มีพระอยู่องค์หนึ่งท่านอยู่ที่วัดกันดาลมากๆ ท่านต้องสร้างวัดเอง จึงเริ่มก่อกำแพง ทั้งๆ ที่ท่านไม่เคยทำเลยในชีวิต
การก่อกำแพงที่คุณมองว่า แค่เอาอิฐวางเอาปูนใส่นั้น แท้จริงแล้ว มันยากนะ เพราะว่าจะทำยังไงให้มันตรง
เท่ากันหมด พอพระท่านก่อกำแพงเสร็จ ท่านเห็นว่า ตรงกลางของกำแพง มีอิฐอยู่ 2 ก้อนที่มันไม่ตรง
มันนูนออกมาจากอิฐก้อนอื่น ครั้นจะรื้อก้อไม่ได้ เพราะค่าใช้จ่ายมันแพง ทุกครั้งที่ญาติโยมมาที่วัด
อาตมาจะรู้สึกอับอาย มากเวลามีคนจ้องไปที่อิฐสองก้อนนั้น
จนกระทั่งวันนึง มีชายแก่คนหนึงมาที่วัด แล้วมองไปที่กำแพงอันนี้
ชายแก่พูดว่า "กำแพงนี้สวยดี"
อาตมาถามเค้าด้วยความตกใจว่า "ลืมใส่แว่นมาเปล่า...คุณไม่เห็นหรอว่ามันมีอิฐสองก้อนที่วางไม่ดีจนกำแพงนี้ ดูไม่ดี"
คำพูดที่ชายแก่ตอบมานั้น ได้เปลี่ยนแปลงทัศนคติทั้งหมดของอาตมา
ชายแก่บอกว่า "ใช่..ผมเห็นอิฐที่วางไม่ดีสองก้อนนั้น แต่ผมก้อเห็นด้วยว่ามีอิฐอีก 998 ก้อน ก่อไว้ได้อย่างสวยงาม เป็นระเบียบ"
อาตมาถึงกับอึ้งทีเดียว นับเป็นครั้งแรกในรอบหลายๆๆปีที่อาตมามองเห๊นอิฐก้อนอื่นๆบนกำแพงนอกเหนือจาก
สองก้อนที่เป็นปัญหา ตาของอาตมามืดบอดต่อสิ่งอื่นทั้งหมด
เดี๋ยวนี้เมื่ออาตมามองเห็นอิฐดีๆแล้วกำแพงนี้สำหรับอาตมาก้อไม่น่าเกลียดอีกต่อไป
มีคนหลายคนที่ตัดสัมพันธ์กะเพื่อน พี่ น้อง เพียงเพราะเขาเพ่งมองแต่..อิฐที่ไม่ดีสองก้อน
ที่อยู่ในตัวคนอื่น ทั้งๆที่ในความเป็นจริง มีทั้งอิฐที่ดีและอิฐที่ดีจนไม่มีที่ติ เพียงแต่เรามองไม่เห็นมันเท่านั้น
แทนที่จะเห็นสิ่งดีๆที่มีอยู่ สายตาของเรากลับเพ่งมอง จดจ่อเฉพาะสิ่งที่ผิดพลาด มันน่าเศร้าจริงๆ ที่หลายครั้ง
หลายหนเราได้ลงมือทำลาย กำแพงที่ดีลงไปจริงๆ
