ประสบการณ์ยิงต่อสู้ เรียบเรียงมาเล่าให้ฟัง

[Siri_Pat รักในหลวง]

ประสบการณ์ยิงต่อสู้

เรียบเรียงจากคุณลุงเพื่อนร่วมงานอาวุโสคนหนึ่งในหน่วย........

ปี พ.ศ. 2519 ผมเพิ่งเรียนจบ และมาบรรจุราชการในอำเภอแห่งหนึ่งของจังหวัดพิษณุโลก ที่ได้ชื่อว่าเป็นพื้นที่กันดารมากแห่งหนึ่ง
ผมไม่ได้กริ่งเกรงอะไรมากมายนักหนา ด้วยตอนนั้นอายุยังไม่ถึง 23 จิตใจ และร่างกายยังคงอยู่ในวัยคะนองแม้ทางบ้านจะพยายาม
ยับยั้ง หรือว่ากล่าวอย่างไร แต่ผมก็ยังไม่สนใจอยู่ดีและยังดึงดันที่จะมาทำงานในอำเภอที่ห่างไกลและกันดารแห่งนี้จนได้

"หลานเอานี่ไปไว้ใช้" คุณลุงอดีตทหารรับจ้างที่ผ่านสงครามในลาวมาแล้ว กล่าวขึ้นกับผมอย่างเป็นงานเป็นการ
หลังจากเรียกผมให้ไปพบในค่ำวันหนึ่ง ก่อนหน้าที่ผมจะไปรายงานตัวเพียงไม่กี่วัน.......
ภายในห่อผ้าที่อยู่บนโต๊ะหน้าคุณลุงนั้น ผมแกะออกดูอย่างช้าๆ ผมก็พบกับปืนพก Colt .45 เก่าคร่ำคร่า สนิม
ขึ้นเล็กน้อย แต่ดูจากสภาพเหมือนกับเพิ่งผ่านการล้างทำความสะอาด และชโลมน้ำมันมาใหม่ๆ

"ปืนของลุงเองแหละ กระบอกนี้ไม่ค่อยได้ใช้ ลุงซื้อต่อมาจากทหารแม้ว ตอนที่ลุงไปรบที่ลาว
ตอนนั้นปืน .45 โดนลักมาขายกระบอกละ 800 เอง" คุณลุงของผมพูดขึ้น........
แต่ผมก็ยังลังเลอยู่ "รับเอาไว้เถอะ ถึงไม่อยากจะใช้ แต่ก็มีแล้วไม่ได้ใช้ ดีกว่าจะใช้แล้วไม่มีนะ ไม่ต้องห่วงมีทะเบียนแล้ว
ลุงไปจดทะเบียนตั้งแต่ปี 18 โน่น" ลุงกล่าวขึ้นยิ้มๆ ผมรับปืนมาลองจับถือในมือ ก็รู้สึกถึงความหนักของมัน.....
ถึงผมไม่ใช่คนชอบเล่นปืนมาก่อน แต่ก็เห็นคล้อยตามอย่างที่คุณลุงพูด.....

[Siri_Pat รักในหลวง]

หลังจากเสร็จธุระเรื่องการโอนเสร็จ ซึ่งก็ต้องใช้กำลังภายในกับนายทะเบียนมากพอดูกับ ผมก็พาเจ้า .45 ซุกอย่างมิดชิด
ในกระเป๋าเสื้อผ้า พร้อมกับขึ้นรถที่คุณลุงจะขับไปส่งซึ่งผมนัดแนะให้เพื่อนผมที่ไปบรรจุงานล่วงหน้าแล้วในจังหวัดใกล้เคียง
ที่ผมจะไปอยู่ให้มารับ.....

ลงจากรถได้ไม่นาน เจ้าเพื่อนตัวดีของผมก็เดินยิ้มเผล่เข้ามาทักทาย พร้อมกับบุ้ยใบ้ให้ผมรีบเดินไปที่รถกระบะที่จอดรออยู่
ผมแปลกใจ เพราะรถกระบะสีขาวที่อยู่ตรงหน้ามันรถของโรงพยาบาลชัดๆ ขยับจะถามว่าทำไมมันถึงเอารถกระบะ
ของโรงพยาบาลในจังหวัดมารับผม มันก็รีบดันผมขึ้นรถไปก่อนพร้อมกับออกรถไปอย่างรวดเร็ว....

