เพื่อนคอปืน...ด้ามขวาน

[GUNRUNNER]

ผมไม่สนิทกันกับผู้ตายเท่าไหร่นัก.... แกเคยมาขอแบ่งกล้วยไปให้นกจากผม

แกรู้จักผม รู้จักครูแมวเพราะสอนหลานแก

ผมก็ ไม่ได้อะไรกับแกนัก กะว่าเย็น ๆ ไปงานศพสักเดี๋ยว.. พอให้เขาเห็นหน้า

แต่เรื่องนี้ ทำให้ผมคิดไปถึงเรื่องเล่าเมื่อหลายปีก่อน

เรื่องเล่าในเปล ข้างกองไปกลางป่า แถบห้วยหินขาวตอนลงจากสันชิง

ผู้เล่าเป็นคนรับจ้างกรีดยาง หนีเรื่องพิพาทมาจากฝั่งเขาขะโน้น

แกบอก เด็กรุ่นน้องมันหยาม แกว่าแกคิดไม่เหมือนคนอื่น

ถ้าสู้ มันอาจตาย แกอาจเจ็บ แน่นอนแกเข้าคุก ไม่ก็หนีคดีหัวซุน

หรือ ถ้าแกสู้ไม่ได้ มันก็เป็นคนหนีคดีแทน  แกก็ไปนอนอมเหรียญบาทในหน่วยไม้



สู้แบบนี้ดีกว่า แทนที่แกจะตายเอง ก็ให้"ไอ้ศักดิ์ศรี" มันตายแทน แกก็ยังอยู่ทุกวันนี้

ยังดีนะครับ ให้ "ไอ้ศักดิ์ศรี" มันตายแทน  ถ้าเป็น สมศักดิ์ หรือ ศรีปราชญ์ ... ละก็ ไม่ดีแน่นอนเลยละ  

[Pandanus]

แกเป็นนักเล่าชั้นดีคนหนึ่งทีเดียว จังหวะจะโคน ลูกเร่ง ลูกผ่อน มีครบ

...............

ตาเทิ่ม เป็นคนฝั่งเขาพิปูน บ้านเดียวกันกับแก

ตาเที่มเมียมาก เท่าที่รู้จักก็ สามคน เท่าที่รู้ก็ ห้าคน

...เท่าที่ฟังจากปากแกอีกอักโข...

ทำไมแกมีเมียมาก....  แกมี"วิชา" ครับ  แกมีหลายวิชาไว้หากิน(รวมทั้งหาเมียด้วย)

อายุร่วม ๆ ห้าสิบ แต่ร่างกายแกร่งเกร็งแข็งแรง ปราดเปรียวปานหนุ่ม ๆ

แกขึ้นผึ้ง หาน้ำผึ้งอย่างครูเลยทีเดียว มีเด็ก ๆ รุ่นหลังคอยเป็นลูกมือ

ด้วยหวังหาเศษหาเลยจากวิชาของแกหลายคน 

ต่างก็หวังสูงขนาดจะให้แกสอนวิชาให้ทั้งนั้น

[k@mon]

ผมกลับมาถึงบ้านเมื่อตอนดึก เช้ามาตื่นมาซดกาแฟหน้าบ้าน

เห็นผึ้งรังเก่าที่เคยเอาน้ำเมื่อเจ็ดแปดเดือนก่อน มาก่อรังใหม่อยู่ที่เดิม  

ผมจำหน้าผึ้งงานบางตัวได้ มันยังคงหน้าบึ้งใส่ผมและมีท่าทีคุกคามอยู่เหมือนเดิม

คงยังโกรธเมื่อคราวโน้นที่ผมไปแย่งน้ำหวานมันมา

 นั้นเเน่ใจว่าเติ้นยืนเเล้วน่า...แลๆหม้อเหมือนอิสูงหว่าล่าว

[Pandanus]

