เพิ่งรู้ว่า อะยิโน๊ะโม๊ะโต๊ะ ใส่เหล้ากินแล้วอร่อย
มีเรื่องเล่า แต่มันสั้นเกินกว่าจะเอามาขยาย
เรื่องยายนาก... ทำขนมถาดขาย
แกทำขายช่วงสั้น ๆ ประมาณสี่ห้าปี ก่อนเสียชีวิตด้วยโรคลมปัจจุบัน
ช่วงนั้น ผมอายุราว 16 - 17 ปี เพิ่งหัดสูบกัญชากับแก๊งค์หัวขวดสามสี่คน
พอเมาแล้วก็หาขนมหวานกินกัน ส่วนใหญ่จะเป็นฟักทองเชื่อม ไม่ก็ถั่วเขียวต้ม
พวกกันซื้อขนมยายนากจากตลาดนัดวันอาทิตย์มาถุงเบ้อเริ่ม สี่คนกินกันเกลี้ยง......
ประกอบด้วย ขนมชั้น ขนมกวนหน้าขี้มัน ขนมเปียกปูน และอีกสองสามอย่างจำชื่อไม่ได้
รู้สึกว่า มันอร่อยเป็นพิเศษ.... ยิ่งกินยิ่งอยาก....
มัว ๆ มึน ๆ เอาว่า เป็นเพราะฤทธิ์กัญชาที่สูบเข้าไป
หลังจากนั้น ฝีมือทำขนมของแกก็เลื่องลือ
จนวันแกสิ้นบุญ ไม่มีคนสืบทอดการทำขนมของแกสักคน
แต่หลังงานศพ ก็มีคนพยายามสืบหาสูตรขนมของแก
ได้ความจากป้าจวบ หรือป้าเนียร คนใดคนหนึ่งในสองพี่น้องนี่แหละ
พอแย้มอกมา แต่ละคนร้อง หื้อ... ออกมา เพราะนึกไม่ถึง
ว่า.... ยายนาก ใช้"แป้งหวาน" ใส่ในขนมทุกถาด....!!
สองคนนี้เป็นหลานแก เคยไปช่วยแกขูดมะพร้าวปั้นกะทิอยู่เนือง ๆ
คนแก่ ๆ เรียกผงชูรส ว่า แป้งหวาน.... แต่ปกติเขาไม่ใส่อย่างอื่น นอกจากแกงเผ็ด
พักหลัง ๆ เห็นข้าวต้มโจ๊กก็นิยมใส่ น้ำจิ้มรสเด็ดนี่แทบทุกสูตร น้ำพริกก็ใส่
ครั้งหนึ่ง หลานสาวผมเจียวไข่ ลองใส่ผงชูรสลงไปด้วย รสชาติแปลกแปร่ง อร่อยขึ้นทันตาเห็น
