เครื่องบินรบ Jas-39 Gripen
ทุกท่านคงทราบข่าวตั้งแต่วันที่ 17 ตุลาคมแล้วว่า รัฐบาลไทยได้สั่งซื้อเครื่องบินรบ Jas-39 Gripen (อ่านเป็นไทยว่า ยาส39 กริเพน ประจำการภายใต้รหัส บข20:บินขับไล่20) จำนวนทั้งหมดหกลำจากประเทศสวีเดนเป็นเงิน 19.5 พันล้านบาท เพื่อทดแทน F5 ที่เราใช้มานานกว่า 40 ปีจนเรียกได้ว่าอายุคราวพ่อของใครหลายคน
F5 ไทยจอดเทียบ F15 สหรัฐเห็นได้ว่าขนาดคนละไซส์ Su30 ก็เจ๊อ้วนประมาณนี้แล
บางท่านอาจจะบอกว่านี่ไม่ใช่เวลาเหมาะจะซื้อเครื่องบินรบ แต่พูดอย่างนั้นก็ไม่ถูกเท่าไหร่เพราะลูกทัพฟ้าที่ต้องเสียชีวิตกับอุบัติเหตุจาก F5 เสื่อมสภาพมีอย่างน้อยก็ปีละนายสองนาย แต่ละคนกว่าจะฝึกได้ใช้เงินมหาศาล การต้องมาตายเพราะเก้าอี้ดีดตัวไม่ทำงานหรือร่มชูชีพไม่กางเสียเฉยๆย่อมเป็นเรื่องน่าเศร้าที่หลีกเลี่ยงได้
...ไหนจะสงครามทางอากาศยุคใหม่ซึ่งเครื่องแก่คร่ำครึอย่าง F5 จะกลายเป็นเป้าบินให้ข้าศึกไล่ยิงสบายๆเหมือนเป็ดอีกละ?
แต่ Gripen ใช่ว่าจะไร้คู่แข่ง เพราะก่อนหน้านี้รัฐบาลไทยก็พิจารณา ซู30 จากรัสเซียและ F16C/D จากสหรัฐอยู่เช่นกัน (ส่วนตัวผมอยากได้ Starscream จาก Transformers น่ะ หุหุ)
แล้วสุดท้ายไหงเอาเจ้ายาส มันมีดีอะไร? แน่แค่ไหน? ลำเอียงซื้อของห่วยหรือเปล่า? บทความนี้จะขอเสนอสมรรถนะของกริเพนมาให้ท่านผู้อ่านตัดสินเอาเองว่าการจัดซื้อครั้งนี้เหมาะสมหรือไม่
อย่างแรกเรามารู้จักกับ Jas-39 Gripen กันก่อน
กริเพนไม่มีหางหลัง แต่ใช้ปีกเสริมด้านหน้า(Canard)เพิ่มความคล่องตัวและแรงยก
JAS ย่อจาก Jakt (อากาศสู่อากาศ), Attack (อากาศสู่พื้น), and Spaning (ลาดตระเวน)
* ความเร็วสูงสุด: มัค 2 (เร็วกว่าเสียงสองเท่า)
* พิสัยปฏิบัติการ: 800 กิโลเมตร
* เพดานบิน: 15 กิโลเมตร
* บรรทุกน้ำหนัก(อาวุธ/น้ำมัน)ได้: 8ตัน
* อัตราการไต่ระดับ: 20,000 ฟุตต่อนาที
* ค่าดูแลรักษา: 90,000บาทต่อหนึ่งชั่วโมงบิน
* เข้าประจำการครั้งแรก: ปี1997
จะเห็นได้ว่าเจ้ากริเพนมีความเร็วเท่ากับ F16 และช้ากว่า SU30(2.35 มัค) เล็กน้อย แต่ต้องอย่าลืมว่าเครื่องซูเป็นแบบสองเครื่องยนต์ต้องการเชื้อเพลิงและค่าการบำรุงรักษาสูงกว่าหลายเท่า
F16A/B เจ้าอากาศเก่าของไทยที่อายุจะขึ้นเลขสามสิบ ชักจะไม่แจ๋วเสียแล้วเพราะยิ่งเก่าค่าดุแลรักษาก็มากตาม
