พี่บุญขอมา

จากมิ้ตติ้งครั้งที่แล้วที่สนาม ทบ.อาเซี่ยน หลังจากยิงกันหูดับตับใหม้ ก็มีการสังสรรค์กันริมชายหาด สวนสนต่างคนต่างกันแลกเปลี่ยนความรู้ กันต่างๆนานา พี่บุญ ได้เอ่ยถามผมเรื่อง ใต้ร่มเย็น ที่เคยเล่าให้ฟังในเวป แล้เผอิญ ช่วงนั้นเวปล่ม เลยไม่ได้เล่าให้ฟังต่อ ในช่วงนั้นผมได้เล่าให้ฟังเรื่องสมัยเด็กๆ ซึ่งเป็นที่มาของชื่อ จอยฮันเตอร์เรื่องที่เล่าให้ฟังนั้นเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นมาแล้ว ประมาณ 20 – 30 ปีที่แล้ว ซึ่งสมัยนั้นไม่รู้จักหรอกครับ เรื่อง อนุรงอนุรักษ์ อยู่กันตามประสาเด็ก เด็กผู้ชายบ้านนอกสมัยนั้น วันๆจะอยู่ตามป่าตามทุ่งนา ผมเป็นลูกข้าราชการแต่จะมีเพื่อนๆ อยู่รอบๆนอกเมือง เมื่อเสาร์ – อาทิตย์ ก็จะตื่นแต่ ตี 5 เพื่อให้ทันกระรอกออกจากรัง เพราะช่วงเช้าๆ สงสัยกระรอก มันจะเมาขี้ตาหรืออย่างไรไม่ทราบ คล้ายๆกับว่า ออกมายืนบิดขี้เกียจหน้าบ้าน ช่วงนั้นเราสามารถจะสอย(ภาษาวัยรุ่น)กระรอกลงมาได้ง่าย ถ้าหากสายไปกว่านั้น กระรอกจะเปรียวยิงยากมาก และในกลุ่มผมเรามีกติกาที่ตกลงกันไว้ว่าใครเป็นคนยิง คนนั้นต้องติดตามผล อย่างเช่นถ้าผมเป็นคนยิง เกิดกระรอกไปติดอยู่บนต้นไม้ ผมต้องเป็นคนปีนไปเก็บมา มีอยู่ครั้งนึง ผมเป็นคนยิงตัวตะกวด แต่ดันไปติดอยู่คอมะพร้าว ต้องปีนไปเก็บแทบแย่ มาว่าถึงเรื่องกระรอกต่อ สมัยนั้นใครถือ .22ไรเฟิล เข้าสวนมะพร้าวบ้านใครเจ้าของสวนจะต้อนรับอย่างดี แถมเลี้ยงข้าวเที่ยงอีกต่างหาก ตอนนั้นใครยิงได้กระรอกเป็นธรรมเนียมของชาวสวน เขาจะตัดเอาแต่หางไว้ สวนตัวเราก็เอาไปโดนเขาจะให้ ตัวละ 5 บาท สมัยนั้น กระสุนนัดละ 1 บาท ถ้าเทียบกับ ก๋วยเตี๋ยวชามละ 5 บาทเอง ตอนนั้นกระสุนหายากมากครับ ใครขึ้นมากรุงเทพที ต้องฝากซื้อ มีอยู่ครั้งนึงช่วงนั้น กระสุน ขาดแคลนมาก แต่ด้วยความกระสันที่อยากเที่ยวป่า ยอมเอากระสุนลูกปรายไปยิงกระรอก วันนั้นถือเป็นวันซวยเกิดยิงกระรอกถูกแต่มันไม่ตาย มันค่อยๆกระเสือกกระสน แถมกระดึบอีกต่างหาก ค่อยๆมุดเข้าไปในกอไผ่ ตอนนั้นพวกเราเริ่มอ้าปากค้างกันแล้ว พอมันเข้าไปในกอไผ่ได้แล้วก็ไม่ยอมไปใหน แถมมองด้วยสายตาเยาะเย้ย ว่าแน่จริงเข้ามาเก็บเดะ งานนั้นต้องถางกอไผ่เกือบครึ่งวัน หลังจากนั้นเวลาจะยิงกันแต่ละครั้ง ต้องคำณวนวิถีตก ว่าถ้าตกลงมาแล้วมันจะค้างหรือหล่นมาอย่างไร และอีกอย่างที่ในกลุ่มผมได้ตกลงกันใว้คือ วันใหนไม่ได้อะไรจะไม่ยอมกลับ วันนั้นเหมือนกับว่าป่าปิด เดินกันทั้งวันไม่เห็นสัตว์สักตัว หิวก็หิว ตอนนี้เริ่มมองหาแพะรับบาปกัน ก็โทษกันต่างๆนานา บางคนก็พูดว่าวันนี้ได้อะไรมาจะแกงหรือผัดเผ็ดดี บางคนก็ว่าวันนี้จะเอากระรอกหรือตะกวดดี เราก็บ่นกันว่า(ขอใช้ภาษานะครับ)กูบอกมึงแล้วว่าเข้าป่าอย่าทัก พอตกเย็นชักไม่ไหว ยอมเสียฟอร์มพรานใหญ่ ขุดหาแย้ครับ วันนั้นตกลงได้ถือไรเฟิลไปขุดแย้ พูดถึงเรื่องแย้ ทางใต้ จะมีมากครับ อีกอย่างชาวมุสลิมเขาจะไม่กินของพวกนี้จึงทำมีเหลือเฟือ แต่ละตัวใหญ่ๆลูกๆตะกวดเลยแหละครับ ปกติชาวบ้านทั่วไปเขาจะจับแย้ด้วยวิธีดักแร้ว คือปักเช้าแล้วช่วงบ่ายๆเดินเก็บ แต่พวกเราไม่ชอบ ในกลุ่มแต่ละคนจะมีหนังสติ๊กประจำตัว เราใช้ยิงครับ หากตัว ใหน ยิงไม่ถูกแล้ววิ่งลงรู ตานี้ก็มีกฎอีกว่าใครยิงแย้ไม่ถูกแล้วลงรู คนๆนั้นต้องเป็นคนขุด ถึงตอนนี้คนขุดไม่กลัวงูซิครับ แต่เราไม่บอกว่าสัญชาติญาณของแย้มันจะรู้ครับว่ารูใหนมีงูอยู่ถ้ามีงูมันจะไม่เข้า พอถึงตอนนี้คนขุดมันกล้าๆกลัว ทั้งๆที่เรารู้ว่าในรูไม่มีงู ตอนที่ขุดๆแล้วแย้มันวิ่งสวนออกมามันกระโดดตัวลอย เราก็กระโดดไปกับมันด้วย ยังมีเรื่องฮาอีกเยอะเดี๋ยวค่อยเล่าให้ฟัง (บทความบางบทความต้องขอโทษเพื่อนๆพี่ๆด้วยที่เป็นนักอนุรักษ์ต่อต้านการล่าสัตว์ แต่เหตุการนี้มันเกิดขึ้นมานานแล้ว) Grin

	ผู้เขียน	หัวข้อ: พี่บุญขอมา (อ่าน 49118 ครั้ง)
0 สมาชิก และ 3 บุคคลทั่วไป กำลังดูหัวข้อนี้