(((รวมนานาสาระปืนอัดลม))) สารบัญหน้าที่ 1

เหยี่ยวถลาลม

5 พฤศจิกายน 2552 เวลา 06.05 น. ท้องฟ้าสว่างแล้ว อากาศหนาวเล็กน้อย
"คุณอาคะ คุณอาคะ" เสียงใสเรียกจากนอกประตูรั้วหน้าบ้าน ขณะผมกำลังตัวเกร็งสั่นดิก ๆ อยู่บนสนามหญ้า
เพราะกำลังยืนแอ่นตัวไปด้านหลังจนสุดความตึงของกล้ามเนื้อเหี่ยว ๆ มันคงจะเกินกำลังกล้ามเนื้อจึง
สะท้อนออกมาในรูปของการสั่นเป็นอาการฟ้องในเบื้องต้นบอกว่าทนไม่ไหวแล้วนะ
ถ้ายังฝืนทำต่อไปอาจบาดเจ็บได้ "ใครมาเรียก" ผมคิดในใจพร้อมกับเกร็งหน้าท้องกลับมายืนตรงอย่างเดิม
เหลือบสายตามองไปประตูรั้วหน้าบ้านที่เป็นแนวเฉียง ค้นหาที่มาของเสียงเรียก
จากมุมมองเฉียงจากสนามหญ้าไปที่ประตูรั้ว ก็เห็นเด็กน้อยยืนอยู่กับผู้หญิงวัยกลางคนอีกคน
ดูแล้วน่าจะเป็นแม่ของเด็กที่ส่งเสียงเรียก. ผมเย็นวาบไปทั่วตัว นี้เราไปลืมไข่ทิ้งไว้
ที่ไหนหรือเปล่า ลองมาตามถึงบ้านอย่างนี้ วันนี้ต้องเป็นวันโลกแตก ถ้าไม่ใช่
ก็บ้านแตกเป็นอย่างน้อย ที่ชัวร์ ๆ เป็นวันหัวแตกแน่ ๆ สมองคิดด้วยความรวดเร็ว
เราไปเมาที่ไหนบ้าง พนักงานต้อนรับโรงแรม ก็ไม่มี สาวคารโอเกะ ก็ไม่เคย
นักศึกษาภาคผู้เยาว์ เอ้ยไม่ใช่ ภาคผู้ใหญ่ ก็ไม่เคยข้องแวะ เราไปลืมตัวลืมใจตอนไหนวะ
ผมตะโกนก้องในใจด้วยความว้าวุ่นและตระหนก

ผมคิดไปพร้อมกับเดินสาวเท้าเปล่าไปชิดขอบประตูรั้วโดยมีกำแพงบังร่างผมไว้บางส่วน
เพราะยังระแวงว่าอาจมีอีกคนแอบอยู่ในที่ผมมองไม่เห็น และผมก็ยังไม่รู้ว่า
มาดีหรือมาร้าย ต้องระวังตัวไว้ก่อน เช้าๆ อย่างนี้หมอยังไม่มาทำงาน
มีอะไรเกิดขึ้นอาจตายได้เพราะหมอมาช้า "สวัสดีครับ มีอะไรเหรอครับ" ผมยกมือไหว้ทักทาย
และถามไปที่คนที่น่าจะเป็นแม่ ตามประเพณีไทย โดยคร่อมสายตาจับที่ขอบเสาประตูรั้ว
เผื่อมีใครพรวดพราดจะเอ๋ จะได้พริ้วตัวหลบหลังกำแพงได้ทันที