งบกลาโหมไทยปีหนึ่งไม่มาก ฝึก รด. ยังได้ยิงปืนแค่สิบนัด ฉะนั้นการมีเครื่องบินค่าดูแลรักษาต่ำจึงสำคัญ (90,000 บาทอย่าคิดว่าแพง F16 ค่าใช้จ่ายต่อชั่วโมง 130,000 บาทส่วนเครื่องรัสเซียก็เหยียบๆ 3-4 แสนบาท!) เพราะนั่นหมายความว่านักบินจะได้ฝึกซ้อม ใช้งานเครื่องบ่อยจนคุ้นเคยถึงคราวเกิดสงครามจริงๆจะได้ไม่งงว่าปุ่มนี้ทำอะไร สตาร์ทตรงไหน ยิงจรวดยังไง ยิ่งเครื่องบินเลือดรัสเซียเสืออากาศไทยไม่คุ้น(แต่เดิมเราใช้เครื่องบินสหรัฐซึ่งออกแบบด้วยหลักการเดียวกับเครื่องบินรบค่ายตะวันตกอื่นๆเช่นกริเพน)หากได้ฝึกน้อยย่อมรีดความสามารถเครื่องออกมาไม่เต็มที่
คิดง่ายๆว่าเศรษฐีคนหนึ่งมีเฟอร์รารรี่จอดอยู่บ้านแต่ติดว่าน้ำมันแพงเลยขี้เหนียวไม่กล้าขับ วันหนึ่งโจรบุกขึ้นบ้านก็ลนลานโดดขึ้นรถเตรียมบึ่งหนี แต่เพราะขับไม่เป็นเหยียบคันเร่งทีก็พุ่งชนถังขยะหน้าบ้านนั่นแล!
SU30 พม่าและมาเลเซียมีไว้ประจำการ คู่ต่อกรของ F15,F18(ราคาถูกกว่า F15แต่ยังแพงกว่าF16,กริเพน) แต่อ้วน ใหญ่ เท่ห์ ยังไงก็นัดเดียวตายเหมือนกัน
พิสัยทำการ น้ำหนักบรรทุก กริเพนสูสีกับ F16 แต่แพ้ SU อยู่พอสมควร (3,000 กิโลเมตร, บรรทุกได้ 17 ตัน)
ก่อนจะบอกว่า โอ้โห! แล้วจะซื้อกริเพนมาเพื่ออะไร ก็ขอให้ท่านๆดูข้อมูลเกี่ยวกับประเทศของเราสักนิด
ประเทศไทยยาว 1,000 กิโลเมตร กว้างไม่ถึง 800 กิโลเมตร มีความจำเป็นต้องหาเครื่องบินพิสัย 3,000 กิโลเมตร น้ำหนักบรรทุกมากๆมาเพื่ออะไรในเมื่อไม่ได้จะไปทิ้งระเบิดใครเขา?
งั้นทำไมมาเลย์ซื้อ SU30 ล่ะ? ทั้งที่ราคาแพงกว่า กริเพนเกือบเท่านึง ค่าน้ำมัน ค่าบำรุงก็แพงกว่าตั้งแยะ?
เพราะเราชอบลืมว่าอาณาเขตมาเลเซียไม่ได้อยู่ติดประเทศไทยเท่านั้นน่ะเซ่ มาเลย์ยังมีดินแดนอีกส่วนอยู่ตรงข้ามทะเลจีนใต้ ฉะนั้นการมีเครื่องพิสัยทำการไกลจึงสำคัญกว่าไทย ที่สำคัญงบกลาโหมเราไม่ได้มากเหมือนเขาด้วย = ='
ข้อดีอีกอย่างของกริเพนที่เครื่องบินรบอื่นๆโลกทำไม่ได้คือเรื่องของรันเวย์...ทราบหรือไม่ว่ากริเพนบินขึ้นได้จากถนนหลวงขนาดกว้างเพียง 9 เมตร ยาว 400 เมตรเท่านั้น พูดง่ายๆคือถ้าเคลียร์รถออกจากถนนด้านหน้าธรรมศาสตร์รังสิตหมดก็สามารถใช้เป็นรันเวย์ให้กริเพนขึ้นลงได้ทันที!
