ได้ความหวังครับ
หวังว่าจะช่วยกันสร้างสรรค์สังคมผู้รักปืน ให้มันน่าดูกว่านี้ได้ ด้วยความร่วมมือ
และเป็นหนึ่งเดียวกัน หวังนั้น(ฝัน)คือ....
1) ปืนไม่แพง ถ้าผ่านการอบรม การสอบ การประเมิน (รัฐต้องจัดให้)
2) ลูกปืนไม่แพง ถ้าผ่านการอบรม การสอบ การประเมิน (รัฐต้องจัดให้)
บุคคลโหลดได้เอง ตามมาตรฐาน บุคคล สถานที่ ต้องมีกฎหมายรับรอง
3) พกพาได้ เพื่อป้องกันชีวิตตนเอง (ไม่ใช่ป้องกันเงิน10000บาทขึ้นไป : ต้องมีกฎหมายคุ้มครอง)
4) ขออนุญาตมี พกพา ได้ตามการสอบได้ และประเมินผ่าน ไม่ใช่ขึ้นกับดุลยพินิจของคน
5) การอนุญาต มี พกพา อำนาจอยู่ที่ท้องถิ่น (ไม่ใช่คนที่อยู่กรุงเทพเพียงคนเดียว)
6) ไม่จำกัดขนาด(ที่ไม่เกิน.45ก็ให้อนุญาตได้ ตามที่สอบ ที่ประเมิน ไม่ต้องใช้ดุลยพินิจ)
และไม่จำกัดจำนวน(ไปเก็บภาษีแทน ออกกฎหมายมา มีมากจ่ายมาก)
7) ร้านปืนไม่ต้องถูกจำกัดโควต้าปืน
ประชาธิปไตยจำกัดโควต้าเพื่อสังคมดี....ไม่เห็นด้วยเลย....เคยประชาพิจารณ์หรือ
8 ส่งเสริมกรมสรรพวุธ กองทัพบก ให้ผลิตปืนจำหน่ายผ่านร้านปืน เริ่มด้วยแบบ
ที่ถนัด 1911 ก็ได้ ให้ร้านปืนโฆษณาให้ หนังสือ อวป.ทดสอบให้อีก
กำหนดราคาแบบสวัสดิการ
แต่ฝันอันนี้ต้องรอถามทหารก่อน...อยากทำไม๊ แบบทำแล้วใช้เองได้(ด้วยคุณสมบัติปืนที่เพียงพอ)
ขายได้(ก็ราคาแบบสวัสดิการ ร้านช่วยโฆษณา หนังสือช่วยเชียร์) เกรงใจครับ
เดี๋ยวจะหาว่าไม่ถามก่อน เผื่อภาระงานมากแล้ว
อยากโอนภารกิจนี้ให้ทหารที่สนใจ และเกษียณอายุออกมาแล้ว แต่กองทัพต้องสนับสนุน
เขาด้วยนะ...ก็จะเป็นการสมประโยชน์ไม๊....
ทั้งหมดนี้เป็นหวัง...แบบส่วนตัว
แต่ดันแสดงออกมาแล้ว.....คนต้องรอฟังคนเห็นด้วย คนไม่เห็นด้วย
ข้อ 9) ทั้งหมดน่าจะลองทำ และทำได้ถ้าร่วมลงชื่อเสนอกฎหมาย ส่วนจะเห็นชอบหรือไม่
คงต้องดูว่า พวกเราเลือกใครมาเป็น สส.ของเรา เลือกใครมาเป็น สว.ของเรา..
