สมรภูมิบ้านร่มเกล้า(สงครามที่ถูกลืม)

[prasrat]

หลังจากหยุดยิงผ่านไปแล้ว3วันพวกเรายังคงแอบเฝ้าดูการเคลื่อนไหวทหารลาวอย่างเงียบจนแน่ใจว่าลาวได้ถอนตัวออกจากพื้นที่จริงพวกเราจึงถอนตัว คืนสุดท้ายพวกเราตัดหัวเพื่อนที่ตายก่อนหน้านั้น แต่เอาศพออกมาไม่ได้เพราะทหารลาวได้วางระเบิดไว้ใต้ศพ ทหารลาวที่มาวางระเบิดใต้ศพ วางระเบิดพลาดพวกมันก็ตายเหมือนกัน1คนจึงเป็นศพแลกศพนอนตายอยู่ใกล้กัน ตอนนี้ศพเน่าเปื่อยเหลือแต่หนังแห้งหุ้มกระดูก หัวเพื่อนที่ตัดมาเอาใส่กระสอบทรายมัดปากถุงใช้ไม้ปักเสียบห้อยไว้ที่ต้นกล้วย คืนนี้ไม่มีการเข้าเวรต้องระวังตัวใครตัวมันทุกอย่างต้องเงียบ ตกดึกสงัดพวกเรานั่งครึ่งหลับครึ่งตื่นอยู่ในหลุมจะหลับสนิทไม่ได้เพราะน้ำที่หยดจากรากกล้วยและรากไผ่มันหยดใส่หัวตลอด มันเงียบจนได้ยินเสียงหายใจ ผมและเพื่อนที่อยู่ในหลุมเดียวกันได้ยินเสียงคล้ายคนเดินลื่นล้มเพราะพื้นที่ตีนเขาลาดชัน เสียงนั้นเดินลื่นล้มไปมาตลอด แต่พวกเราไม่มีใครออกมานอกหลุม ผมกับเพื่อนแค่โผล่หัวออกมามองปากหลุมเตรียมยิงถ้าเห็นผิดสังเกต เวลาผ่านไปเกือบชั่วโมงเสียงเงียบลง ถึงเช้าพวกเราออกมาถามกันว่าเมื่อคืนมีใครท้องเสียออกมาถ่ายทุกข์มั่ง ปรากฏว่าไม่มีใครออกมา แล้วพวกเราหันหน้ามองกันหัวเราะเบาๆ และชี้นิ้วไปมองที่กระสอบทรายเพื่อนเข้าเวรให้พวกเรา ก่อนออกเดินทางพวกเราไม่ลืมที่จะเรียกเพื่อนกลับบ้านด้วย กลับบ้านเพื่อน

[...อภิสิทธิ์ ...]

+1ครับท่านprasrat      

[ชล - รักในหลวง]

บวก1ให้ท่าน prasrat ครับ

[Middle]

คุณ prasrat รู้จัก ร้อย. ทพ. จจ. 953 เจดีย์ชัยไหมครับ...

[ป๊อกแมน]

เข้ามาบวกหนึ่งด้วยครับ

[tinnakorn 0101]

เข้ามาอ่านครับสุดยอด 

[JUNGLE]

แวะเข้ามาบวกแต้มให้คุณ Prasrat ครับ...

[พญาจงอาง +รักในหลวง+]

..อ่านที่ไร ฮอร์โมนอะดรีนาลินของความรักชาติหลั่งทุกที ไม่มีท่าน ก็ไม่มีเราและไม่มีแผ่นดินไทยให้เราได้อยู่..

[พ่อลีโอ-รักในหลวง]

คืนสุดท้ายพวกเราตัดหัวเพื่อนที่ตายก่อนหน้านั้น แต่เอาศพออกมาไม่ได้เพราะทหารลาวได้วางระเบิดไว้ใต้ศพ

อยากทราบว่า ทำไมต้องตัดหัวเพื่อนด้วยครับ 

[prasrat]

