ประสบการณ์ยิงต่อสู้ด้วยปืนขนาด .22

[Siri_Pat รักในหลวง]

เอามาให้อ่านกันนะครับ จากเวปแห่งหนึ่ง

ประสบการณ์ยิงต่อสู้ด้วยปืน .22

ประสบการณ์เก่าๆ นำมาเล่าให้ฟังครับ

ประมาณปี พ.ศ.2529 ผมได้รับการบรรจุเป็นข้าราชการครูในจังหวัดปราจีนบุรี โรงเรียนที่ผมสอนอยู่ห่างจากชายแดนไม่มากนัก (ประมาณ 10 กิโลเมตร) สภาพ
ของโรงเรียนนั้นค่อนข้างเก่า ผุพังไปบ้างบางส่วน โดยเฉพาะบ้านพักครู แต่ผมก็ไม่ได้เดือดร้อนอะไร เพราะห่างจากโรงเรียนที่ผมสอนไปไม่มากนักมีบ้านญาติ
ซึ่งเป็นอาของผมที่มาจับจองที่ทำไร่อ้อยและไร่ข้าวโพดอยู่ ผมจึงไม่มีปัญหาเรื่องที่พักนัก อีกอย่างก็ยังโสด เมื่อมาอยู่บ้านนอกจึงไม่ลำบากสักเท่าไร

อาจัดที่พักให้กับผมไว้บนบ้านของเขาแต่ผมไม่ชอบเพราะรู้สึกอึดอัดเนื่องจากอาผมมีครอบครัวแล้ว อาจึงยกบ้านพักของหัวหน้าคนงานในไร่ให้กับผมหนึ่งหลัง ถึงแม้จะเก่า
และด้านหน้าเป็นที่วางอุปกรณ์ก่อสร้าง แต่ผมก็รู้สึกว่ามีความเป็นส่วนตัวมากกว่าจึงย้ายของมาพักอยู่ในบ้านหลังนี้

ผมมีนิสัยชอบยิงนกตกปลามาตั้งแต่เด็ก มาหยุดเอาตอนที่เข้ามาเรียนใน กทม. พอได้มาบรรจุในต่างจังหวัดแบบนี้ ผมจึงเกิดอาการคะนองมือขึ้นมาทันที
ทุกเย็นหลังจากเลิกสอนและในวันเสาร์-อาทิตย์ ที่ว่างผมจะออกไปยิงนกอยู่เสมอ โดยอาได้ให้ผมยืมปืนลูกกรดมาหนึ่งกระบอก เสียดายที่ผมจำยี่ห้อ และรุ่นไม่ได้
แต่ที่จำได้ติดตาคือ มันเป็นปืนขนาด .22 ออโต ที่รูปร่างเหมือนกับปืนคาร์บิน สมัยสงครามโลกครั้งที่สอง มีแมกกาซีนใส่ได้ 10 นัด ความแม่นยำพอใช้ได้
เสียอย่างเดียวที่มักจะมีอาการติดขัดบ้างในบางนัด กับแมกกาซีนที่ดูจะบอบบางไปหน่อยเหมือนกับเอาสังกะสีทำ

[Siri_Pat รักในหลวง]

ผมนำปืนกระบอกนี้ไปทำบาปหลายครั้ง ทั้งนก ทั้งงู รวมทั้งสัตว์อื่นๆ ก็ตกเป็นเหยื่อของปืนกระบอกนี้ แต่ก็ทำให้ผมเป็นขวัญใจของคนงานในไร่ เพราะสัตว์ที่ได้มา
ก็นำไปทำเป็นกับแกล้มกินกับคนงานบ่อยๆ รวมทั้งลุงพีหัวหน้าคนงาน และอาของผมด้วย

บริเวณโรงเรียน และที่บ้านของผม จัดว่าเป็นพื้นที่เสี่ยงอันตรายบ้าง เนื่องจากอยู่ไม่ห่างจากชายแดนสักเท่าไรนัก อันตรายจากโจรชายแดนจึงมีบ้าง
นับตั้งแต่การจับคนไทยไปเรียกค่าไถ่ จี้ชิงรถ ปล้นวัว ฯลฯ ซึ่งโจรพวกนี้ปฏิบัติงานได้รวดเร็ว และอันตรายเนื่องจากมีอาวุธสงครามใช้
(เนื่องจากฝั่งตรงข้ามยังระอุด้วยสงครามระหว่างฝ่ายต่างๆ) แต่ผมกับอาก็ไม่ได้คิดหนักใจอะไรกับปัญหานี้ เพราะบ้านเราอยู่ห่างจากชายแดนมาก
(ประมาณ 15 กิโลเมตร) และในไร่ก็มีคนงานเยอะ อีกทั้งยังมี ต.ช.ด. ที่คุณอารู้จักแวะเวียนมาเยี่ยมและตรวจตราอยู่เสมอผมก็เลยพลอยรู้จักกับ ต.ช.ด. หลายคน
บางครั้งผมก็มีของฝากเวลาผมเข้าไปในเมือง หรือกลับจาก กทม. จำพวกขนม บุหรี่ เครื่องกระป๋อง ไปฝากให้ถึงฐานปฏิบัติการอยู่บ่อยๆ