เวลาแกไปหาผึ้ง ลูกทอย กับคบควัน เป็นสิ่งที่แกจะจัดการเอง

ส่วนแม่ร่อง สาแหรก หวายโยง ครุ เสบียงกรัง เด็ก ๆ สานุศิษย์จะเป็นผู้จัดหา

คราหนึ่ง แกไปถึงสันแบ่ง ไปเอา "ยวนท้ายเพา"

ผึ้งยวน จำนวนนับสิบรัง มาทำรังอยู่ที่ต้นท้ายเพาแถวสันแบ่ง

ไม่มีใครอยากไปเอาผึ้งที่นั่น หรือแม้แต่พักแรมหรือเดินผ่าน....

...เพราะตรงนั้น คราวสมัยคอมมิวนิสต์ นักต่อสู้คณะหนึ่ง เดินทางพรางสายตาในเวลากลางคืน

ไฟฉายที่ส่องทางอย่างระมัดระวัง เมื่อเจ้าของสะดุดหกล้ม แสงไปฉายแว่บขึ้นไปบนฟ้า....

แว่บเดียวเท่านั้น.... ไข่เทวดาก็ลอยละลิ่วมาแตกใส่.... เหลือหนีรอดได้สองสามคน

คนตายไม่ทันรู้ตัวเหล่านั้น ท่านว่าวิญญาณร้ายนัก...

 ภาษาฮิบรูเรียกการตายแบบนี้ว่า "ตายโหง!!"

[Pandanus]

 นั้นเเน่ใจว่าเติ้นยืนเเล้วน่า...แลๆหม้อเหมือนอิสูงหว่าล่าว

โจรห้าร้อย.....

[Pandanus]

เชื่อกันว่า วิญญาณที่ตายอย่างฉับพลันนั้น จะไปไหนไม่ถูก

และการตายในที่ ๆ ไม่ใช่ที่ตายของตัวเอง จะทำให้วัฏฏะไม่สามารถเดินต่อได้

แทนที่จะได้ไปสุคติ กลับต้องวนเวียนอยู่ที่นั่น จนกว่าจะหาทางออกไปยังที่ทางของตัวเองได้

แล้ววัฏฏะ ก็จะได้ดำเนินต่อไป

จะสวรรค์ นรก หรือที่ไหน ๆ ก็ได้ไปสักที่

.....

คนขึ้นผึ้ง ส่วนใหญ่จะเชื่อเรื่องแบบนี้...และรู้เรื่องระเบิดลงที่สันแบ่งกันแทบทุกคน

[GUNRUNNER]

ผมกลับมาถึงบ้านเมื่อตอนดึก เช้ามาตื่นมาซดกาแฟหน้าบ้าน
เห็นผึ้งรังเก่าที่เคยเอาน้ำเมื่อเจ็ดแปดเดือนก่อน มาก่อรังใหม่อยู่ที่เดิม 
ผมจำหน้าผึ้งงานบางตัวได้ มันยังคงหน้าบึ้งใส่ผมและมีท่าทีคุกคามอยู่เหมือนเดิม
คงยังโกรธเมื่อคราวโน้นที่ผมไปแย่งน้ำหวานมันมา

 นั้นเเน่ใจว่าเติ้นยืนเเล้วน่า...แลๆหม้อเหมือนอิสูงหว่าล่าว

อ๊ะ ๆ พูดไม่เพราะอีกแล้ว    ถ้าไม่อยากฟังเรื่องเพื่อนก็อุดหูไว้นะ  อย่ามาแซวนายหนังเค้า  

นั้นเเน่ใจว่าเติ้นยืนเเล้วน่า...แลๆหม้อเหมือนอิสูงหว่าล่าว

โจรห้าร้อย.....

เนาะ ... แค่ห้าร้อยก็พอ  อย่าให้เป็น ห้าร้อยหนึ่ง เดี๋ยวก็จะร้องเอาริมแดงอีกครับ  

[k@mon]

 นั้นเเน่ใจว่าเติ้นยืนเเล้วน่า...แลๆหม้อเหมือนอิสูงหว่าล่าว

โจรห้าร้อย.....

