ขอบคุณครับ..อ่านแล้วทำให้ ผมนึกถึงวันที่ลูกชายผม เพิ่งจะหัดเดินได้ เตาะแตะ และก็เริ่มหัดจับดินสอ ขีดเขียน รูปอะไร ต่าง ๆ ที่เรามองดูว่าไร้สาระ ทั้งที่ เส้นสายนั้นเราดูไม่ออกว่าเป็นอะไร แต่เมื่อถามเขา เขากลับตอบว่า "งู" "ไก่" "ช้าง" ด้วยภาษาที่ฟังแล้วไม่ค่อยชัดตามสไตล์ การเริ่มหัดพูดของเด็ก และอื่น ๆ อีกมากมาย แต่เรามองไม่ออก นั่นคงเพราะจินตนาการนั่นเอง
จากวันนั้นถึงวันนี้ ๕ ปีผ่านไป ผมไม่เคยปิดกั้นอะไรเลย นอกจากในเรื่องที่เสี่ยงอันตราย ...ผลงานของเขา ได้เริ่มที่กระดาษ และผนังบ้าน เต็มไปด้วยรอยขีดเขียน แต่ผมก็ไม่ว่าอะไร และได้ แบ่งเนื้อที่ ของผนังบ้านให้เป็น โลกศิลปะ ให้กับเขาอย่างเป็นสัดส่วน เชื่อมั๊ยครับว่า โลกใบนั้น ใบที่ผมได้มอบให้เขา... ทุกวันนี้ เขาวาดรูป ที่เขาชอบเต็มฝาบ้านไปหมด ส่วนมากจะเป็น รูปฮีโร่การ์ตูน อุลตราแมน ผมมองว่ามันสวย เข้าท่า ทั้งการลงสี ดูแล้ว ผมเองยังสู้ไม่ได้เลย...แถม ยังมีรางวัลชนะเลิศการวาดรูปในโอกาส งานแสดงต่าง ๆ จากโรงเรียนมาอวดบ่อย ๆ ด้วย...
มันเป็นความปลื้มใจและดีใจอย่างบอกไม่ถูกของคนเป็นพ่อ..เหมือนกันนะครับ...