เหตุที่ตัดหัวเพื่อนกลับมาก่อนเพราะต้องการเอาบำเพ็ญกุศลและที่สำคัญคืนที่จะถอนตัวกลับผมจำไม่ได้ว่าใครบอกว่าเพื่อนที่ตายมาเข้าฝันให้พาเขากลับบ้านด้วยในเวลาเร่งด่วนที่สั่งให้ถอนตัวเราไม่มีเวลาพอที่จะทำการกู้ระเบิดแบบแสวงเครื่องจึงปล่อยให้เป็นหน้าที่ของทหารช่างที่จะขึ้นมาเก็บกู้ระเบิดน่าจะปลอดภัยกว่า สำหรับ953รู้จักครับเป็นกองร้อยที่ออกรบตลอดจนโรงนอนในค่ายพังเพราะไม่มีเวลาดูแลและเป็นกองร้อยที่สูญเสียกำลังพลมากด้วยจากการรบที่ผ่านมาในหลายๆพื้นที่ ปิดทองหลังพระยังมีคนเห็นแต่ปิดทองในลำไส้พระนี้สิยากที่จะมีคนเห็น และพวกเราจะทำต่อไป ในวันหนึ่งที่พวกเราขึ้นตีเนิน1428 เวลาตี3พวกเราออกจากหลุมที่เกาะติดข้างฐานพวกมันตลอด ระยะห่างประมาณ70เมตรตอนกลางคืนเวลาประมาณ2ทุ่มก่อนเข้าตีตอนเช้า พวกลาวคงมีลางสังหรณ์บางอย่างขณะที่พวกเรานั่งเงียบอยู่ในหลุม อยู่ดีๆมันยิงปืนกล93สาดลูกกระสุนลงมาจากฐานพวกมัน พวกเราตกใจนึกว่าพวกมันจะเล่นงานพวกเราก่อน พวกมันอยู่สูงกว่า เวลาที่มันโยนระเบิดลงมาจึงตกบริเวณที่พวกเราอยูพอดี ถ้าระเบิดมันกลิ้งตกเข้ามาในหลุมคงต้องฝังศพไปด้วย ลูกปืนกล93ที่ยิงเป็นลูกส่องแสงออกมามันวิ่งสานกันเป็นตาข่ายตัดต้นไผ่และต้นกล้วยขาดกระจุย พวกเรานิ่งเงียบ ไม่มีการโต้ตอบคอยฟังเสียงดูว่าพวกมันจะเข้าตีพวกเราหรือเปล่า แผ่นดินสะเทือนเหมือนจะถล่มเวลาที่มันยิงปืนกลออกมา ครึ่งชั่วโมงผ่านไปทุกอย่างเงียบ พวกเราคอยเวลาจนตี3จึงคลานออกนอกหลุม คืนนั้นเดือนมืดพวกเราจึงต้องคลานต่อตูดกันไม่ให้ขาดตอน พี่ก้องหล้าคลานนำหน้าผมตามที่2 พวกเราไปแบบช้าและเงียบมาก ไม้ไผ่ที่ล้มขวางและสานกันทำให้เคลื่อนตัวไปอย่างลำบาก และต้องระวังระเบิดทั้งแสวงเครื่องและที่ฝังดินไว้อีก มันมืดมากจริงขนาดห่างกันแค่ช่วงแขนยังมองหน้าไม่เห็น พี่ก้องหล้าคลานนำหน้าขึ้นไปเรื่อยๆจนได้กลิ่นเน่าอะไรบางอย่าง ตอนแรกคิดว่าไก่ตาย พี่ก้องหล้าหันหน้าบอกผมเบาๆว่า คนตาย มือพี่ก้องหล้าคลานคลำทางไปจับศพพอดีไม่ใช่ศพที่ไหนหรอก ศพทหารลาวที่ตายอยู่ใกล้ๆศพพวกเรานั้นแหละ พวกเราจึงเบี่ยงไปทางขวาและคลานไปเรื่อยๆจนขึ้นบนสันเขาได้ นับระยะทางที่คลานอ้อมขึ้นสันเขาประมาณ200เมตร ใช้เวลา2ชั่วโมงช้าแต่ชัวร์ พอขึ้นสันเขาได้ตะวันเริ่มส่องแสงจับขอบฟ้าพวกเรางงทาง พี่ก้องหล้าถามผมว่าฐานมันอยู่ทางวะ ผมก็งงทางเหมือนกันพี่ผมตอบไป ตอนนั้นผู้ที่ขึ้นอยู่บนสันเขาแล้วมี7คนที่เหลือคลานหลบหมอบต่อแถวรอขึ้น วันนั้นพวกเราขึ้นไปทั้งหมด20กว่าคน แสงตะวันยามเช้าอากาศที่หนาวเหน็บหมอกไหลผ่านรอบตัว มันน่าจะเป็นบรรยากาศอยู่กับสาวๆที่กำลังจีบกับใหม่ๆ มันไม่น่าจะเป็นบรรยากาศของสงครามที่จะพรากพวกเราบางคนต้องจากไป บนสันเขาตอนนี้มีต้นไม้ใหญ่ไม่กี่ต้นที่ยืนสู้กับปืนใหญ่ไม่ยอมล้ม นอกนั้นไม้ไผ่ล้มสานกันราบเรียบจนเดินไปยากมาก ระหว่างที่พวกเรางงทางคลานไปตามสันเขาไปเรื่อยๆ ชมแสงแดดยามเช้าไปด้วย แล้วพวกเราก็ตกใจพร้อมกัน ระยะห่างประมาณ30เมตรพวกเราคลานจนจะเข้าฐานทหารลาวแล้วโดยไม่รู้ตัว พอรู้ตัวอีกที มีทหารลาวหนึ่งคนโผล่ขึ้นมาจากไหนไม่รู้แต่ที่แน่ๆต้องเป็นขอบฐานมัน พอมันเห็นพวกเรามันหลบหายไปวับเดียวโผล่มาอีกที ไหล่มันแบกปืนปรส.82ขึ้นมาด้วย พี่เสริฐที่ตามหลังผมแบกอาร์พีจี2ขึ้นไหล่ประทับยิงทันที เรายิงลาวยิงสวนกัน ผลปรากกฏ (ขอตัวครับลูกเรียกให้ไปชงนม)

