กล้องมาถึงแล้วครับ แต่ขากล้องส่งมาขนาด 11 มม. มี 8 ตัว ที่เหลือเป็นขนาด 20 มม. จะต้องส่งกลับไปเปลี่ยน(เฉพาะขากล้อง) จึงสามารถส่งให้สมาชิกได้แค่ 8 ท่านก่อนครับ ที่เหลือต้องรอเปลี่ยนขากล้องก่อน และขอแจ้งให้ทราบว่า ZOS 10-40x60 มีขีดบอกระยะปรับโฟกัสที่ 1o หลา ZOS 6-24x50 มีขีดบอกระยะปรับโฟกัสที่ 15 หลา และทุกตัวปรับไฟได้ 10 ระดับสีแดง และไม่มีแบตเตอรี่อะไหล่แถมมาให้ครับ
ใครจะรับอะไรเพิ่มแจ้งด่วนครับ จะได้สั่งไปพร้อมกับเปลี่ยนขากล้องครับ ไม่เกินพรุ่งนี้นะครับ
พร้อมรับ 1 ชุดครับ Zos 10-40x60 ขอเลขบัญชีครับ เดียวรีบโอนให้เลยครับ
"ใจเย็นๆ ใจเย็นๆ ได้ทุกคน" ผมนึกถึงคำพูดประโยคนี้เพราะเห็นคุณต๋องจะรีบโอนเงิน
ผมนึกย้อนไปเมื่อปี พ.ศ. 2526 สมัยตอนที่ผมยังเป็นนักเรียนช่างยนต์ ปวส ปี1 ในห้องเรียน
มีผมกับเพื่อนอีก 5 คน ที่ต้องเรียนกับรุ่นน้องที่ไต่ตามทันด้วยเมื่อปีก่อนผมเกเรเที่ยวรอบประเทศไทย
เสียเวลาเรียน 1 ปี
วันหนึ่งตอนเลิกเรียนราว 2 ทุ่ม 30 นาที ผมกับพวกรุ่นน้องก็ไปเที่ยวโรงพยาบาลแถวบ้านนอกอยู่ถึงก่อน
แม่ริม ตอนนั้นแถวนั้นเปลี่ยวมาก หลังโรงพยาบาลมีหอพักสำหรับพยาบาล ในตอนนั้นรู้สึกว่ามีใครคน
หนึ่งที่มีแฟนเป็นพยาบาลอยู่แล้ว อ้อ พี่ชายของเพื่อนรุ่นน้องผม เราก็ไม่กันมอเตอร์ไซค์ 6 คัน ผู้ชาย 12 คน
พอไปถึงที่พี่ชายเพื่อนก็กดสปีกโฟนเรียกแฟนลงมาเพื่อนัดแนะอะไรสักอย่าง
"แต๋ว พี่มาแล้วนะ ลงมาหาด่วนเลย อ้ายจะรีบไปเชียงดาวกัน" พี่ชายเพื่อนพูดกรอกสปิกโฟน
เสียงใส ๆ พูดสวนมา "รอกำเดียวเน้อ น้องกำลังอาบน้ำอยู่เจ้า.." ผมฟังแล้วก็ขนลุก
เพราะเป็นน้ำเสียงที่ไพเพราะอ่อนหวานที่สุดที่เคยได้ยินมา ต้องสวยแน่นอนผมคิดในใจ
ระหว่างรอแฟนพี่ชายเพื่อนลงมา เราก็ยืนคุยกัน บางคนก็สูบบุหรี่ ตลอดเวลาก็มีพยาบาล
สาว ๆ เดินผ่านเข้าออกหอพักตลอดเวลา ผมก็คิดนะว่าทำไมเขาต้องแต่งตัวชุดพยาบาลรัดรูป
ขนาดนั้น ดูแล้วมันอดคิดอะไรไม่ได้ตามประสาหนุ่ม ๆ คึกคะนอง ก็มีการส่งเสียงแซวสาวพยาบาล
กันบ้างนิดหน่อย ซึ่งดูพวกเธอก็ไม่ได้ถือสาหาความพวกผม คงเห็นเป็นน้อง ๆ ยังไม่ได้ทำงานละมั๊ง
ในที่สุดเวลาก็มาถึง พี่แต๋วก็ลงมาพร้อมกับหอบกระเป๋าสะพายลงมาส่งให้พี่ชายเพื่อนผม
ซึ่งผมมารู้ตอนหลังจากกลับจากเชียงดาวว่าในกระเป๋าสะพายมีปืนสั้น 11 มม. 2 กระบอก
และอีโบ๊ะลูกซองสั้นอีก 1 กระบอก แต่เวลานั้นยังไม่มีใครรู้รวมทั้งผมด้วย
แล้วพี่แต๋วก็ทนเสียงออดอ้อนของพวกเราไม่ได้ จึงเรียกเพื่อนและน้องในหอพักออกมาแนะนำ
ให้พวกเรารู้จัก ตอนนั้นพวกเรารีบทำความรู้จักกันอย่างโกลาหล ก็คุณพยาบาลแต่ละคนออก
เล่นออกมาในชุดนอนหอมกลิ่มสบู แชมพู ฟุ้งไปหมด บรรยากาศตอนนั้นมันโกลาหลก็ว่าได้
ไหนจะเสียงพวกเรา 12 คน และเสียงคนพยาบาลอีกร่วมสิบคน
ทันใดนั้น เพื่อนรุ่นน้องของผมก็กระโดดขึ้นไปยืนบนโต๊ะหินอ่อน แล้วตะโกนว่า "ใจเย็นๆ ใจเย็นๆ ได้ทุกคน"
ก็ประโยคนี้หละครับที่ผมเขียนไว้ตอนต้นเรื่อง "ใจเย็นๆ ใจเย็นๆ ได้ทุกคน" มันตะโกนแล้ว
ทำมือกางคว่ำมือลงแบบขอให้เพลา ๆ เสียงลง
หลังจากนั้นสองอาทิตย์เต็มๆ ทุกครั้งที่เราเลิกเรียนจะบึ่งมอเตอร์ไซค์ไปโรงพยาบาล แม้ว่าจะหนาว
เราก็จะไป เพราะเรามีนัดกับพยาบาลสาว ๆ หากเธออยู่หวอดเราก็ไปหาที่หวอด หากเธอออกเวร
เราก็ไปหาที่ใต้หอพัก
สุดท้ายนักเรียนช่างยนต์ 12 คนก็ได้แฟนเป็นพยาบาลทุกคน ก็เลยอยากจะบอกคุณต๋องว่า
"ใจเย็นๆ ใจเย็นๆ ได้ทุกคน"
