สมรภูมิบ้านร่มเกล้า(สงครามที่ถูกลืม)

พอพวกเราเดินทางไปถึงจุดป้อมเอ็ม60 ที่ทหาร ร16อยู่จุดสุดท้าย พวกเราจึงตีปีกออกไปทางขวามือ มองไปที่เนิน408ที่ห่างประมาณ100เมตร ทหาร ร16เก่งจริงๆ ที่สามารถขุดร่องคูเลตเข้าไปเกือบถึงฐานพวกมัน แต่ก็เสียสละชีวิตไปหลายคนกว่าจะเข้าไปถึงได้ขนาดนั้น บนเนินตอนนี้โล่งเตียนมากมองเห็นบังเกอร์พวกมัน และตรงกลางระหว่างมันและเราจะเห็นศพทหาร ร16นายหนึ่งนอนตายอยู่ตรงนั้น เห็นบอกว่าทหารนายนั้นเครียดถือปืนวิ่งเข้าไป จึงถูกยิงตายและเอาศพออกมาไม่ได้ แต่เสื้อเกราะที่เขาใส่นอนตายอยู่นั้นตอนพวกเรายึดเนินคืนมาได้ มีพวกเราบางคนเอามาซักใส่ต่อ ซักเท่าไรกลิ่นศพก็ซักไม่ออก ปัจจุบันพวกเราคนนี้ยังมีชีวิตอยู่ พวกเราค่อยๆทยอยคลานตามก้นกันออกไปทางขวา ปืนใหญ่ฝ่ายเรายิงกดหัวพวกมันไว้ ตกเฉียดๆออกไปทางหลังฐาน408 พวกเราทยอยคลานไปจนถึงต้นประดู่ใหญ่ต้นหนึ่ง จึงหยุดเพราะคลานเข้าใกล้ฐานมากแล้วเหลือประมาณ50เมตร พี่แดงกับผมอยูหัวสุดจับคู่บัดดี้กัน ผม2คนจึงเลือกเอาใต้ต้นประดู่ขุดเป็นหลุมแค่เข่า พวกเรานำกระสอบทรายมาด้วยคนละ20ถุง การขุดดินต้องเบาจะเบาอย่างไรพวกมันก็ต้องได้ยิน เพราะดินบนเขาฤดูแล้ง ทั้งแข็งและแน่น พวกเราอาศัยเวลาปืนใหญ่ลงบึ้มบนเนินต้องรีบขุดดินฉึกๆๆๆเวลาว่างเสียงปืนกรอกกระสอบทราย เวลาตัดไม้ก็เหมือนกัน พวกเราทำจนเสร็จหลังคาคุมด้วยกระสอบทรายหนึ่งชั้น ใช้เวลาร่วม2ชั่วโมง เวลาบ่ายกว่าๆเห็นจะได้ พวกเรานั่งพักเหนื่อย พี่แดงบอกผมจะเดินไปคุยกับพี่ธิน สองคนนี้เวลาคุยกันไม่มีเรื่องอะไรหรอกถ้าไม่ใช่เรื่องลามกเพราะคลายเครียดดี ผมนั่งพิงต้นประดู่มองไปที่ฐานพวกมันแต่มองไม่เห็นหรอกเพราะปีกขวาที่พวกเราแยกมา มีแต่ต้นไผ่และต้นไม้อื่นๆบดบังไปหมด ไม่เหมือนที่จุดป้อมเอ็ม60ที่ ร16อยู่โล่งเตียน พอพี่แดงเดินห่างผมได้ประมาณ20เมตร เสียงปืนคอดัง ปังๆๆๆๆๆๆๆต่อเนื่องเป็น10ลูกขึ้นมาจากกลางฐาน408 พวกเราที่กำลังนั่งพักเหนื่อยตกใจลุกขยับถือปืนเตรียมพร้อม หน้าหลุมใครหน้าหลุมมัน ทุกคนคงภาวนาอย่าให่มันมาตกที่พวกเรานะเพราะหลุมบังเกอร์พวกเราทำไว้บังแดดฝนมากกว่าที่จะหลบบังลูกปืนคอ ไม่ถึงเสี่ยววินาทีแรงอธิฐานพวกเราไม่มีอานุภาพมากพอที่จะต้านแรงลูกปืนคอได้ เสียงแหวกอากาศแฟ๊ดๆๆๆๆๆๆๆลงมาอย่างรวดเร็ว ตอนที่พวกเราทุกคนแน่ใจว่าหวยออกที่พวกเราแน่แล้ว ต่างคนต่างแย่งกันลงรู เกือบไม่ทัน บึ้มๆๆๆๆๆๆๆผมหันหน้าออกมามองข้างนอกหลุม เห็นควันดินปืนและฝุ่นดินฟุ้งกระจายไปทั่ว ชุดแรกผ่านไปไม่ถึง15วินาทีชุดสองตามมาอีกเป็นห่าฝน คราวนี้ไม่เพียงแต่ปืนคอทั้ง ปรส.