แต่พอตาหายฝาง เห็นแม่เด็กก็จำได้ทันทีว่าเป็นภรรยาตำรวจที่เสียไปเมื่อปีกลายนี้เอง
ผมจึงถามกลับไปว่า "มีอะไรให้ช่วยหรือครับ" สายจับมองอยู่ที่หน้าแม่ของเด็ก
แต่คนเป็นลูกชิงตอบก่อนแม่ คำตอบที่ได้ยินทำให้ผมรู้สึกผิดและละอายใจ
"คือว่า หนูอยากให้คุณอาช่วยยิงนกตัวนั้นให้ด้วยคะ มันชอบมาจับลูกไก่ไปกิน"
"หนูเลี้ยงเอาไว้ส่งครูคะ" เด็กน้อยพูดพลางชี้นิ้วไปยังยอดเหล็กที่ต่อจากยอด
เสาไฟฟ้าขึ้นไปอีก ผมก็มองตามปลายนิ้วไปที่ยอดเสาเหล็กก็เห็นนกล่าเนื้อตัวหนึ่ง
กำลังเกาะอยู่บนยอดเสาเหล็ก ก็พอดีนกล่าสัตว์ตัวนั้นโผถลาร่อนจากยอดเสาเหล็ก
บินลับตาไปเสียก่อน ผมก็เลยตอบเด็กไปว่า
"เอาไว้ถ้าอาเจอ ก็จะยิงไล่ให้มันไปที่อื่น ไม่ต้องเป็นห่วงนะ เดี๋ยวอาจะคอยดูให้"
ผมกำชับให้เด็กค่อยคลายกังวลใจ ลูกไก่ที่เลี้ยงคงเป็นวิชาเกษตร พอไปโรงเรียน
ก็ไม่มีใครเฝ้า เจ้านกล่าสัตว์ตัวนี้ก็เลยโฉบลูกไก่หายไปทีละตัว ทีละตัว หากเป็น
อย่างนี้เด็กน้อยจะเหลือไก่ที่โตแล้วไปส่งคุณครูได้อย่างไรกัน........
แล้วป่านนี้ชื่อเสียงตูไม่กระฉ่อนไปทั่วซอยแล้วหรือ อายโว้ย อายโว้ย อายเด็กมัน
แก่จะตายอยู่แล้วยังยิงนกตกปลาอีก อายจริง ๆ โว้ย ผมตะโกนในใจ

วันที่ 7 พฤศจิกายน 2552 เวลา 05.30 น. ท้องฟ้าปลอดโปร่ง
วันนี้รู้สึกว่าอากาศหนาวกว่าปกติ ผมมายืนแอ่นตัวยืดเส้นบนสนามหญ้า ก่อนมายืน
ก็ยกกระเป๋าปืนอัดลม hw100t ออกมาวางบนราวเก้าอี้เทอเรส และไม่ลืมที่จะปลดรหัสกุญแจและ
เปิดล๊อกกระเป๋าไว้ 2 อัน อีกสองอันปิดล๊อกไว้อย่างเดิม ผมยังไม่เปิดกระเป๋าโดยไม่จำเป็น
เพราะความชื้นในอากาศตอนเช้าจะมีมากกว่าปกติความชื้นจะเข้าไปในกระเป๋าได้
แอ่นตัวเสร็จก็พักแล้วเดินไปมาบนสนามหญ้าโดยไม่ใส่รองเท้า เพื่อเป็นการกระตุ้นประสาท
ให้ตื่นตัว อันที่จริงก็ยังตื่นไม่ดีนักเพราะเมื่อคืนผมเลิกทำงานแล้วเข้านอนเกือบตีสอง
วันนี้เป็นวันเสาร์ ผมก็อดสงสัยไม่ได้ว่าทำไมผมต้องตื่นแต่เช้า ก็คงเป็นเพราะผมรับปากเด็กน้อยว่า
จะไล่นกล่าสัตว์ตัวนั้นให้ เห็นแล้วก็อดนึกถึงลูกสาวตัวเองไม่ได้ ดูแววตาแล้วน่าสงสาร
เธอคงจะรักลูกไก่เจี๊ยบของเธอมาก แล้วก็คงมีความหวังจะต้องส่งงานก่อนปิดเทอม
สิ่งศักดิ์สิทธิ์ทั้งหลาย ลูกช้างขอทำเพื่อเด็กน้อยสักครั้งเถอะ ผมก็เป็นคนแบบนี้ละครับ
ไม่ค่อยเชื่อเรื่องงมงายอะไรง่ายๆ แต่หากจะไปผิดที่ผิดทางก็จะกล่าวคำขอขมา ขอโทษ
ขอพร เสมอ

