ขอบคุณทุกความเห็นครับ
ผมเคยอ่านเคยรู้มาบ้างแล้วจากกระทู้ที่ท่านที่มีประสบการณ์โพสท์ไว้เตือนใจพวกเรา
ใจจริงผมก็ไม่อยากมีเรื่องกับใครเพราะการเป็นข้าราชการ ถ้าเราผิดเราผิดมากเพราะรู้กฎหมายแล้วทำผิด
แต่หากเราไม่ผิดใครก็ทำอะไรเรายากเส้นสายมีเยอะพูดคุยกันได้ไม่ว่าสีใหน
ที่ผมโพสท์เป็นการบอกเล่าประสบการณ์ เป็นการเตือนใจ ควรทำตามในส่วนที่ดี และมาร่วมกันวิเคราะห์วิจารณ์ในส่วนที่ผิดหรือบกพร่อง เพื่อว่าเมื่อเพื่อนสมาชิกเจอแบบนี้แล้วจะทำอย่างไร หรือมีทางคลี่คลายอย่างไร
ส่วนตัวผมขณะนั้น ย้ำว่าขณะนั้นโมโหมาก แต่ยังคิดถึงขีดบนบ่าว่ามันจะกระเด็นเพราะอารมณ์ เลยเย็นลงได้มากๆ
การโชว์ปืนเป็นสิ่งสุดท้ายแล้ว เพราะไม่รู้จะแก้ปัญหาด้วยวิธีใหนดีกว่านี้
ผมไม่ได้ยั่วยุหรือตีไฟสูงกวนตอบ เพียงแค่กระพริบไฟขอทาง ผมคิดตามที่พี่ๆสอนคือมีปืนต้องใจเย็น
ส่วนดีก็ขอมอบให้เป็นข้อเตือนใจ ส่วนเสียก็คงวิเคราะห์เอาเองตามความคิดของแต่ละท่านนะครับ
ส่วนผมไม่กลัวอะไรเลย แต่ไม่เคยคิดจะยิงใครจริงๆนอกจากเป้า แต่ผมพกปืนมีลูกเต็มแม็กเสมอ15นัด ผิด กี่นัดก็ผิด
ผมคิดว่าถ้าผมตายไปตำรวจก็แค่ชันสูตรพลิกศพ และตามตัวคนร้ายจับได้สารภาพก็ครึ่งราคา
ผมก็ต้องข่วยตัวเองก่อน ....หลังจากนั้น ..วันนั้นเลยครับ ผมโทรปรึกษาประธานสมาคมทนายความหนองคาย
(ทนายจำชาญ ศิริสมบัติ)ซึ่งเป็นทั้งเพื่อนร่วมรุ่นและญาติสนิทไว้ก่อน มันบอกว่า..เดี๋ยวกูจะไปฝึกยิงปืนกับมึง ว่างั้น..มีแต่คนคักๆ
