ดูตุ๊กตุ๊กเมืองแขก กันบ้าง
จริงๆเขามีมิเตอร์นะครับ แต่กับชาวต่างชาติเขาไม่เปิดใช้
ต้องเจรจาต่อรองเอา สนุกดีครับ
แล้วส่วนมากก็ช่างพูดช่างคุย ขับไปยกไม้ยกมือหันคุยกับเราไปด้วย
ใจเราก็จะสั่น กลัวรถชน หรือตกถนน
มีทีนึงผมจะไปมหาวิทยาลัยประจำเมืองเจนไน ก็โบกเรียกพร้อมกางแผนที่ให้ดู
ชี้จุดกันถี่ถ้วนว่าแน่ใจนะว่าเราหมายถึงมหาวิทยาลัยเดียวกัน ตกลงกัน 80 รูปี
ขับมายังไม่ถึงครึ่งทางพี่แกจอดให้ลงอีกมหาวิทยาลัย ชื่อมหาวิทยาลัยอันนา
ผมน่ะเล็งไว้แล้วว่าไม่ใช่แน่ พี่แกบอกลงได้แล้ว ผมบอกว่าไม่ใช่มหาวิทยาลัยนี้
แกก็บอกว่าตกลงกันที่มหาวิทยาลัยนี้ ลงแล้วจ่ายมาเสียดีๆ 80 รูปี (ตอนนั้นผมอยากมียายผู้เป็นมือตีงูประจำบ้านมาอยู่ด้วยจัง จะได้ให้แกตีแขกให้หัวแตกเสียเลย)
ผมกระโดดลงครับ แต่ไม่จ่าย บอกว่ามรึงเรียกตำรวจดีกว่า ยังไงกรูก็ไม่จ่ายแน่
พอแกเห็นเราไม่ใช่หมู แกก็ยักไหล่หัวเราะแฮ่ะแฮ่ะ แล้วเรียกว่า "เออมรึงขึ้นมาใหม่เหอะ ไปมหาวิทยาลัยโน้นก็ได้ คิดเหมือนเดิม 80 รูปี" สงสัยแขกจะมีภาษิตว่า "กำขี้ดีกว่ากำตด"เหมือนไทย
อูย คราวนี้ขับกันยาวครับ มีการขอจอดข้างทางแวะซื้อน้ำมะนาวคั้นกินด้วย แกยังมีน้ำใจชวนผมกินด้วยกันเลย
แต่ผมกลัวท้องเสีย เลยขอบาย
ขับถึงมหาวิทยาลัยที่จะไป เออมันไกลเหมือนกันแฮะ เริ่มเห็นใจเลยให้ทิปไปอีก 20 รูปี
คนไทยขี้ใจอ่อนครับ เจอคนขี้โกงยังสงสารเลย อิ๊อิ๊