[tinnakorn 0101]

รอติดตามครับ+1

[กระโหลกกะลา]

มารอติดตามตอนต่อไป +1

[Middle]

อ่านจากที่คุณprasrat เล่าให้ฟังผมว่าคุณ prasrat น่าจะเคยทำงานที่ค่ายปักธงชัยแน่ ๆ เพราะอ่านจากวิธีการเข้าเกาะฐานของลาว และรู้แม้กระทั่งโรงนอนของ 953 พังเพราะไม่มีเวลาดูแล...

[prasrat]

ผลปรากฏลาวยิงพลาดไม่รู้ไปตกที่เขาไหน พี่เสริฐยิงเลยเป้าไม่โดนเหมือนกันมันไปกระแทกกับต้นไม้ในฐานของพวกลาวระเบิดสนั่น ไอ้หมานเพื่อนผมที่อยู่หลังพี่เสริฐ ไม่ทันระวังตัวเพราะจังหวะนั้นใครเร็วกว่าได้เปรียบ พี่เสริฐก็ไม่ได้มีเวลาดูหน้าหลัง สถานการณ์บังคับจึงรีบยิง ไอ้หมานบอกว่าเหมือนมีคนเอาไฟฉายส่องหน้ามีแสงไฟพุ่งมาเป็นลำ เข้าที่ตาพร้อมกับหงายหลังกระเดนออกไปเกือบตกเขา ดีที่พี่ทินอยู่ใกล้คว้าไว้ทัน สันเขาตรงนั้นกว้างประมาณ3วาเห็นจะได้ พวกเราต้องระวังพลาดตกเขาได้เหมือนกัน แรงระเบิดของอาร์พีจีที่พุ่งออกมาข้างหลังทำให้ไอ้หมาน จุกและตาบอดทันที่ พวกเราที่อยู่หลังถัดไปจะรีบนำตัวไอ้หมานลงไปข้างล่างก่อน เวลาตอนนี้ประมาณ7โมงเช้า พอสิ้นเสียงอาร์พีจีกับปรส.ยิงสวนกันผ่านไปวินาทีต่อไปเป็นฉากขว้างระเบิดมือ ปืนเล็กพวกเรายังไม่เปิดฉากเพราะยังถือว่าไกล ใช้ระเบิดนำทาง เสียงกระเดื่องระเบิดดีดออกจากกันดังปิ๊งพร้อมกับเสียงแก็ประเบิดฉนวนทำงานดังแป๊ะ อีกประมาณ5วินาทีเป็นเสียงระเบิดตูม!เราขว้างลาวขว้าง ใครใคร่ขว้างขว้าง เสียงแลกระเบิดกันเหมือนแจกไพ่ผมพกติดตัว4ลูกโยนให้เกลี้ยง หนักกระเป๋า พวกเราที่อยู่สันเขาขว้างระเบิดจนหมดทุกคนจึงพากันหมอบนิ่งอยู่เฉยๆ คอยมองแต่ว่าระเบิดจะตกมาถึงหรือเปล่า ส่วนพวกลาวตอนนี้มันขว้างแต่ระเบิดออกมาอย่างเดียว ผมมองไปที่ขอบฐานพวกมันเห็นแต่ ลูกระเบิดถูกขว้างออกมาไล่กันถี่ยิบ ระเบิดอยู่รอบๆฐานพวกมัน พวกเราพยามคลานเข้าใกล้ๆแอบบังต้นไม้ไว้ ตั้งใจจะเข้าชาร์ทให้ได้แต่พื้นที่ไม่อำนวยเพราะไม้ไผ่ล้มเป็นอุปสรรคในการวิ่งเข้าชาร์ทเป็นอย่างมาก แผนในตอนนั้นที่เตรียมไว้คนที่คิดแผนคือจ.