ในบ้านของอาผม จึงมีเพียงแค่ ปืนลูกซองออโต้ ยี่ห้อเบรานิ่งค์ ซึ่งอาผมแทบไม่ได้ยิงเลยตั้งแต่ซื้อมา ปืนลูกกรดที่ให้ผมยืมใช้ กับปืนลูกโม่ .38 เก่าๆ ของลุงพี
หัวหน้าคนงานเท่านั้น

[Siri_Pat รักในหลวง]

วันที่เกิดเหตุวันนั้นเป็นช่วงก่อนวันสงกรานต์ คนงานในไร่แทบทั้งหมดขอลากลับไปเยี่ยมบ้าน รวมทั้งครอบครัวของคุณอาด้วยซึ่งก็เป็นเหตุการณ์ปกติของทุกปีที่ผ่านมา
โดยคนงานจะกลับมาทำงานหลังจากวันที่ 17 เพราะเป็นช่วงเวลาที่จะเก็บผลผลิตบางส่วนในไร่ และเตรียมพื้นที่สำหรับการปลูกพืชไร่ต่อไปพอดี

อากาศคืนนั้นร้อนอบอ้าว ผมออกมานอนที่ระเบียงหน้าบ้านพัก โดยข้างหน้าเป็นกองอิฐ และกระสอบปูนที่เตรียมไว้สร้างบ้านพักคนงานเพิ่มเติม 
ผมมาสะดุ้งตื่นเมื่อได้ยินเสียง ไอ้เป๋งสุนัขที่อาของผมเลี้ยงไว้ เห่ากระโชกอย่างรุนแรงบริเวณโรงเก็บรถด้านเยื้องๆ กับบ้าน ตามด้วยเสียงร้องเอ๋ง แล้วเงียบไป

ผมลุกขึ้นนั่งมองดูอยู่บริเวณมุมของกองอิฐ เห็นคนสี่คนวิ่งตรงเข้ามาที่โรงเก็บรถซึ่งห่างจากที่ผมอยู่ไปประมาณ 30 กว่าเมตร แต่ที่ทำให้ผมตกใจสุดๆ คือ 3 ใน 4 คน
ถือปืนอาก้า เข้ามาด้วย ชัดเลย โจรที่อาละวาดอยู่ แปลกใจจริงมันเข้ามาอาละวาดในเขตไทยได้ตั้งลึกขนาดนี้เลยเหรอ ผ่านด่าน ต.ช.ด. มาได้ไง มันรู้ได้ไงว่าวันนี้
คนงานในไร่ไม่มีเลย

ก่อนที่ผมจะตัดสินใจทำอะไร มีเสียงดัง ตูม!! ดังมาจากบนบ้านของคุณอา แต่ไม่เกิดผลอะไรต่อเป้าหมาย และตามมาด้วย ตูม!! ที่สอง นัดนี้ส่งไอ้คนแรกที่ถือปืนอาก้า
 ยืนคุมเชิงอยู่หน้าโรงรถที่พรรคพวกของมันกำลังเอากรรไกรตัดเหล็ก ตัดกุญแจโรงเก็บรถอยู่ ลงไปดิ้น และส่งเสียงร้องยังกับควายถูกเชือด

พริบตานั้น ไอ้สองคนที่เหลือ สาดอาก้าใส่บ้านคุณอาผมทันที ไวเท่าความคิดผมลุกไปคว้าเอา .22 ที่ขอยืมคุณอาไว้ยิงนกของผมในบ้านทันที
ดีที่ผมปิดไฟตรงที่พักของผมเอาไว้พวกมันจึงไม่เห็นความเคลื่อนไหวของผม อาของผมจะเป็นยังไงบ้างนะ ผมคิด คงยังไม่พรุนไปด้วยอาก้าของมันนะ
เพราะเสียงปืนทางคุณอาของผมเงียบไปคงโดนกดหัวอยู่จากอาก้าของพวกมัน