 หา Levi ใส่ยังไม่ได้

[pisal_rn]

แม่ย่า ก็นั่งอยู่แถวนั้นด้วย

ผมว่า เออแน่ะ ผึ้งมันก็ทำรังซ้ำที่เดิมอีกแล้ว

แม่ย่าก็ว่า มันมาหลายวันแล้ว อีกเดือนสองเดือนก็คงเอาน้ำหวานได้

....ครูแมว อยู่ในบ้าน พูดว่า เออ มีผู้ปกครองคนหนึ่ง เสียชีวิตบนเขาเมื่อวันพุธที่ผ่านมา...

เห็นว่า ไปขึ้นผึ้งบนเขาฝั่งพิปูน กำลังไต่ลูกทอยลง

โดนหนอนร่านที่แขน  ตกใจด่าคำหยาบออกมาคำหนึ่ง

ลูกทอยที่ปักต้น แกหยียบอยู่หมิ่น ๆ ก็ถอนออกมา

แกร่วงลงมาจากปางรุม(กิ่งล่างสุดของไม้ใหญ่) โดนพอนรากเบื้องล่าง ร่างพับไปหลังได้....

เสียชีวิตทันที....

มีคนบอกว่าจะแกล้งคนตีผึ้ง(อาจถึงตาย) เมื่อเขาอยู่บนยอดไม้ เราอยู่โคนต้น ...ให้ถอนขนเพชรเส้นหนึ่งมาจุดไฟ ...จริงหม้ายครับจารย์.

[Pandanus]

ตาเทิ่ม เป็นคนมีวิชา  คิดหรือว่า แกจะกลัวเรื่องพวกนี้

แกด่าจนพวกลูกเด็กเล็กแดงสามคนที่หาบหามตามแกมา หุบปากไม่พูดถึงอาถรรภ์ของสันแบ่ง

ตอนมาก็พึมพำกันแต่เรื่อง คืนเดือนดับผีแรง.... โดนด่าไปอีกรอบก็เงียบเสียง

มาถึงต้นท้ายเพาตอนบ่ายแก่ ๆ ลูกเด็กก็หุงหาอาหารกินกัน บ้างก็ถากถางโคนไม้ใหญ่เพื่อเตรียมการเอาผึ้ง

ส่วนตาเทิ่ม แกลงมือจรดลูกทอยลงโคนท้ายเพาตามวิชาของแก

ตั้งแต่บ่ายแก่ จนถึงพลบค่ำ... ลูกทอยของตาเทิ่มก็ผูกแม่ร่อง สูงห้าช่วง ขึ้นไปจนถึงปางรุม....

แกก็ลงกลับมา กินข้าวกินปลา รอเวลามืด เดือนดับ จะได้ลงมือตีผึ้ง

[GUNRUNNER]

นั้นเเน่ใจว่าเติ้นยืนเเล้วน่า...แลๆหม้อเหมือนอิสูงหว่าล่าว

โจรห้าร้อย.....

อืม ... 500 จริง ๆ ด้วย 

[Pandanus]

.... ผู้เล่า หยุดมวนใบจาก ตาลอย จนน่าถีบให้ตกเปล

....แต่เพราะเรื่องเล่ายังคั่งค้างอยู่ ก็เลยอดรนทนรอ จนสูบใบจากหมดมวน



แกว่า ตาเทิ่ม ลงมือตอนดาวประจำเมืองแตะขอบฟ้า ปีนขึ้นไปอย่างเงียบกริบ

ไม่ลืมที่จะสั่งข้อห้ามแกลูกเด็กเล็กแดงเบื้องล่าง เหมือนหมอผีตอนขึงสายสิญจ์สี่มุมเสร็จ ว่า..

ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น.... ห้ามกระโตกกระตาก ห้ามส่งเสียง และที่สำคัญ ห้ามฉายไฟเด็ดขาด...

ผีตายโหง ณ ที่แห่งนี้ ตายเพราะฉายไฟขึ้นฟ้า....

การฉายไฟขึ้นฟ้า จะทำให้ผีตายโหงแถวนี้ออกมาหาพวกมึงได้

ส่วนกู มีวิชาและอยู่ข้างบน... ผีมันขึ้นไปหลอกไม่ได้ ....

......(เออแน่ะ ผีหรือหมาครับ ตาเทิ่ม... ถึงผมจะไม่เคยเห็นผี แต่ผมว่าวิธีนั้นมันใช้กับหมานะ)

[Pandanus]

พวกข้างล่างแหงนมองตามร่างที่ตะคุ่ม ๆ ไต่แม่ร่องขึ้นไป เงียบกริบและลื่นใหล

ครู่ใหญ่ ๆ ประกายแสงสีส้มแดง แตกต่างจากแสงดาวก็ร่วงพรูลงจากที่สูง

เสียงปีกแมลงจำนวนแปดหมื่นแปดพันสี่ร้อยหกสิบแปดตัว ก็หึ่งดังขึ้น

หัวน้ำและลูกผึ้ง สาแหรกแล้วสาแหรกเล่า โยงลงมาจากกิ่งไม้สูงลิ่วเบื้องบน

พวกข้างล่างรู้งานก็เอามาใส่ครุ ส่งกลับขึ้นไป เที่ยวแล้ว เที่ยวเล่า

น้ำผึ้งจำนวนมากมาย ตามประสาผึ้งยวน จบรังโน้น ต่อรังนั้น จบรังนั้น ต่อรังนี้

ราว ๆ สี่รังผ่านไป ก็เกิดเรื่อง....

[Pandanus]

สามคนข้างล่าง ได้ยินเสียงพร้อม ๆ กัน

เสียงจากที่สูง ไกล ๆ ออกไปฟังแทบไม่ได้ยิน

เสียงเหมือนคนปล้ำต่อสู้กับอะไรสักอย่าง.... เสียงมือหรือตีนฟาดไปมาโดนกิ่งไม้

อุกอัก อุกอัก  เหมือนคนจะพูดแต่ถูกบีบคอ....

คนหนึ่งเบื้องล่าง ผู้ถือไฟฉายสี่ท่อนอยู่ในมือ แต่ไม่กล้าส่องขึ้นไป

ก็ได้ยินเสียงมาจากไกล ๆ ว่า "ไฝ่แก้บ ไฝ่แก้บ..."

อารามว้าวุ่นตกใจ และเป็นห่วงอาจารย์ผู้อยู่ปลายไม้ พอแว่วแสียงเช่นนั้น ก็ส่องไฟฉายขึ้นไป

แสงจ้าจากไฟฉาย เวลาอยู่ในที่มืดสนิทนาน ๆ มันจ้ามากกว่าเวลาปรกติ

[Pandanus]

ภาพที่ทั้งสามเห็นเหมือน ๆ กัน คือ

ตาเทิ่ม กำลังประคองหัวน้ำแผ่นใหญ่จากรังผึ้ง มาบรรจงวางลงในสาแหรก

ดูเหมือนแกกำลังระมัดระวังไม่ให้เกิดเสียง

และแก...ไม่ใช่ต้นกำเหนิดเสียงที่สามคนเบื้องล่างได้ยิน

ยิ่งไปกว่านั้น แกดูเหมือนจะไม่รู้เรื่องรู้ราวกับเสียงประหลาดที่สามคนข้างล่างเขาได้ยินกันเลย



แต่ชั่วขณะจิต ที่แสงไฟฉายกระทบตัวแก.... แกหันมาทางเสียงพร้อมกับตะโกนลั่น ว่า

ดับไฟ..!!

.....