สมรภูมิบ้านร่มเกล้า(สงครามที่ถูกลืม)

ขอโทษครับที่ห่างหายไปหลายวันเพราะมีการเดินทางไปหลายที่ ขอนำท่านเข้าสู่สนามรบช่องบกต่อจากคราวที่แล้ว วันแรกที่พวกเราขึ้นเหยียบเนิน408 โดนถล่มต้อนรับอย่างสมเกียรติผ่านไป ต่อจากนั้นมาพวกเราจะไม่หนีห่างไกลหลุม อย่างมากแค่ออกมานั่งสูดลมหายใจที่หน้าปากหลุมเท่านั้น พวกเราอยู่อย่างเงียบเพื่อรอคำสั่งให้ปฏิบัติการ เสื้อเกราะและหมวกเหล็กถูกลำเรียงขึ้นมาให้ใส่ มันเป็นอุปกรณ์ที่พวกเราไม่คุ้นเคยและไม่เคยใช้มาก่อน พอมาใส่ดูเหมือนตัวประหลาด น้ำหนักเสื้อเกราะเกือบ3กิโล เมื่อใส่เข้าไปเวลาจะหันหน้าไปทางไหนต้องหันไปทั้งตัว มันเป็นอะไรที่ไม่คล่องตัวเอาเสียเลย หมวกเหล็กใส่เข้าไปหนักหัวจริงๆ ความคล่องตัวของพวกเราคือรองเท้าผ้าใบ ผ้าผูกคอโพกหัวแทนหมวก เสื้อเกราะไม่ต้องเพราะพวกเรามีพระดีเป็นลูกศิษย์ของพระพุทธเจ้าทุกคนถึงที่ตายก็ต้องตาย อุปกรณ์ที่ให้มาจึงเป็นอุปกรณ์ที่ถ่วงการเคลื่อนไหวให้ชักช้าไม่สะดวก เสื้อเกราะจึงเอามาคุมกระสอบทรายคุมหัวไว้ดีกว่า เวลานอนพวกเราใช้วิธีนั่งหลังพิงดินหลับในหลุม ขนาดมดไต่ยังสดุ้งตื่น ไม่มีการเข้าเวรทุกคนต้องเข้าเวรรักษาชีวิตตนเอง ในช่วงเวลานี้ปืนใหญ่ฝ่ายไทยยังคงยิงรบกวนตกระเบิดบนเนิน408ทิ้งระยะห่างเป็นช่วงๆ ตามโอกาส หลายวันเข้าความกดดันตกมาที่พวกเรา นอนไม่ได้นอนกินเหมือนแมวดม มดไต่มาทีสดุ้งทีข้าวเหนียวที่นึ่งติดตัวมาตั้งแต่วันแรกตอนนี้เริ่มแข็งแห้ง อาหารหลักคือปลาเค็มชนิดเค็มแมลงวันไม่กล้าตอม หมาไม่กล้ากิน แต่พวกเราต้องกินเพื่ออยู่ไม่ใช่อยู่เพื่อกิน ความอ่อนล้าเริ่มตามมา พวกเราเริ่มบ่นกับภารกิจนี้ ให้พวกเรามาทำอะไรกันแน่ โอกาสแห่งชัยชนะมีแต่ไม่สั่งการเข้าโจมตี หรือต้องการให้พวกเรามาเกาะติดเพื่อสร้างความกดดันต่อพวกมันให้ถอนตัวอย่างนั้นหรือ ผมคิดว่าผู้บังคับบัญชาคิดผิด พวกมันก็ไม่ใช่นักรบธรรมดา ถ้าหากพวกมันยอมแพ้อะไรง่ายๆแบบนั้น ร.16ที่ขึ้นมาก่อนคงไม่สูญเสียมากมายขนาดนี้ ความกดดันตกมาที่พวกเรามากขึ้นทุกวัน ระหว่างที่รอคำสั่งอยู่นั้น พวกเราโดนถล่มชุดใหญ่อีก2ครั้ง ไม่ใช่เรื่องสนุกเลย เจ็บจริงตายจริง แต่โชคดีที่2ครั้งต่อมาพวกเราพระคุ้มครองไม่มีใครเป็นอะไร