[Siri_Pat รักในหลวง]

ผมออกมาหมอบตรงกองอิฐ เห็นไอ้คนที่ตัดกุญแจกำลังจะเปิดโรงรถ และไอ้สองคนยังคงยิงสาดใส่บ้านคุณอาของผมอยู่ ผมเล็ง .22 ของผมใส่ไอ้คนถืออาก้าที่ยืนห่าง
ออกไปประมาณ 30 เมตรทันที บรรยากาศที่มืด มีแสงไฟริบหรี่จากโคมไฟหน้าประตูบ้าน แทบมองศูนย์ปืนไม่เห็น ผมตัดสินใจยิงทันที

ปังๆๆ !! ผมยิงออกไป 4 นัด เล็งไปแถวๆ ลำตัวของมันที่หันข้างให้และเป็นเป้าใหญ่ คาดว่ามันน่าจะโดนบ้าง แต่ก็ได้ผลเกินคาด ไอ้คนที่ถืออาก้าที่ผมเล็งใส่สะดุ้งสุดตัว
 หันกลับมาทางผม รวมทั้งเพื่อนของมันที่หยุดชะงักและหยุดยิงไปชั่วครู่ แต่ก่อนที่มันจะทำอะไร ผมก็ส่งกระสุนใส่มันอีก ทั้งหมดที่เหลือในแมกกาซีน ปัง! ปัง! ปัง! ปัง! ปัง! ปัง!
ครั้งนี้แทบไม่ได้เล็ง ผมเห็นไอ้คนที่ผมยิงครั้งแรกปล่อยปืนหลุดจากมือลงไปนอนบิดไปมา

เพื่อนของมันอีกคนที่ไม่โดนปืน ยิงอาก้ามาทางผมอย่างเดาสุ่ม หลายนัดกระทบกับกองอิฐและกระสอบปูนที่ผมแอบอยู่ดังราวกับแส้หวด มันยิงมาเป็นชุดๆ ชุดละ 3 นัด
ผมหมอบนิ่ง ใจเต้นระทึก เพราะกล่องกระสุนสำรองอยู่ในห้อง แย่แน่ๆ ผมคิด เพราะกระสุนที่ตัวผมหมดแล้ว นึกเจ็บใจที่รีบร้อนไม่หยิบกระสุนติดมาด้วย ผมรู้ซึ้งถึงสภาพ
การถูกยิงกดหัวแล้ว เหมือนกับที่ผมชมในหนังสงครามไม่มีผิด จะลุกขึ้นเผ่นก็ไม่ได้

มีเสียงดัง ตูม!! ตูม!! จากลูกซองของอาขึ้นอีกครั้งจากบนบ้าน  ผมใจชื้นขึ้น คุณอายังไม่เป็นไร เสียงมันหยุดยิง ผมค่อยๆ พลิกตัวไปอีกมุมของกองปูน ค่อยๆ ยกหัวขึ้นดู
เห็นพวกมันสองคน วิ่งออกกันไปนอกบ้านแล้ว ทิ้งคนเจ็บเอาไว้ อาของผมคงยิงอย่างสุ่มๆ ลงมาจากบนบ้าน แต่ได้ผลกว่าที่คิด มันรีบหนีออกไป เสียงมอเตอร์ไซค์ของมันส่งเสียงดังสนั่น
เวลาที่ยิงต่อสู้กันนั้นแค่ไม่ถึง 10 นาที แต่ผมคิดว่ามันเป็นเวลาที่นานมากจริงๆ

[Siri_Pat รักในหลวง]

ผมรีบวิ่งไปคว้ากล่องกระสุนเอามาบรรจุใส่ แมกกาซีนอย่างรีบร้อน เพราะกลัวว่าไอ้สองคนที่นอนอยู่มันจะลุกขึ้นมาแผลงฤทธิ์ แต่ผิดคาด พอออกมาแอบข้างกองอิฐ เห็นไอ้สองคนที่ถูก
ยิงนอนนิ่ง ปืนอาก้าตกอยุ่ข้างตัวมัน 1 กระบอก ที่เหลือพวกมันที่หนีไปคงคว้าเอาไปด้วย ใจหนึ่งคิดจะยิงพวกมันซ้ำอีกรอบ แต่ก็ไม่กล้าพอแบบเมื่อกี้นี้ จึงนั่งดูท่าทีสักพัก
ในที่สุดจึงตัดสินใจตะโกนเรียกคุณอาเสียงดังลั่น