ส.อ อัสรายุทธ วัลลา(ถ้าเขียนชื่อและนามสกุลไม่ถูกต้องขออภัยด้วย) แผนคือพวกเราต้องการเผาพวกมันให้ตายเหมือนหนู พวกเราเตรียมน้ำมันเบนซินขึ้นไปด้วยคนละถุงขนาด1ลิตร พกติดตัวไปด้วย พวกเราหมอบบังต้นไม้มองหาช่องทางเข้าอย่างใจเย็น ตอนนี้พวกมันเริ่มยิงป้องกันแนวทั้งปืนกล93 ลูกเท่าหัวแม่มือถ้าโดนใครขาด2ท่อนแน่ นอกจากปืนกลแล้วยังมีปืนคอขนาด60มม.อีก ปืนคอที่พวกมันยิงออกมาจะไม่ขึ้นสูงเพราะมันใส่ดินส่งน้อยมากเพื่อให้ตกเร็วๆส่งปืนคอหลายกระบอกที่ยิงออกมาจากฐานพวกมัน ระเบิดตูมๆๆๆๆๆๆมันยิงตกรอบฐาน เสียงระเบิดแต่ละครั้งมีเสียงร้องโอ๊ย ตามมาไม่ใช่ใคร พี่น้องนักรบกล้าราคาถูกของเรา ทหารพรานจู่โจมค่ายปักธงชัย ตอนนี้กำลังเรียงหน้ากระดาน บุกลุยขึ้นมาด้านข้างปีกซ้ายของผม ผมพยายามมองลงไปดูพวกเราเห็นแต่ปลายไผ่ไหวติ่งไปมา ในวันนั้นพวกเราหลายกองร้อย ต้องพิชิตเนิน1428ให้ได้ก่อนการยุติการยิง วันนั้นพวกเราใช้กำลังคนมากเกือบร้อย จึงทำให้เป็นเป้าหมายมากเวลาพวกลาวยิงปืนคอตกแต่ละครั้ง จึงโดนพวกเราเต็มๆ คนเจ็บคนตายลากลงไปคนรอดพยายามคืบคลานขึ้นไปเรื่อยๆ ตอนนี้พวกผมที่อยู่บนสันเขา รุกคืบหน้าต่อไม่ได้นอกจากไม้ไผ่เป็นอุปสรรคแล้ว การยิงต่อต้านจากพวกมันรุนแรงมาก จนยากต่อการจะเข้าตะลุมบอนมัน พวกเราที่พยายามตีเรียงหน้ากระดานขึ้นมา ก็ขึ้นลำบากทั้งพื้นที่ลาดชันและโดนถล่มหนัก พวกเรายังคงรักษาวินัยในการยิงอย่างดีเยี่ยม ไม่ใช่เพราะคุณแม่ขอร้องนะ แต่กระสุนเรามีไว้สังหารมากกว่าที่ยิงโดยไร้เป้าหมาย หนึ่งนัดต้องหนึ่งชีวิต ประมาณ2ชั่วโมงที่พวกมันเล่นงานพวกเราฝ่ายเดียว บาดเจ็บและตายหลายคนแล้ว การต่อต้านจากพวกมันยังคงหนาแน่นตลอด พวกมันอยู่ในหลุมพวกเราอยู่นอกหลุม อาศัยเครื่องลางของขลังเท่านั้น เป็นที่บังกาย ใครดีใครอยู่เสี่ยงเอาเอง และแล้วมีคำสั่งให้พวกเราถอนตัวลงมา เวลาถอนตัวพวกเราทำได้เร็วจริงๆ เหมือนสโลแกนที่ว่า รบเร็ว ชนะเร็ว ถอนตัวเร็ว