต้มน้ำพอเดือดยิ้ม ๆ ไม่ต้องพล่าน
เทใส่ลงถ้วยที่มีกาแฟและน้ำตาลอยู่แล้ว...
ฟู่.... ควันกรุ่นลอยตามขึ้นมา ต้นทางอยู่ที่ถ้วยกาแฟ
กลิ่นอโรมาคาเฟ่ หอมละมุนยิ่งนัก
รีบหยิบช้อนสแตนเลสมากวนเบา ๆ
ให้น้ำร้อนละลายกาแฟและน้ำตาลจนหมด
ยกถ้วยจรดจมูก แต่ยังไม่จิบ
ดมกลิ่นไอน้ำที่ลอยขึ้นมา
ยังไม่จิบเข้าปาก....
เพราะมันร้อน..
ต้มน้ำให้เดือด แล้วมานั่งเป่าให้เย็น ซับซ้อนจริงๆคนหนอ....
ทำให้นึกถึงพรรคพวกที่ทำงานเลย..
ไปนั่งกินกาแฟร้านริมหนน ร้านป้าเชย(คุณแม่เพื่อนผมเองแหละ)
ป้าเชยแกตัวเล็ก ๆ ผอม ๆ อยู่นักเลง กวน ๆ หน่อย
แต่ฝีมือชงกาแฟไม่แพ้ใคร...
พรรคพวกผมไปนั่งกินกาแฟร้านป้าเชยนั่นเป็นประจำ
จิบกาแฟจนหมดแก้ว ตามธรรมเนียมก็ต้องจิบน้ำชาจีนตามล้างปาก
แต่ชาจีนที่ใส่ในกาอลูมิเนียมที่วางไว้บนโต๊ะ มันเริ่มชืดซะแล้ว
จิบล้างปากมันไม่ได้แรง เลยตะโกนบอกป้าเชยว่าน้ำชามันเย็นแล้ว
ขอใหม่ เป็นร้อน ๆ
ป้าแกก็ไปจัดแจงทำให้ใหม่..เปลี่ยนใบชา เติมน้ำร้อนเดือดใส่ให้ไป
พรรคพวกก็รินใส่แก้ว แล้วก็นั่งเป่าพรูด ๆ ซึ่งป้าเชยก็แกยืนดูอยู่
จนป้าแกก็ตวาดกลับไปว่า ไหนอิเอาน้ำร้อน ๆ แล้วเป่าทำไม
..ตอบ ก็เป่าให้มันเย็น
ป้า..เอ๋า เบล่อ ตอนมันเย็น จะเอาร้อน ๆ.. พอทำร้อน ๆ มันไปเป่าให้เย็น
หมึงอิเอาพรือ
เออ เนาะ... คนหนอคน ...