มีเสียงอา ขานตอบกลับมาพร้อมกับบอกว่าอยู่แล้วโว้ย ทั้งสองคนน่ะ ผมรีบวิ่งลุกมาที่บ้าน ผ่านไอ้สองคนที่นอนส่งเสียงครางอยู่  เลือดนองเต็มไปหมด อาผมรีบลงมาดูเหมือนกัน
พร้อมกับเปิดไฟสว่างไสวไปทั่ว ผมถือปืนยืนคุมเชิง อยุ่ตรงบันได พร้อมกับคุณอา สังเกตุดู ไอ้คนที่โดนลูกซองนั้น โดนเข้าเต็มแถวๆ ช่วงท้อง และมือขวานิ้วชี้กับนิ้วกลาง
ของมันขาดหลุดไปด้วยกระสุน SG ที่อาผมยิงใส่ ส่วนอีกคนนอนนิ่งไม่ไหวติง สังเกตุดูมันโดนกระสุน .22 เข้าที่กระพุ้งแก้ม 1 นัด กับแถวๆ หน้าอกและชายโครง ปืนอาก้าของ
มันถูกถอดแมกกาซีนอยู่ คาดว่ามันคงจะถอดออกมาเตรียมบรรจุใหม่ แต่แมกกาซีนสำรองของมันไม่มีเพื่อนมันคงเอาไปด้วย

พอดีกับที่ทาง ต.ช.ด. และชาวบ้านใกล้เคียงมาถึงที่เกิดเหตุ เป็นช่วงที่อากับผมกำลังจะขึ้นไปเอากระสุนมาเพิ่ม และเตรียมลงไปอยุ่ข้างล่างเพื่อเตรียมรับมือกับพวกมันเผื่อ
มันย้อนกลับมาแก้แค้น ต.ช.ด. เพื่อนคุณอา ที่มาถึง ซักถามอะไรคุณอาอยู่ชั่วครู่ ก่อนที่จะบอกให้เอาโจรต่างชาติสองคนใส่รถไปส่งโรงพยาบาล (มาทราบทีหลังว่าไม่รอด)
ส่วนที่เหลือออกติดตามโจรที่หลบหนีไปทันทีแต่ก็คลาดกัน ไป พร้อมกับบอกให้เราช่วยไปให้ปากคำ และลงบันทึกประจำวันที่ สภ.อ. ด้วย

ชาวบ้านมารุมล้อมถามคุณอา บางส่วนก็รับอาสาจะอยู่เป็นเพื่อน น้ำใจคนชนบทดีแบบนี้เอง คุณอาผมรอดจากกระสุนที่พวกมันยิงสาดขึ้นมาบนบ้านได้จากตู้เก็บเอกสารขนาดใหญ่
และกองหนังสือรวมไปถึงโต๊ะทำงานที่เป็นที่กำบังอย่างดี แต่ก้คงต้องเปลี่ยนใหม่ทั้งชุด ส่วนของผมรอดมาได้จากกองอิฐและอุปกรณ์ก่อสร้างที่ช่วยบังกระสุนเอาไว้ได้

ส่วนปืน .22 ที่ผมใช้ ได้แสดงให้ผมเห็นว่าได้ผลดีเกินกว่าที่คาดหมายสำหรับอานุภาพของกระสุนขนาด .22 สำหรับเป้าหมายอย่างมนุษย์ หรือเป็นเพราะผมยิงถูกอย่างฟลุคๆ กันแน่
เป็นสิ่งที่ผมยังคิดมาอยุ่จนถึงปัจจุบัน แต่สิ่งที่ยังคงติดตาผมจนผมต้องไปทำบุญเพื่ออุทิสส่วนกุศลอยู่ตั้งนานคือ โจรทั้งสองคนที่ผมกับคุณอาช่วยกันยิง ภาพมันติดตาจริงๆ ครับ

[carrera]

เรื่องนี้ประทับใจ แต่ก็ 20 ปีแล้วนะเนี่ย

[carrera]

จำไม่ได้ว่าอ่านจากไหน ที่อเมริกาเหตุฆ่ากันการเขาบอกขนาดกระสุน.22 ทำให้คนตายมากสุด  สงสัยเพราะขนาดตัวปืนเล็ก

[wasanami]

สรุปว่า......ผมคิดถูกแล้วที่ซื้อ 10/22 ..............................

[pscn]

เล็กพริกขี้หนูของแท้

[BBKS]

ผมไม่เคยดูถูกปืน ขนาด .22  เลยครับ........