และปืนคอผสมกัน เละเป็นโจ๊ก แสดงว่าปืนใหญ่ฝ่ายเราที่ยิงกดหัวพวกมันอยู่นั้นกดพวกมันไม่อยู่มันจะต้องมีกำบังอะไรพิเศษ ที่ทำอะไรมันไม่ได้มันถึงโต้ตอบพวกเราได้ ผมอยู่คนเดียวและอยู่หน้าสุด มันเลยคำว่ากลัว มันเป็นอะไรที่อธิบายไม่ถูก ครึ่งชั่วโมงผ่านไปไม่มีวี่แววว่าพวกมันจะหยุด เสียงลูกปืนคอแต่ละลูกที่แหวกอากาศลงมามันเหมือนมัจจุราชเรียกหาวิญญาณ ถ้าหากมันตกลงบนกระสอบทรายที่คุมหลังคาอยู่ ไม่ต้องระเบิดก็ได้แค่ลูกด้านก็รับไม่ได้แล้ว ขนาดปืนใหญ่ฝ่ายเราระดมยิงช่วยกันยังไม่สามารถทำให้พวกมันหยุดยิงได้ มันกลับเป็นพวกเราต้องรับเละลูกกระสุนทั้งฝ่ายเรายิงช้อตและฝ่ายมันตั้งใจยิง ผมมองมาข้างนอกหลุมมองหาใครก็ไม่เจอ เสียงระเบิดของลูกปืนดังสนั่นแต่ผมเหมือนอยู่ในความอ้างว้าง เพราะอยู่คนเดียวไม่เห็นใคร ผมอยู่ห่างพวกราว10เมตร แต่ฝุ่นดินและควันดินปืนบดบังหนามากข้างฝ่ายทหาร ร16ที่อยู่ห่างราว200เมตรก็เงียบไม่มีเสียงปืนแม้แต่นัดเดียว พวกเขาก็คงโผล่หัวไม่ได้เพราะจุดนั้นฟังเสียงน่าจะโดนถล่มด้วยปรส.ชุดใหญ่เหมือนกัน ใจผมตอนนั้นเริ่มคิดไปต่างๆนานา มองไม่เห็นผมคิดว่าพวกเขาคงถอนตัวแล้ว ผมอยู่ห่างพวกผมคงไม่ได้ยินคำสั่ง จังหวะที่ผมกำลังวิตกอยู่นั้น เสียงปืนกลจานยิงออกมาจากฐานพวกมัน ปังๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆเสียงมันดังอยู่ห่างผมราว50เมตร ผมยิ่งใจเสียคิดว่าโดนชาร์ทแน่นอน ถ้ามันชาร์ทเข้ามาผมมีหวังตายแน่นอน พวกมันไม่ยิงเข้ามาในหลุมผมแต่มันอาจจะเอาระเบิดยัดเข้าก็ได้ คิดแล้วยิ่งกลัวหวาดเสี่ยวมาก จะออกมาจากหลุมก็ออกไม้ได้ เสียงปืนกลจานยังคงยิงมาเรื่อยๆ ปะปนกับปืนคอ ผมเอาปากกระบอกปืน จ่อไว้หน้าหลุมถ้ามันมาส่องดูผมจะได้เหนี่ยวไกยิงก่อน พวกเราถูกกระทำฝ่ายเดียว ไม่สามารถโต้ตอบได้รวมเวลา2ชั่วโมงกว่า เสียงถล่มโต้ตอบกันด้วยอาวุหนัก เริ่มบางเบาลง ปืนคอเริ่มหันไปถล่มที่จุดป้อมเอ็ม60แทน พวกเราจึงเริ่มโผล่หัวออกมาดูกันนอกหลุม เตรียมรับมือปะทะปืนเล็กกัน พวกเราออกมาหมอบนอกหลุม คอยมันเข้ามาจนเสียงปืนทุกฝ่ายเงียบลง เสียงปลายแถวของพวกผมเริ่มมีการเคลื่อนไหวเห็นพวกเราหลายคนวิ่งสวนกัน พี่แดงวิ่งมาหาผม ถามผมว่าเป็นอะไรไหม ผมบอกไม่เป็นไรแต่กลัวฉิบหาย ไม่น่าปล่อยผมไว้คนเดียวเลย พี่แดงบอกกูก็ไม่รู้ว่ามันจะเล่นงานพวกเราตอนนี้ เสียงเอะอะทางกลางแถว พวกเราตั้งฐานเรียงหน้ากระดาน พี่แดงบอกผมมึงระวังหน้าไว้เหมือนเดิมกูจะไปดูพวกเราหน่อยว่าใครเป็นอะไรมั่ง ครึ่งชั่วโมงผ่านไปพี่แดงกลับมาหาผม บอกว่าชุด2โดนหนัก บาดเจ็บ6คน แต่ไม่มีใครตาย ลำเรียงส่งลงข้างล่างเรียบร้อย ตอนนี้เวลาจะ5โมงเย็นแล้ว พวกเราขึ้นมาแค่วันแรกมันต้อนรับอย่างอบอุ่นเชียว ในเวลาแห่งความตายใช่ว่าจะมีแต่เรื่องเครียด เรื่องตลกเกิดในเวลาเฉียดตายก็มี ช่วงพี่แดงเดินไปคุยเรื่องลามกกำลังออกรสชาด อยู่หน้าหลุมพี่บัลลังค์ พอเสียงปืนคอดังขึ้น พี่บัลลังค์กระโดดลงหลุมอย่างเร็ว แกลืมไปว่าหลังสะพายอาร์พีจีขวางหลังอยุ่ แกบอกเหมือนมีอะไรกระชากกลับอย่างแรงไหล่แทบหัก พี่แดงจะกลับหลุมก็กลับไม่ทัน เห็นพี่บัลลังค์ลงหลุมช้า จึงใช้เท้าเหยียบกระแทกเข้าไปอีก ซวยซ้ำซ้อน กว่าจะเข้าหลุมได้ ปกติหลุมหนึ่งจะอยู่2คนพอดี วันนั้นสามารถอยู่ได้4คน หลังจากนั้นพวกเรายังคงเกาะติดแบบเงียบเชียบต่อไป เพื่อรอคำสั่ง ว่าจะให้ทำอะไร

	ผู้เขียน	หัวข้อ: สมรภูมิบ้านร่มเกล้า(สงครามที่ถูกลืม) (อ่าน 151465 ครั้ง)
0 สมาชิก และ 4 บุคคลทั่วไป กำลังดูหัวข้อนี้