ขอเป็นกำลังใจให้สุขภาพดีในเร็ววันครับ
ชอบคุณพี่บ้านชายหาดสำหรับกำลังใจจากข้อความในกระทู้และโทรศัพท์ครับ
เข้ามาเป็นกำลังใจให้อีกคนค่ะ ขอให้ฟันฝ่าอุปสรรค ความเจ็บป่วย และรักษาสุขภาพให้เยอะๆด้วยค่ะ
1 กำลังใจจากสาว = 10 กำลังใจจากหนุ่มครับ...พูดเล่น...
ขอบคุณมากครับ
ขอให้หายเร็วๆเช่นกันครับ
ขอบคุณครับพี่
ขอให้หายไวๆนะครับพี่ จอมยุทธอินทรี
Oh, พี่ครับผมเป็นเพียงผู้นำเสนอให้ชม มิได้เป็น จอมยุทธอินทรี ครับ
ขอบคุณครับ
ขนาดพึ่งจะผ่าตัดมา ยังสามารถนำเสนอให้สมาชิกรับทราบได้
สุดยอดเลยครับท่าน ขอให้ดีวันดีคืน ดี ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
กำลังใจผมพอไหวก่อนผ่าตัดครับพี่ป้อมทอง
หลัง่ผ่าตัดแล้วได้จากพี่ๆ ในเว๊บช่วยมากมาก
ขอบคุณครับ
ขออภัยพี่ RroamD นิดนึงครับ...
หมอบ้านที่ว่า ผมเข้าใจว่าเป็นแพทย์ประจำบ้านน่ะครับ...
มาจากคำว่า resident ครับ ซึ่งเป็นแพทย์ที่จบการศึกษาและมีใบประกอบโรคศิลป์แล้ว...
แต่กำลังเข้ามาศึกษาต่อเป็นแพทย์เฉพาะทางครับ...
ซึ่งแล้วแต่ว่ามาต่อทางด้านไหน เช่น ศัลยกรรม อายุรกรรม ครับ...
กรณีของพี่น่าจะเป็นแพทย์ประจำบ้านศัลยกรรมครับ...
ผมอาจจะเรียกไม่ถูกอย่างที่พี่หมอกรุณาแจ้งให้ทราบ แพทย์ประจำบ้านศัลยกรรม ถูกต้องแล้วครับ
แพทย์ประจำบ้านศัลยกรรม ท่านนี้ผมพบตั้งแต่เริ่มให้อาจารย์ตรวจที่แผนกผู้ป่วยนอกแผนกทางเดินปัสสาวะแล้วครับ
ขอบคุณพี่หมอครับ
30 ตุลาคม 2007
18.00 น. วิสัญญีแพทย์สองท่านมาเยี่ยม...คุณหมอผู้หญิงทั้งสองดูแฟ้มคนไข้ของผมแล้วถามว่ามีอาการคลื่นไส้อาเจียนหรือไม่ ผมก็ตอบว่าไม่มีครับ ทั้งสองก็ดีใจและบอกว่าผมฟื้นเร็วกว่าคนไข้ทั่วไปที่เคยวางยาสลบเพื่อผ่าตัดเพราะใช้เวลานานพอสมควร ขอให้หายไวๆ
31 ตุลาคม 2007
7.30 น.อาจารย์และหมอประจำบ้านมาเยี่ยมพร้อมพูดคุยกันต่อ ดูแผลเย็บและระบบถ่ายปัสสาวะทางหน้าท้องทุกอย่างน่าพอใจ อาจารย์ได้พูดถึงเรื่องการบำบัดขั้นต่อไปด้วยการฉายรังสีกับเนื้องอกในท่อไตซ้าย แต่ขอให้พักฟื้นให้สุขภาพแข็งแรงก่อน ยาแก้อักเสบถูกฉีดเข้าท่อน้ำเกลือวันละ 2 ครั้ง เช้าและเย็นครับ
15.30 น. หมอบ้านมาเยี่ยมและนำอุปกรณ์มาให้