เวลาประมาณ 06.15 น.
กำลังรดน้ำต้นกล้วยไม้ ก็รู้สึกว่าความวุ่นวายในบรรดานกเอี้ยง นกเขา นกกางเขน
ที่มันพากันร้องประสานเสียงระงมไปหมด มาตอนนี้เสียงระงมที่วุ่นวายนั้นกลับเงียบหายไป
ผมเหลียวมองไปยังยอดเสาเหล็กก็เห็นนกล่าสัตว์ตัวนั้นมาเกาะอยู่ตรงที่เห็นมันครั้งแรก
เหมือนอัตโนมัติผมวกตัวเดินตามปกติตรงไปยังกระเป๋าปืนที่อยู่หน้าเทอเรส
เพื่อไม่ให้เป็นที่ผิดสังเกตุของนกล่าสัตว์ตัวนั้น

พอถึงกระเป๋าปืนก็เปิดล๊อกสองข้างพร้อมกัน แล้วยกปืนออกจากกระเป๋าตรวจดูแรงลม
เห็นเข็มเกจวัดแรงดันบอกระดับแรงอัด 80 บาร์ ตรวจดูแมกกาซีนในปืนเห็นปีกกระสุน
ปืนลมเรียงต่อกัน 2 นัด แค่นี้ก็พอแล้ว เท่าที่ยิงนกมานาน หากยิงพลาดไม่มีโอกาสได้
ยิงนัดที่สองเลยสักครั้ง ผมง้าง side level บรรจุกระสุนและดัานก้านเซพไปในตำแหน่งสีขาว
หมายความว่าเข้าห้ามไก ในตำแหน่งเซพไกนี้ ถ้าเหนี่ยวไกจะวืด

ออกจากเทอเรสโดยมือขวากำกระโจมปืน มือซ้ายกำที่ถือขาตั้งกล้อง เดินตามสบายไป
บนสนามหญ้าเข้าประชิดริมรั้ว ไม่กล้าทำแบบรีบเร่งเพราะไอ้นกแบบนี้ตาดีชมัด มันอาจตกใจ
โผบินหนีไปอีกครั้ง

พอเข้าใกล้รั้วจึงวางขาตั้งแล้วพาดกระโจมปืนกับร่องพาดปืนที่ทำขึ้นเองแบบหยาบๆ แต่ใช้
งานได้ดีไม่ต้องทะนุถนอมเหมือนของราคาแพง ประปืนเล็งแหงนไปยังนกล่าสัตว์
เมื่อเห็นนกล่าสัตว์ในเลนส์ นึกได้ว่าเราเข้าเซพไว้ จึงปล่อยมือจากด้ามปืน ใช้นิ้วหัวแม่มือ
กับนิ้วชี้ปลดเซพไกให้มีเสียงน้อยที่สุด แล้วจึงกลับมากำด้ามปืนเหมือนเดิม กากะบาททาบ
กลางลำตัวด้านข้างของนกล่าสัตว์แล้ว มือซ้ายหมุนปรับโฟกัส พยักหน้าตรวจพาราแลกนิ่งดีแล้ว
จึงย้อนกลับมาประคองกระโจมปืน