มันรีบพูดว่า "นึกแล้วว่าลื้อต้องถาม เพื่อความปลอดภัยโว้ย..พวกมันไม่ค่อยจะดักเล่นงานรถของโรงพยาบาลสักเท่าไร"
อ้อ.....ผมรู้แล้ว....."ทำไมวะ สถานการณ์มันเลวร้ายแบบนี้เลยรึ" ผมถามออกไปทั้งๆ ที่รู้ว่าบริเวณนี้มันเป็นพื้นที่ต่อเนื่องกับ
พื้นที่สีแดงเสียด้วย.....

"อยู่ไปนานๆ เดี๋ยวลื้อก็รู้เองแหละ เมื่อก่อนอั๊วก็แบบนี้ อยู่นานๆ เข้าก็ปรับตัวได้เองแหละ ไม่รู้ว่าไหนพวกมัน ไหนชาวบ้าน"

หลังจากนั่งรถมาสักพัก ผมก็มาถึงที่หมายโดยสวัสดิภาพ คืนนั้นผมนอนพักกับเพื่อนผม กะว่าพรุ่งนี้เช้าค่อยไปรายงานตัว
แต่เนื่องจากบ้านพักค่อนข้างแคบ เพื่อนผมจึงพาผมให้มานอนค้างกับเพื่อนของมันที่บ้านพักข้างโรงพยาบาล......

[Siri_Pat รักในหลวง]

ดึกสงัด ผมตกใจตื่นขึ้นเมื่อได้ยินเสียงเอะอะโวยวายที่โรงพยาบาล จึงรีบลุกลงมาดูด้วยความอยากรู้อยากเห็น
แต่สิ่งที่ผมเห็นทำให้ผมตกใจแทบหมดสติ เมื่อเห็นร่างของทหารที่นอนในเปลที่หามลงมาอยู่ ร่างกายท่อนล่างแหลกเหลว
บางคนก็ขาขาดตั้งแต่เข่าลงไป มีเสียงตะโกน "เร็วๆ หน่อย คนถูกทุ่นมา" ผมรีบเดินกลับบ้านพัก นั่งสงบจิตสงบใจอยู่นาน
แต่ก็พยายามคิดเข้าข้างตัวเองว่า เราไม่ใช่เจ้าหน้าที่ฝ่ายปราบปรามนี่นา.... ไม่ได้ไปก่อความเดือดร้อนให้พวกนั้น
แถมอยู่ห่างไม่น่าจะเป็นไร.....กว่าจะข่มตาหลับลงได้ จากภาพที่เห็นอย่างติดตา....ก็เล่นเอาเกือบรุ่งสาง....

หลังจากรายงานตัวเสร็จแล้วในตอนเช้า ผมก็หิ้วกระเป๋ามาที่บ้านพัก จัดบ้านเสร็จ ก็ลงไปคุยกับภารโรงที่เป็นคนท้องถิ่น
อย่างออกรส.....ได้สักพัก ผมก็ถามลุงไปว่า "ถามจริงๆ เถอะลุง ที่นี่มีปัญหาพวกคอมฯ บ้างหรือเปล่า ผมอยากรู้"
"โอ้ย ไม่มีหรอก พวกนั้นไม่มายุ่งกับเจ้าหน้าที่อย่างพวกคุณหรอก ถ้าเป็นทหาร เป็นตำรวจสิ ว่าไปอย่าง อีกอย่างอยู่
ตั้งห่าง พวกนั้นไม่ลงมาหรอก" ลุงภารโรงพูดอย่างขำๆ แต่ที่ข้อความที่ลุงพูดอีก ทำให้ผมตัวชาเลยทีเดียว

"ที่จะต้องระวังจริงๆ คือพวกโจรมากกว่า มันปล้นคน ปล้นรถตอนเดินทาง มันฆ่าไม่เหลือเลย แล้วก็โยนไปว่า พวกคอมฯ ทำ"

[Siri_Pat รักในหลวง]