ขึ้นจากถนนสั้นและแคบอย่างทางหลวงหลายสายในเมืองไทยได้สบาย
ตรงนี้เป็นความสามารถที่กริเพนทำได้เครื่องเดียวในโลกเพราะสวีเดนมีนโยบายทางทหารเหมือนไทยคือรับไม่ใช่รุก สมมติเกิดสงครามแล้วสนามบินใหญ่ๆอย่างดอนเมือง ตาคลี อู่ตะเภาถูกทำลาย เราก็ยังให้กริเพนขึ้นต่อสู้จากถนนหลวงและหาถนนสายเหนือ อิสาน ตะวันออกตรงจุดเรียบๆ ที่ไม่โดนกรมการทางกินจนหน้าดินทรุดใช้ลงจอดได้
ไม่เหมือนSUหรือ F16 ที่หากสนามบินถูกทำลายก็ต้องหนีไปลงจอดประเทศอื่น หรือไม่ก็นอนบ้อท่าอยู่ในโรงเก็บรอให้กองกำลังข้าศึกเข้ามายึด ยิ่งซูลำเบ้อเร่อบ้าร่าอาจต้องทำโรงเก็บให้ใหม่อีก
เท่านี้คงพอทราบความสามารถพื้นฐานและเหตุผลที่เกี่ยวข้องกับงบประมาณและความต้องการแล้ว
แต่เครื่องบินรบซื้อมารบไม่ใช่มาจอดขายหม้อแกงวันเด็กอย่างเดียว กริเพนจะสามารถต่อกรกับ มิก29 ซู30 F15 ของเพื่อนบ้านได้หรือไม่ในกรณีเกิดสงครามขึ้นมาจริงๆ?
ก่อนจะทราบคำตอบ...ก็ต้องรู้หลักกการรบทางอากาศสมัยใหม่กันสักเล็กน้อย
พูดถึงรบทางอากาศท่านผู้อ่านคงมีภาพของเครื่องบินรบบินไล่กวดกันกลางอากาศเหมือนในหนัง ต่างฝ่ายต่างหาท่าพลิกแพลงเพื่อวางตำแหน่งเครื่องตัวเองให้อยู่ท้ายข้าศึก ล็อคจรวดแล้วยิงออกไปในระยะเผาขนแบบเกม Ace combat อย่างไรอย่างนั้น
ผิดเน้อออ...ผิดๆๆๆๆๆเต็มประตู ยุคการพันตูตะลุมบอนแบบในเกมหมดสมัยไปนานเป็นสิบปีแล้ว การรบทางอากาศสมัยใหม่ส่วนใหญ่ฆ่ากันตั้งแต่ ยังไม่เห็นจมูกเครื่องบินอีกฝ่ายด้วยซ้ำไป
Amraam ขีปนาวุธอากาศสู่อากาศของสหรัฐ พิสัยสังหารร้อยกิโลเมตร
ท่าบินพิสดารที่ SU30 ชอบโฆษณาหนักหนา ทั้งเบรกกลางอากาศ บินกลับหัวกะทันหัน อาจดูสวยและเท่ห์เวลาแอร์โชว์ แต่ของจริงใช้ก็ยาก โอกาสจะใช้ก็ยาก แถมหากเครื่องบินติดอาวุธ เติมน้ำมันเต็มพิกัดแล้วฝืนทำกายกรรมเปียงยางก็อาจทำให้เครื่องเสียหายอย่างหนักได้
ถึงความคล่องตัวในระยะใกล้ของกริเพนแม้จะสูสีกับ F16 สู้ Su30 ไม่ได้ โอกาสที่ Su จะเข้ามาใช้ท่าบินมวยจีนในระยะประชิดก็มีน้อย เพราะสงครามทางอากาศสมัยใหม่ที่เริ่มตั้งแต่สมัยสงครามอ่าวเปอร์เซียไม่ได้พึ่งปืนกลอากาศหรือจรวดยิงระยะประชิดอีกต่อไป
การรบ BVR หรือ Beyond Visual Range แปลไทยว่านอกระยะสายตานั้น มีอาวุธสำคัญสองอย่างคือเรดาห์และจรวดนำวิถี หลักการคือเปิดเรดาห์กวาดหาศัตรู...เมื่อพบแล้วก็ล็อคจรวดยิงปลิดชีพ่จากระยะเกือบ 100 กิโลเมตร
เมื่อเป็นเช่นนี้หัวใจสำคัญของเครื่องขับไล่ยุคใหม่คือ
1.ระยะเรดาห์ว่าใครเห็นใครก่อน