มือขวากำด้ามปืนดึงสต๊อกไม้ให้สามารถประทับพานท้ายเข้ากับซอกไหล่แน่นพอประมาณ
สูดหายใจเข้าลึกแล้วผ่อนออกช้า ๆ จนรู้สึกสบายในอกแล้วกลั้นลมหายใจหยุดนิ่ง
เหมือนเวลามันช่างเนิ่นนาน ผมพินิจดูภานในเลนส์ มันเป็นนกที่สวยงามมาก
ตามขนปีก จงอยปาก ดูสะอาด เมื่อมองดูที่ดวงตามันก็รู้สึกถึงแววตาของความดุร้ายน่าเกรงขาม
สมกับที่เกิดมาเป็นจ้าวเวหา จ้าวแห่งสัตว์ปีก เกิดมาเพื่อล่าสัตว์อื่นเป็นอาหาร ถ้าอยู่ในป่ามันก็
คือเสือร้าย ถ้าอยู่ในน้ำก็ต้องเป็นฉลาม แต่ตอนนี้มันอยู่บนฟ้าจึงเป็นเหยี่ยว เป็นผู้ล่าสัตว์ที่ตัวเล็กกว่ามัน
มันยังไม่รู้ตัวว่า ตอนนี้มันกำลังตกเป็นฝ่ายถูกล่าบ้างแล้ว

เวลาผ่านไปเท่าไหร่ไม่รู้ แต่เมื่อผมเห็นอาการผงกหัวและอาการขยับลำตัวเหมือนจะโผบินออกไป
เหมือนอัตโนมัติ นิ้วชี้ผมเหนี่ยวไกเร็วทันที ด้วยน้ำหนักไกที่เบาหวิวช่วยทำให้เป็นการยิงออกไปแบบนิ่มนวล
"เผียะ" "ปั๊บ" เสียงปืนอัดลม HW100T ดังทำลายความสงบเงียบในยามเช้า และ เกือบจะเป็นเสียงเดียวกันที่ตามมา
คือเสียงกระสุนขนาดเบอร์ 2 กระทบข้างปีกทะลุลำตัวผ่านออกไปอีกด้านทำให้เห็นขนปุยพุ่งกระจายเป็นแนว
ตามแรงกระสุนออกไปอีกด้าน นกล่าสัตว์มีอาการหัวทิ่มตกลงมาตามแรงดึงดูดโลก แต่ด้วยความแข็งแรงโดย
สายพันธุ์และกระสุนคงไม่ถูกจุดตาย จึงทำให้มันยังสามารถตีปีกกินลมเปลี่ยนทิศกลับเข้ามากระทบยอดไม้ใน
เขตบ้านและหล่นรูดตามกิ่งก้านไม้ตกลมมาถึงพื้น

หลังจากมันตกลงมาก็ดิ้นทุรนทุรายเอาหัวมุดไปตามซอกพงหญ้าโดยปากกัดจิกไปเรื่อยเปื่อย แล้วก็ค่อย ๆ นิ่งลง
ไปใช้เวลาหมดลมหายใจนานกว่านกพิราบ ผมใช้ไม้พลิกดูรอบตัวไม่เห็นรอยเลือดเปื้อนขนพอให้แหวก
เข้าไปดูรูรอยบาดแผลจากกระสุน เมื่อมองไม่เห็นรอยเลือดก็เหมือนนกตายเอง ก็คิดว่ากระสุนคงผ่าน
กล้ามเนื้อหลักที่ใช้ในการบินทำให้บินไม่ได้และตกลงมากระแทกพื้นตายซะมากกว่า
ไอ้ที่ตกลงมาตายเอง อันนี้ผมเดาไปเรื่อยเปื่อยนะครับ

หลังจากถ่ายรูปเก็บไว้ก็เวลาเกือบ 06.30 แล้ว กลับไปนอนต่อดีกว่า วันนี้ขี้เกียจออก
ไปซื้อกับข้าว เอาไว้ตื่นสัก 8 โมงเช้า ค่อยพาลูกสาว กับภรรยาออกไปทานไข่กระทะ

จบแล้วครับ.........

	ผู้เขียน	หัวข้อ: (((รวมนานาสาระปืนอัดลม))) สารบัญหน้าที่ 1 (อ่าน 3812085 ครั้ง)
0 สมาชิก และ 45 บุคคลทั่วไป กำลังดูหัวข้อนี้