หลังจากวันนั้นผมก็ลืมเรื่องที่ลุงภารโรงพูดเสียสนิท ผมมัวแต่ปรับตัวกับการทำงาน กับเจ้านาย เพื่อนร่วมงาน และคนในพื้นที่
จนแทบไม่มีเวลา แต่ผมยังไม่ลืม เจ้า .45 ที่ผมถือว่าเป็นตัวแทนที่คุณลุงให้มา ว่างๆ ผมจะเอามันออกมาเช็ดถู ลูบคลำ แต่
ยังไม่ได้ลองยิงจริงๆ สักที

แล้ววันหนึ่งผมก็ได้ลองยิงจริงๆ เสียที ผมไปขอซื้อกระสุนต่อจากปลัดอาวุโสท่านหนึ่ง ซึ่งมี Colt .45 เหมือนกัน แต่พอท่านปลัดอาวุโส
เห็นปืนของผม ท่านก็ส่ายหน้ากับความเก่าของมัน แถมยังบอกอีกว่าเก่าขนาดนี้ยิงออกไปไม่รู้ปืนจะพังไหม.....

ผมทดลองยิง ก็รู้สึกถึงแรงสะท้อนอันหนักหน่วงของปืนกระบอกนี้ กับเป้าที่สะอาดแล้วสะอาดอีก ไหนว่ามันแม่นไง ผมคิด
กว่าจะคุมมันได้ และกว่าจะชินมือ ผมก็หมดกระสุนไปกว่า 4 กล่อง
แรกๆ ก็กลัวว่ามันจะพังคามือเหมือนกัน แต่มันก็ไม่เคยแสดงอาการพยศ หรือเกเรให้เห็น สับแตกทุกนัด ไม่มีติดขัด ขนาดชุดหลังๆ
ผมเอากระสุนเก่าๆ ที่อายุพอๆ กับตัวปืนมายิง....

และแล้ววันเหตุการณ์ที่ผมลืมไม่ลงไปตลอดชีวิตก็มาถึง ช่วงสายวันหนึ่งที่ผมนั่งทำงานอยู่ ก็มีครูใหญ่ท่านหนึ่งเดินขึ้นมาที่อำเภอ
กับครูอีกคน พร้อมกับถามหานายอำเภอ  "คงมารับเงินเดือน ผมคิด แต่มาติดต่อกับนายอำเภอทำไมนะ" คงดังคาดครูใหญ่
มารับเงินเดือนจริงๆ แต่มีปัญหารถที่ขับมาเสีย เกรงว่าจะเอาเงินเดือนไปให้ครูที่โรงเรียนไม่ทัน เลยจะมาขอความอนุเคราะห์
ขอยืมรถ...

[เดือน]

เรียบเรียงดี เหมือนอ่านนิยายเลยครับ   

[Siri_Pat รักในหลวง]

นายอำเภอสั่งให้โยธาขับรถไปส่งครูใหญ่และเพื่อนครู ส่วนรถคันนั้นจอดซ่อมอยู่ที่ร้านในอำเภอ นายช่างหันมาชวนผมทันที
"ไปด้วยกันไหม" ผมตอบตกลง เพราะอยากไปเที่ยวดูพื้นที่ไกลๆ ตามประสาของพัฒนากร แต่ขณะที่ผมจะลงไปที่รถ นายช่างมา
กระซิบกับว่ามีปืนไหมถ้ามีเอาติดไปด้วย  เพราะระยะทางที่ไกล และอาจจะมีใครรู้ว่ามีครูมารับเงินเดือน อาจมีเหตุการณ์ผิดปกติได้
เขาก็เอาปืนไปเหมือนกัน พร้อมกับบุ้ยใบ้ให้ดูครูใหญ่ที่ยืนอยู่ ก็รู้ว่านอกจากกระเป๋าที่ใส่เงินเดือนแล้ว กระเป๋าใบเล็กที่ถืออยู่
คงจะมีปืนแน่นอน..

"เป็นธรรมดา" เสียงครูใหญ่พูดขึ้น "ผมติดกันมาเป็นประจำที่มารับเงินเดือน กันไว้ก่อน แต่อยู่มาตั้งนานไม่เคยเจอปัญหาอะไรนี่นะ"

หลังจากอยู่บนรถที่นายช่างสั่งให้ครูที่มากับครูใหญ่ขับแทน ....เราคุยกันเรื่องสัพเพเหระไปทั่ว หลังจากเดินทางมาได้สักพักเรา
ก็ออกนอกเมือง หนทางเริ่มขรุขระ แต่คนขับก็เร่งความเร็วแลนโรเวอร์เต็มที่ไม่หยุดหย่อน สักพัก เส้นทางเริ่มขึ้นสู่ภูเขา หลังจาก
เลี้ยววนขึ้นไปสักพัก ก็เจอกับทางโค้งหักศอกช่วงหนึ่ง รถก็ชะลอช้าลง เพื่ออัดแรงขึ้นเนินผ่านโค้งหักศอกทางด้านนั้น......