2.เครื่องใครโดนตรวจจับบนเรดาห์ได้ง่ายกว่ากัน
3.ระยะและความแม่นยำของจรวดนำวิถี
การใช้เรดาห์ก็ใช่ว่าจะเปิดค้างตลอดเวลา เพราะเมื่อใดที่คุณเปิดใช้งานมันข้าศึกก็จะจับสัญญาณได้ เห็นคุณทันทีเช่นกัน
เปรียบง่ายๆเหมือนพกไฟฉายกับปืนลมไปยิงกับเพื่อนในห้องมืดสนิท คนเปิดไฟฉายย่อมมีโอกาสหาอีกฝ่ายเจอ แต่ในกรณีที่หาไม่เจอก็เท่ากับเปิดเผยตำแหน่งให้อีกฝ่ายย่องเข้ามาจัดการ
ไฟฉาย(เรดาห์) ของกริเพนมีระยะไกลกว่าF16 สูสีกับซูแถมยังละเอียดกว่า ใหม่กว่า แถมขนาดที่เล็กของกริเพน(ในที่นี้รวมถึงF16)ยังทำให้ข้าศึกตรวจจับด้วยเรดาห์ได้ยากอีกด้วย
ที่สำคัญมากคือกริเพนมีระบบส่งข้อมูลไฮเทคที่สามารถรับข้อมูลเรดาห์จากสถานีซึ่งอยู่ไกลออกไป 500 กิโลโดยไม่ต้องเปิดเรดาห์ให้ใครเห็น
เปรียบกับการพกไฟฉายกับปืนลมเข้าไปยิงกับคนในห้องมืดแบบเดิม แต่ครั้งนี้เรามี spotlight ฉายจากระยะไกลๆแล้วโทรจิตบอกตำแหน่งของศัตรูให้อย่างแม่นยำ ขณะที่ฝ่ายศัตรูมองคนฉาย spotlight หรือฝ่ายเราไม่เห็น จะยิงก็ไม่ได้ ไล่ก็ไม่ถูก รู้ตัวอีกทีก็เจอสอยจากควมืดเรียบร้อยแล้ว
ปัจจุบันมีกริเพนและ F22 เครื่องบินรุ่นก้าวหน้าของสหรัฐที่ไม่มีวันขายให้ใครเท่านั้นที่ใช้ระบบนี้ ซู30 มิก29 และ F16 ไม่มีความสามารถทำได้ กริเพนจึงได้เปรียบมากในการรบเลยระยะสายตาเพราะสามารถเห็นศัตรูได้ตั้งแต่ 120 กิโลเมตร(ด้วยเรดาห์บนเครื่อง) หรือ 450 กิโลเมตร(ด้วยเครื่องบินเตือนภัยทางอากาศที่สวีเดนแถมให้ฟรีๆ และประเทศแถบนี้นอกจากสิงคโปร์ไม่มีใช้)
เรดาห์เตือนภัยทางอากาศอีรี่อายที่ได้มาฟรี แม้ไร้อาวุธแต่ก็เป็นตาอินทรีชี้เป้าสังหารได้อย่างแม่นยำ
ในการซ้อมรบกับประเทศพันธมิตรอย่าง ฟินแลนด์ ไอซ์แลนด์ กริเพนก็สามารถเอาชนะ F18,F16 ได้อย่างสวยงามด้วยเทคนิคที่กล่าวมาข้างต้น
ดูคร่าวๆแล้วจะเห็นว่ากริเพนอาจไม่ได้สุดยอดทุกอย่าง แต่เมื่อคิดเทียบกับราคาที่ถูกกว่าคนอื่น ค่าบำรุงรักษาต่ำ สมรรถนะที่สูงกว่าในหลายๆด้าน รวทั้งความได้เปรียบในการรบทางอากาศเหนือเครื่องบินเพื่อนบ้านแล้ว ก็นับว่าคุ้มค่าและตอบสนองความต้องการทางยุทธวิธีของไทยที่เน้นตั้งรับ...เรานี้รักสงบแต่ถึงรบไม่ขลาดได้อย่างครบถ้วนกระบวนความ
อีกอย่างคือในสักเจ็ดถึงแปดปีข้างหน้า ไทยก็ต้องจัดซื้อ F35 จากสหรัฐมาประจำการเรือรบหลวงจักรีนฤเบศน์อีก อาวุธยุทโธปกรณ์เป็นของไม่จำเป็นที่จำเป็น เราจึงควรบริหารรายจ่ายให้คุ้มค่า
ที่มา :
http://www.dek-d.com/board/view.php?id=970408