ใกล้จะครบเดือนแล้วพวกเราอ่อนล้ามากจริงๆ เหล็กดีต้องตีตอนร้อน ความเครียดความกดดันพวกเราเริ่มวิพากวิจารณ์การสั่งการของผู้บังคับบัญชาว่าใครเป็นผู้กำหนดการรบครั้งนี้ จะรอให้พวกเราตายหมดก่อนหรืออย่างไรถึงจะสั่ง ปืนนัดเดียวพวกเรายังคงรักษาวินัยอย่างดีเยี่ยมไม่มียิงออกไปเปิดเป้าหมายแม้แต่น้อย มีแต่พวกมันเล่นงานพวกเราอยู่ฝ่ายเดียว และแล้วคำสั่งก็ตกมาก่อนจะครบเดือนไม่กี่วัน ภารกิจให้พวกเราเข้าโจมตีเรียงหน้ากระดาน เข้าไปหามัน แต่คำสั่งรบบนโต๊ะกับพื้นที่จริง พวกเราไม่สามารถเดินหรือวิ่งเข้าไปได้ เข้าไปเมื่อใดตายหมดเมื่อนั้น เพราะไม้ไผ่และไม้เล็กใหญ่ที่โดนถล่มจากปืนใหญ่และปืนคอ หักล้มระเนระนาดกรีดขวางทางเป็นอุปสรรคมาก พวกเราจึงขอระเบิดตอปิโดเพื่อระเบิดทางวิ่งเข้าชาร์ท ระเบิดถูกลำเรียงขึ้นมาในเวลาที่พวกเราเหนื่อยล้า แต่พวกเราก็จะทำจนใจขาดดิ้น ระเบิดพร้อมแต่ขาดคนอาสาออกไปวางระเบิด พี่พุฒยกมืออาสาและขอผู้ช่วยหนึ่งคน ผมยกมืออาสาอีกคน พูดถึงพี่พุฒเป็นนักรบที่ผ่านการรบมาอย่างโชกโชน เมื่อครั้งยุทธการใต้ร่มเย็น พี่พุฒและพี่ก้องหล้านำหน้าออกลาดตะเวน โดนระเบิดเคโมเต็มๆ2คน ปลิวกระเด็นทั้ง2คนร่วม3เมตร พี่พุฒโดนสะเก็ดระเบิดเกือบ300ลูกไม่เข้าแต่มีเข้าที่ใจกลางมือหนึ่งรู จุกเกือบตาย ส่วนพี่ก้องหล้าโดนสะเก็ดระเบิดเกือบ200ลูก เข้าทุกรูพี่ก้องหล้าผงกหัวดูตนเอง เห็นเลือดอาบเต็มตัว เอานิ้วแหย่ดูบาดแผล แล้วแกพูดว่ากูไม่เหนียวนี่หว่า พร้อมถอดห่อพระห่อเท่าหัวทิ้งไป และหลังจากนั้นเวลาออกรบพี่แกจะแขวนพระองค์เดียวบอกหนักคอ พระองค์ที่แขวนคือหลวงปู่แหวนรุ่นแขวนคอไก่ (ทอสอบเองคือแขวนคอไก่แล้วยิงปรากฏว่ายิงไม่ออก)ผมกับพี่พุฒเตรียมร่างกายพร้อมระเบิดพร้อม ระเบิดตอปิโด20ท่อนกองอยู่ตรงหน้าผมกับพี่พุฒ เราสองคนมองหน้ากัน พี่พุฒถามผมว่าพร้อมหรือยังผมตอบพร้อม เราตกลงกันว่าเกิดเลือกไม่ได้ ตายเลือกได้ ก่อนออกปฏิบัติการ พวกเราขอปืนใหญ่ที่ตั้งเรียงรายอยู่แถวบ้านหนองขอนราว20กระบอก ให้ระดมยิงชุดใหญ่ให้ด้วย

	ผู้เขียน	หัวข้อ: สมรภูมิบ้านร่มเกล้า(สงครามที่ถูกลืม) (อ่าน 151420 ครั้ง)
0 สมาชิก และ 13 บุคคลทั่วไป กำลังดูหัวข้อนี้