ให้ผมทดลองทันทีโดยดูดลมจากท่อสีน้ำเงินเต็มที่ ปรากฏว่าลูกบอลลอยขึ้นได้แค่ 2 ลูก หมอประจำบ้านแนะนำให้ผมบริหารปอดด้วยเครื่องมือตัวนี้โดยดูดให้ลูกบอลลอยทั้งสามลูก เพื่อป้องกันปอดหดตัวเพราะการวางยาสลบเป็นเวลานาน
ผมพยายามอยู่เป็นช่วงๆ แต่รู้สึกเหนือยมากและยังทำให้ลูกบอลลอยขึ้นได้เพียงสองลูก เริ่มท้อถอยและหมดกำลังใจซึ่งแฟนก็บอกว่าค่อยบริหารไม่ต้องรีบเพราะเพิ่งผ่าตัดเสร็จ ผมคิดในใจว่าจะไม่ใช้เครื่องมือตัวนี้อีกแล้วครับ
เมื่อผมคิดอย่างที่เรียนให้พี่ๆ ทราบ ผมก็ใช้วิธีสูดหายใจเข้าด้วยตัวเองแต่ก็รู้สึกว่าทำไมช่วงหายใจเข้ามันสั้นกว่าปกติ แต่ก็พยายามฝืนสูดอากาศเข้าปอดให้ได้มากที่สุดแล้วค่อยๆ หายใจออกช้าๆ
1 พฤศจิกายน 2007
7.30 น เช้าวันนี้อาจารย์มาเยี่ยมคนเดียวและพูดคุยกันเรื่องสัพเพเหระซึ่งไม่เกี่ยวกับการรักษาและบอกว่าอาการของผมน่าพอใจและฟื้นไข้ได้เร็วกว่าผู้ป่วยที่เข้าผ่าตัดทั่วไปอย่างที่หาพบได้ยาก แกถามผมว่าก่อนผ่าตัดกินสมุนไพรหรือยาอะไรมา ผมก็เรียนว่าไม่มีครับ
15.30 น หมอประจำบ้านมาดูผลการบริหารปอดด้วยเครื่องมือโดยหยิบเครื่องมือแล้วให้ผมลอง ผมดูดลมผ่านท่อสี้น้ำเงินตามปกติปรากฏว่าลูกบอลลอยขึ้นทั้งสามลูก หมอประจำบ้านอมยิ้มและบอกว่าดีมากครับแต่วันพรุ่งนี้ต้องพยายามลุกเดินเพื่อป้องกันลำไส้ติดกัน
19.00 น วันนี้ผมขอให้แฟนช่วยพยุงผมลงจากเตียง พอเท้าแตะพื้นได้ก็คิดว่าไม่มีปัญหาเดินได้สบายแต่ปรากฏว่าไม่ไหวเพราะเจ็บและหน้าทองตึงมาก ผมจึงขอให้พยาบาลนำรถเข็นมาให้ พอได้รถเข็นทีนี้ผมก็เดินด้วยการเข็นรถเข็นรอบๆ ห้องครับ
2 พฤศจิกายน 2007
7.00 น. ผมเข็นรถเข็นออกจากห้องพักเพื่อนเดินรอบๆ ทางเดินบนขั้น 22 ของหอผู้ป่วยพิเศษศัลยกรรม ward 4 โดยแฟนเดินเป็นเพื่อน ถุงน้ำเกลือก็ยังแขวนอยู่ทีแขวนของรถเข็น พยาบาลประจำ ward เริ่มแซวผมว่า อย่างนี้ได้กลับบ้านเร็วแน่ๆ
7.20 น กำลังจะเดินและเข็นรถเป็นรอบสุดท้ายโดยตรงกลับไปที่ห้องพัก ผ่านหน้าลิฟท์อาจารย์กับหมอประจำบ้านออกจากลิฟท์มา...จ๊ะเอ๋..
กันพอดี...ทั้งสองคนยิ้มและเดินกลับมาที่ห้องพักพร้อมกับผม ผมขอให้นำท่อดูดน้ำย่อยออกซึ่งอาจารย์อนุญาตให้พยาบาลจัดการ
15.30 น แพทย์ประจำบ้านมาเยี่ยมตรงเวลาเหมือนเดิม ได้คุยกันซึ่งแกก็ค่อนข้างพอใจและพูดกับผมว่า ปีหน้าลุงอายุจะ 50 แล้วแต่ผมยอมรับเรื่องกำลังใจจริงๆ ยังไงขอให้พยายามทำตามคำแนะนำครับ