[NUTAPHOL]

คนที่มีปืนส่วนใหญ่จะคิดถูกอยู่แล้วครับ   อย่างน้อยก็คิดเลขเป็นครับ...ฮ่าๆๆ (ล้อเล่นครับ)  เรามีไว้เผื่อใช้ไม่ได้มีไว้เพื่อรังแกหรือรุกรานใครนิ่ครับ

[nuy_rc 3D Extreme]

เอามาให้อ่านกันนะครับ จากเวปแห่งหนึ่ง

ประสบการณ์ยิงต่อสู้ด้วยปืน .22

ประสบการณ์เก่าๆ นำมาเล่าให้ฟังครับ

ประมาณปี พ.ศ.2529 ผมได้รับการบรรจุเป็นข้าราชการครูในจังหวัดปราจีนบุรี โรงเรียนที่ผมสอนอยู่ห่างจากชายแดนไม่มากนัก (ประมาณ 10 กิโลเมตร) สภาพ
ของโรงเรียนนั้นค่อนข้างเก่า ผุพังไปบ้างบางส่วน โดยเฉพาะบ้านพักครู แต่ผมก็ไม่ได้เดือดร้อนอะไร เพราะห่างจากโรงเรียนที่ผมสอนไปไม่มากนักมีบ้านญาติ
ซึ่งเป็นอาของผมที่มาจับจองที่ทำไร่อ้อยและไร่ข้าวโพดอยู่ ผมจึงไม่มีปัญหาเรื่องที่พักนัก อีกอย่างก็ยังโสด เมื่อมาอยู่บ้านนอกจึงไม่ลำบากสักเท่าไร

อาจัดที่พักให้กับผมไว้บนบ้านของเขาแต่ผมไม่ชอบเพราะรู้สึกอึดอัดเนื่องจากอาผมมีครอบครัวแล้ว อาจึงยกบ้านพักของหัวหน้าคนงานในไร่ให้กับผมหนึ่งหลัง ถึงแม้จะเก่า
และด้านหน้าเป็นที่วางอุปกรณ์ก่อสร้าง แต่ผมก็รู้สึกว่ามีความเป็นส่วนตัวมากกว่าจึงย้ายของมาพักอยู่ในบ้านหลังนี้

ผมมีนิสัยชอบยิงนกตกปลามาตั้งแต่เด็ก มาหยุดเอาตอนที่เข้ามาเรียนใน กทม. พอได้มาบรรจุในต่างจังหวัดแบบนี้ ผมจึงเกิดอาการคะนองมือขึ้นมาทันที
ทุกเย็นหลังจากเลิกสอนและในวันเสาร์-อาทิตย์ ที่ว่างผมจะออกไปยิงนกอยู่เสมอ โดยอาได้ให้ผมยืมปืนลูกกรดมาหนึ่งกระบอก เสียดายที่ผมจำยี่ห้อ และรุ่นไม่ได้
แต่ที่จำได้ติดตาคือ มันเป็นปืนขนาด .22 ออโต ที่รูปร่างเหมือนกับปืนคาร์บิน สมัยสงครามโลกครั้งที่สอง มีแมกกาซีนใส่ได้ 10 นัด ความแม่นยำพอใช้ได้
เสียอย่างเดียวที่มักจะมีอาการติดขัดบ้างในบางนัด กับแมกกาซีนที่ดูจะบอบบางไปหน่อยเหมือนกับเอาสังกะสีทำ

  เคยรูป ๆ คลำ ๆ อยู่ครั้งนึงเป็นปืนเยอรมันจำยี่ห้อไม่ได้เหมียนกัล  เป็นเรื่องราวที่น่าตื่นเต้นมากครับ

[pimuk]

ผมว่า ถ้าเป็น .22 แมกนั่มก็ยิ่งดีขึ้นไปอีก สำหรับกรณีนี้

[carrera]

ผมไม่เคยดูถูกปืน ขนาด .22  เลยครับ........

ถ้ายิงถูกมันก็แน่นอน   กลับบ้านเก่า

[หนึ่ง_รักในหลวงมากครับ]

                     ผมชอบมาก ๆ เลยครับ ปืน .๒๒ เนี้ย และไม่เคยประมาทลูกกระสุนขนาดเล็กนี้เลย  เรื่องที่อ่าน ข้างต้น อ่านแล้วเร้าใจมาก สนุก น่าติดตาม  เวลาอ่านสนุกมาก  แต่ถ้าต้องเจอกับเหตุการแบบนี้จริง  ๆ  คงไม่สนุกแน่ครับ