[Siri_Pat รักในหลวง]

ปัง! ปัง! ปัง! เสียงปืนดังขึ้นอย่างไม่คาดฝัน พร้อมกับเสียงร้อง "โอ๊ย!" ออกมาอย่างสุดเสียงจากคนขับ เลือดสาดใส่ผมที่นั่งอยู่ข้างๆ
อย่างตกตะลึง และแลนโรเวอร์ที่ไม่มีคนขับก็พุ่งลงข้างทางด้านซ้ายไปจอดนิ่งสนิทอยู่กับตอไม้และก้อนหินทันที

ผม ครูใหญ่ และนายช่าง กระโดดลงจากรถ พร้อมกับกลิ้งตัวไปหลบที่ก้อนหิน และตอไม้ที่ถูกตัดระเกะระกะ
ก่อนที่พวกมันจะยิงซ้ำลงมาอีกชุด ครูใหญ่กอดกระเป๋าเงินเดือนไว้แน่น

ปังๆ ปังๆ ปังๆ !!!!!!  พวกมันที่เราไม่รู้ว่าใคร สาดกระสุนลงมาที่รถอีกครั้ง มันมีมากกว่า 3 คนแน่ๆ เสียงนายช่างพูด
มันเป็นใครกัน สักพักมันก็หยุดยิง ผมได้ยินเสียงตะโกนที่ผมยังคงจำได้ติดหูมาจนทุกวันนี้ ...

"เฮ้ยลงไปดูสิวะ ยิงขนาดนี้คงมันคงจะตายห่าหมดแล้ว ค้นดูมันน่าจะมีเงิน สิ้นเดือนแบบนี้"

ผมเห็นมันสองคนเดินลงมา พร้อมกับสะพายปืนยาวคาร์บิน หนึ่งคน อีกคนถือปืนพก
 มันคงไม่รู้ว่าพวกผมยังรอดอยู่ เพราะ
ตอนลงจากรถดีที่มีพุ่มไม้หนาทึบ ช่วยอำพรางไม่ให้พวกมันรู้...

ก่อนที่ใครในกลุ่มจะทำอะไร ผมขยับตัวลุกขึ้นนั่งด้วยความโกรธ ยกปืนขึ้นพร้อมกับลั่นไกใส่ไอ้คนแรกทันที
ปัง!!!!  ระยะประมาณ 25 เมตร มันล้มลงไปนอนทันทันทีที่ลูก .45 พุ่งเข้าใส่ร่าง แม่นยำกว่าที่คิด

ติดๆ กันนายช่างที่ลุกขึ้นมาหลังผมก็ลั่นไกส่งกระสุน .38 ออกไปอีกนัด มีเสียงร้องอย่างกับความถูกเชือดตามมา
หลังจากมันลงไปนอนดิ้นด้วยเม็ดกระสุนที่ฝังลงไปเต็มหน้าอก...

[Siri_Pat รักในหลวง]

สิ้นเสียงปืนของผม ก็มีเสียงปืนดังขึ้นมาจากด้านหน้าตรงบริเวณที่ผมซ่อนอยู่ บางนัดถูกก้อนหินกระเด็นไปส่งเสียง
หวีดหวิวราวกับเปรตขอส่วนบุญ ผมรีบคลานมารวมกันกับกลุ่มที่ขดตัวหลบกันอยู่หลังท่อนซุงขนาดใหญ่ท่อนหนึ่ง
และนายช่างที่ยิงตอบโต้อยู่อีกมุมก็เข้ามารวมกันพวกเรา

"ทำกันยังไงดี" ผมถามขึ้นเสียงพวกมันยังคงยิงสาดใส่อยู่เป็นชุดๆ นายช่างสั่งให้ครูใหญ่หลบไปก่อนเพราะ จากนี่ไปไม่ไกล
นักจะมีไร่ชาวบ้านที่ครูใหญ่รู้จัก ทางนายช่างและผมจะคอยกันไว้และถอยไปทีหลัง