พวกเราทิ้งน้ำมันเบนซินไว้ตรงนั้นแล้วรีบวิ่งหมอบต่ำออกมา ทางลาดชันอยู่แล้วจึงสามารถสไล้ตัวลงเขาได้อย่างรวดเร็ว พอพวกผมลงมาหลบที่หลุมที่เดิม พวกเราที่เรียงหน้ากระดานประจำแนวอยู่คอยจังหวะที่ปลอดภัย จากห่ากระสุนปืนคอและปืนกล ทยอยวิ่งลงมาไอ้น้อย(สมศรี ภูขีด)วิ่งหน้าตั้งลงมาบอกว่า พี่ๆพี่ม้า(ทศพล)ตายแล้ว โดนระเบิดที่พวกมันโยนลงมาเต็มหลังเลย ตอนนั้นในหลุมมีผมพี่พุฒไอ้เริญไอ้โตอยู่ด้วยกัน เตรียมจะขึ้นไปเอาศพไอ้ม้าลงมา ยังไม่ทันขาดคำ พี่สงค์เสี่ยงแบกร่างไอ้ม้าวิ่งฝ่าห่ากระสุนลงมา และวางไว้ต่อหน้าพวกผม พี่สงค์พูดสั้นๆว่าไอ้ม้าตายแล้ว พวกเราจึงรีบออกจากหลุมแบกร่างไอ้ม้าออกมาจากรัศมีถล่มกันอีกประมาณ20เมตร เพียงเสี่ยววินาทีที่พวกเราวิ่งออกมา ห่าลูกปืนคอลงใส่ตรงหลุมที่พวกผมหลบเมื่อสักครู่เล่ะเป็นจุล ผมจำไม่ได้ว่ามีใครบาดเจ็บอีกมั่ง จำได้ว่าไม่มีตายมีบาดเจ็บเล็กน้อยหลายคน   พวกเราถอนออกมาตั้งหลักอยู่ห่างประมาณ200เมตรเห็นห่อศพพี่น้องนักรบกล้าปักธงชัยของเรานอนหลับสบายอยู่ในเปลหลายคน และกำลังลำเรียงส่งต่อขึ้นหน้าผาที่มีพวกเราคอยรับอยู่  การรบที่ร่มเกล้ามีคนกล่าวขานเยอะไม่น่าจะเป็นสงครามที่ถูกลืม แต่สงครามที่ถูกลืมผมว่าน่าจะเป็น ช่องบก อ.น้ำยืน จ.อุบลปี30ต่างหาก ไม่ค่อยมีคนกล่าวถึงทั้งๆที่ตรงนี้พวกเราปักธงชัย ตายและพิการกันเยอะรบสนุกกว่าร่มเกล้าตั้งเยอะ ร่มเกล้าพอแค่นี้ก่อนนะเดี๋ยวจะเล่าเรื่องอดีตช่องบกเอาไว้เปรียบเทียบกัน แล้วถึงต่อด้วยร่มเกล้าต่อไป

[สหายเล็กน้อย]

ผมเป็นหนึ่งใน5คนที่ขึ้นไปชักธงชาติไทยบนเนิน1428ในเวลาประมาณ7โมงเช้าหลังจากมีมติหยุดยิงของทั้ง2ฝ่ายและตะโกนทักทายกับทหารลาวขอเข้าไปในฐานลาวเพื่อจับมือกันว่าได้ยุติการยิงกันจริงๆ

...ด้วยความขอบพระคุณ...พี่ prasrat และเพื่อนทหารหาญของพี่ทุกนายครับ...ที่ช่วยกันปกป้องผืนแผ่นดินไทย...

...และขอสดุดี...วีรกรรมทหารหาญทุกนาย...ที่ได้สละชีพเพื่อชาติ ศาสน์ กษัตริย์...ของเราครับ