ครูใหญ่รับคำแล้วรีบหมอบๆ คลานๆ ถอยออกไปทันที เสียงพวกมันยังคงยิงลงมาอยู่ แต่ยังไม่บุกลงมาเพราะยังไม่รู้
ว่าเรามีกันกี่คน อีกอย่างเรามีอาวุธที่พอจะตอบโต้มันได้ด้วยมันจึงยังไม่ผลีผลาม

ทันที ที่เสียงปืนฝ่ายมันเงียบลง มันคงจะรอดูท่าทีเรา นายช่างบอกว่าจะออก
ยิงอีกด้านดึงให้พวกมันออกมา แล้วผมค่อยยิงจากนั้นค่อยรีบหนี  พวกมันน่าจะเหลือน้อยเท่าเราไม่งั้นคงจะบุก
ลงมาแล้ว.....

[Siri_Pat รักในหลวง]

ผมยังไม่ทันจะว่าอะไร นายช่างวิ่งพรวดออกไปที่กอไผ่ข้างๆ พวกมันยิงทันทีแต่ไม่ทันนายช่างหลบไปที่หลังกอไผ่ก่อน
เสียงพวกมันโวยวาย พวกมันคนหนึ่ง วิ่งออกมาพร้อมกับสาดกระสุนใส่กอไผ่ที่นายช่างหลบอยู่อย่างบ้าคลั่ง

มันหันข้างเข้ามาในทางปืนของผม ผมตัดสินใจยิงทันทีไม่งั้นนายช่างแย่แน่ๆ ปังๆ!! ผมยิงออกไปสองนัดกระสุน
.45 นัดหนึ่ง เข้าที่หัวมันอย่างจัง กระโหลกกระจุยไปราวกับถูกขวานจาม ล้มทั้งยืนทันที และผมสาดที่เหลืออีก
5 นัด ไปทางที่มันพวกมันที่เหลือหลบอยู่ พร้อมกับถอยฉากออกมาทันที และเสียงปืนทางนายช่างก็ดังขึ้น
 เหมือนกับจะคอยกดหัวพวกมันให้ผมหลบไปได้

ผมกับนายช่างกึ่งวิ่งกึ่งหมอบ หลบไปตามกอไผ่ ตามทางลาดลงเขา เสียงพวกมันยิงไล่หลังมา แต่ก็ติดกอไผ่ที่ขึ้นอย่าง
หนาแน่นไปหมด โชคดีที่มันไม่ได้ติดตามมา ผมและนายช่างวิ่งไปอย่างไม่คิดชีวิต สวนทางกับตำรวจกลุ่มหนึ่งที่เดินทางมาพอดี
พร้อมกับครูใหญ่ โชคดีที่ไร่ชาวบ้านที่ครูใหญ่วิ่งลงไปมีตำรวจมาพักพอดี จึงรีบมาช่วยพวกเรา

[Siri_Pat รักในหลวง]

มาถึงที่เกิดเหตุก็พบว่ารถถูกเผา ส่วนครูอีกคนที่ถูกยิงถูกลากมาซ้ำด้วยของมีคมจนเยินไปทั้งร่างราวกับปลาที่ถูกบั้งก่อนลงกระทะ
น่าอนาถใจมาก

ตำรวจให้เราไปลงบันทึกที่โรงพัก หลังจากเราช่วยกันหาศพลงมาที่ไร่ เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นติดตาผมอยู่นาน จนผมต้องทำเรื่องย้าย
ออกไปลงที่จังหวัดค้างเคียงแทนเมื่อมีโอกาส ส่วนปืนของคุณลุงกระบอกนั้น ยังอยู่กับผมมาจนปัจจุบัน...

[ตูรุส]

ขอบคุณครับ...ปรบมือให้ ลำดับเรื่องได้ดีครับ

[S.V]

   สุดยอดเลยครับ เอาอีกๆ...

[ozero++รักในหลวงมากค่ะ++]

เล่าได้ดีค่ะ เห็นภาพตามเลย

[pscn]

สนุก ตื่นเต้นดีครับ
ขอบคุณครับ

[aka11"รักในหลวง"]

สุดยอดครับ.........เยี่ยม มากๆ..........